Γράφει, φωτογραφίζει και βιντεοσκοπεί ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Όταν μου πρότεινε ο Σταυρουλάκης να παραδώσω ένα δεκάμετρο NC100S στην Πάτμο, πέταξα απ' τη χαρά μου. Μετά από τόση αποχή ένα ταξίδι 160 ν. μιλίων από την Ελευσίνα μέχρι την Πάτμο, και μάλιστα με ένα τέτοιο σκάφος, δεν θα με χαλούσε καθόλου. Εννοείται λοιπόν ότι του απάντησα με ένα μεγάλο "ναι" και ένα πλατύ χαμόγελο, πήρα τον καλό μου φίλο Γιώργο Νίκα σαν παρέα και συγκυβερνήτη και εκείνο το απόγευμα ρίξαμε τη "μαύρη καλλονή" στη γλύστρα της Ελευσίνας.
Δεν θα μιλήσω για ταχύτητες, καταναλώσεις και overall σχεδιασμό, όπως λένε οι αγγλομαθείς. Αυτά είναι, άλλωστε, υπεράνω σχολιασμού όταν αναφέρεται κανείς στο NC100S, το οποίο, ως γνωστόν, κατέκτησε διεθνή διάκριση για τον σχεδιασμό του http://www.ribandsea.com/boats/boatsshow/2243-pagkosmia-diakrisi-sxediasis-gia-to-skipper-nc100s-tis-bsk-marine.html
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Από το εκφωνηθέν σε απάνεμο λιμάνι της Ιθάκης αντιπροχθεσινό «διάγγελμα» του πρωθυπουργού κράτησα τούτο το απόσπασμα:
«Οι σύγχρονοι μνηστήρες είναι εδώ και στέκονται ακόμα απέναντι... Αυτοί που θεωρούν εαυτούς υπεράνω κάθε νόμου και κανόνα ενός κράτους δικαίου. Και που τρέμουν στην ιδέα μιας ανεξάρτητης δικαιοσύνης.»
Την ίδια ημέρα η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων εξέδιδε τούτο το δελτίο Τύπου:
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Ο τέως ΓΓ του ΟΗΕ Κόφι Ανάν απεδήμησε εις Κύριον και όλοι οι ηγέτες του κόσμου έσπευσαν να πουν τον καλό τους λόγο. Και ο πορδυπουργός μας από κοντά.
«Ο Kofi Annan υπήρξε μια σημαντική προσωπικότητα της εποχής μας, ένας ηγέτης που με τη δράση του ενέπνευσε την παγκόσμια κοινότητα. Οραματιστής της ειρήνης και της συνεργασίας μεταξύ των λαών, εργάστηκε με πάθος για τις αξίες της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας» τουϊτάρισε ο Αλαίκσοις.
Στο ίδιο μήκος κύματος και άλλοι κωματάρχες και κωματαρχίδια μαζί με όλες τις μεγάλες προσωπικότητες που είχαν ταχθεί αναφανδόν υπέρ του σχεδίου Ανάν για την Κύπρο.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Επισκέπτομαι καθημερνά την ιστοσελίδα του Paul Craig Roberts, υφυπουργού Οικονομικών επί κυβερνήσεως Ρήγκαν το 1981-1982. Την 21.08.2018 και εξ αφορμής, φυσικά, της εξόδου μας από τα Μνημόνια, όπως μας ενημέρωσε ο πρωθυπουργός από την Ιθάκη, έγραψε άλλο ένα παράξενο άρθρο. Τίτλος του «Η γενοκτονία του ελληνικού έθνους». Το μεταφράζω:
https://www.paulcraigroberts.org/2018/08/21/genocide-of-the-greek-nation/
«Η πολιτική και μιντιακή συγκάλυψη της γενοκτονίας του ελληνικού έθνους άρχισε χθες [20 Αυγούστου] με δηλώσεις της ΕΕ, αλλά και άλλες πολιτικές δηλώσεις, να ανακοινώνουν το τέλος της Ελληνικής Κρίσης. Αυτό που εννοούν είναι ότι η Ελλάδα τελείωσε, είναι νεκρή και ξεμπέρδεψαν μ’ αυτήν. Την εκμεταλλεύθηκαν μέχρι μυελού οστέων και έριξαν το κουφάρι της στα σκυλιά.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Σε 4 μέρες θα γιορτάσουμε την έξοδο από τα Μνημόνια. Είπα κι’ εγώ να το ρίξω έξω και κατηφόρισα χθες προς το ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσας. Όλοι οι χώροι στάθμευσης επί πληρωμή κλειστοί λόγω διακοπών. Πάρκαρα κοντά στην Ομόνοια μπροστά από φωταγωγημένο κτήριο με τους σεκιουριτάδες εν υπηρεσία, ώστε να έχω περισσότερες πιθανότητες να το βρω ακέραιο κατά την επιστροφή μου από την κραιπάλη, καθότι παντού έβλεπα περίεργες μελαχροινές φάτσες να κυκλοφορούν, χωρίς να καταλαβαίνω τί λένε, αφού δεν είμαι polyglotte.
Κάθισα σε ένα κυριλέ εστιατόριο και έφαγα αυτό που ήθελαν οι σερβιτόροι, καθώς ό,τι είχα διαλέξει από τον τιμοκατάλογο δεν διετίθετο ή είχε πάρει άλλη μορφή. Δεν άφησα, βέβαια, φιλοδώρημα, για να μη νομίσουν ότι έμεινα ευχαριστημένος.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου, μόλις διάβασα πρωί-πρωί την είδηση ότι οι δύο απαχθέντες από τους Τούρκους στρατιωτικοί μας βρίσκονται επί ελληνικού εδάφους. Από την άλλη αδυνατώ να εξηγήσω αυτή την κίνηση της γείτονος. Πάντως, ήδη φημολογείται ότι αυτή η τουρκική κίνηση αποτελεί προάγγελο της απελευθέρωσης του αμερικανού πάστορα Μπράνσον κατόπιν των αφόρητων πιέσεων των πΗΠΑ. Θα δείξει.
Επειδή, όμως, είμαι «κολλημένος» με τη Δικαιοσύνη και την ανεξαρτησία της, από όλα τα ειδησεογραφικά κείμενα που διάβασα στάθηκα σε τούτο:
Την ώρα που εγώ επέστρεφα απ' τη Λέσβο, επέστρεψε και η καπετάνισσα απ' την Κάσο. Στις αποσκευές της, μαζί με τις φωτογραφίες και τις αναμνήσεις της, είχε και μια λευκή χαρτοπετσέτα με μια μαντινάδα γραμμένη επάνω της απ' τον Νίκο Παπαγεωργίου, Κασιώτη μετανάστη της Αμερικής. Ήταν επιθυμία του να μου τη δώσει. Και η καπετάνισσα, ικανοποιώντας την επιθυμία του, μου την έδωσε.
Πόσα μπορεί να γράψει κανείς άραγε πάνω σε μια χαρτοπετσέτα; Μια ολόκληρη ζωή ίσως; Να περιγράψει ενδεχομένως τον χαρακτήρα του; Να εκδηλώσει το ενδιαφέρον και την αγάπη του για έναν συνάνθρωπό του; Διαβάστε και ίσως πάρετε τις απαντήσεις.