Rib and Sea

Με αφορμή κάποιες βιντεο-αναρτήσεις στο φατσοβιβλίο, αλλά και κάποιες τηλεοπτικές εκπομπές, όπου χαριτωμένες δεσποινίδες και κυρίες επιδεικνύουν το χορευτικό ταλέντο τους στο ζεϊμπέκικο, θέλησα δια στόματος Διονύση Χαριτόπουλου να βάλω κάποια πράγματα στη θέση τους.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε πριν από πολλά χρόνια στην εφημερίδα «Τα Νέα» και το υπογράφει ο Διονύσης Χαριτόπουλος. Το προσυπογράφω σε όλη του την έκταση.

Ιωσήφ Παπαδόπουλος

Ο βαρύς θρήνος του μοναχικού αυτού χορού.

Είναι ένα κείμενο που αρχικά φαίνεται ότι μειώνει τις γυναίκες αφού λέει ότι «δεν πρέπει να χορεύουν ζειμπέκικο», ωστόσο επιχειρηματολογεί γιατί δεν πρέπει να χορεύουν τον μοναχικό αυτό χορό

Το ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται. Δεν έχει βήματα· είναι ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται. Είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Η απελπισία της ζωής. Το ανεκπλήρωτο όνειρο. Είναι το «δεν τα βγάζω πέρα». Το κακό που βλέπεις να έρχεται. Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Η φωτιά στο χωριό Μακρυμάλλη της Εύβοιας με σοκάρισε και με ανάγκασε να τα παρατήσω όλα και να πεταχτώ χθεςμε το δίτροχο μέχρι τον τόπο της τραγωδίας. Πολλές οι νεανικές αναμνήσεις μου άλλωστε από την θερινή κατασκήνωση των Προκοπιέων την δεκαετία του ’60 στον καταπράσινο λόφο πάνω απ’ το χωριό.

Δεν ήξερα τι θα αντικρύσω φθάνοντας στο Μακρυμάλλη. Ήμουν πάντως τρομοκρατημένος στην ιδέα ότι τα πάντα μπορεί να είχαν γίνει παρανάλωμα της φωτιάς. Στις ειδήσεις βέβαια είχε ακουστεί ότι δεν υπάρχουν απώλειες σε ανθρώπινες ζωές ή καταστροφές κατοικιών. Αρκεί όμως άραγε αυτό;

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Ήθελα να γράψω για τη δήθεν επιτάχυνση της απονομής της Δικαιοσύνης, όπως φαίνεται από το ανωτέρω απόσπασμα, αλλά την προσοχή μου τράβηξε μία διάταξη του νέου ΠΚ, ο οποίος έχει κατακριθεί και από εμένα, αλλά κυρίως από πολλούς κατά πολύ αξιότερους εμού.

Αναρωτιόμουνα και στη συζήτηση που είχα με τον Ιωσήφ Παπαδόπουλο, γιατί ο οδηγός  που τελών εν μέθη σκότωσε το παιδάκι με το ποδήλατο, δεν διώκεται για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως [με ενδεχόμενο δόλο]. Και καθώς διάβαζα διατάξεις του νέου ΠΚ, στον οποίο έχουμε πέσει με τα μούτρα, λες και βρισκόμαστε στο τρίτο έτος της Νομικής, έπεσα πάνω σε τούτη:

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Σε νυκτερινό, λέει, [πολιτιστικό κατά Ευάγγελο Γιαννόπουλο] κέντρο, λέει, της Μυκόνου, εφοριακοί, λέει, επεχείρησαν να επιδώσουν πράξη σφράγισης του κέντρου λόγω φοροδιαφυγής [μη έκδοσης αποδείξεων]. Πλην, εμποδίσθηκαν, λέει, από τους μπράβους, με το μπαρδόν φουσκωτούς άνδρες του προσωπικού ασφαλείας, με αποτέλεσμα, λέει, να επικοινωνήσουν οι εφοριακοί με τον προϊστάμενό τους, ο οποίος επικοινώνησε, λέει, με τον Ανεξάρτητο Διοικητή τής Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων κ. Πιτσιλή, ο οποίος δεν αντικαταστάθηκε, σε αντίθεση με την κ. Θάνου, καίτοι μη προσκείμενος στην κυβέρνηση, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει με τον προσκείμενο στην κυβέρνηση κ. Ζαγορίτη της Ανεξάρτητης Αρχής «Συνήγορος του Καταναλωτή», καθότι ο κ. Πιτσιλής πρόσκειται στην τρόικα, με το μπαρδόν στους θεσμούς, ο οποίος  με τη σειρά του επικοινώνησε, λέει, με τον υπουργό Προστασίας και των εφοριακών κ. Δακρυοχοΐδη, ο οποίος έδωσε, λέει, εντολή στα αρμόδια αστυνομικά όργανα να επέμβουν, λέει, και, έτσι, να επιτευχθεί, λέει, η επίδοση της πράξης.

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Αφορμή για το αρθρίδιο τούτο αποτέλεσε μια φράση που διάβασα στο έντυπο «Δρόμοι της αριστεράς» της 20.07.2019, όπου δημοσιεύεται απόσπασμα ομιλίας τού αντιπροέδρου της Βολιβίας με τίτλο «Γιατί είναι τόσο δύσκολο να αλλάξουμε τον κόσμο;». Στο δημοσίευμα  παρεμβάλλεται πινακίδιο με 5 απαντήσεις στο εν λόγω ερώτημα. Η μία από αυτές είναι «Οι άνθρωποι είναι αμόρφωτοι και εξαπατημένοι, χρειάζονται εκπαίδευση» και από κάτω ο χαρακτηρισμός της:  «Πρόκειται για δασκαλίστικη προσέγγιση».

Θα έλεγα πως αυτή η ομιλία είναι άλλη μία δυσνόητη φιλοσοφική πραγματεία. Όταν τελείωσα την ανάγνωση, έμεινα με την εντύπωση πως διάβασα άλλο ένα μπλαμπλαμπλα. Δεν μου έδινε απάντηση στο ερώτημα «Ρωτάς, αν ο κόσμος θέλει να αλλάξει;». Και πώς να θελήσει ο κόσμος να αλλάξει, όταν μια ζωή βομβαρδίζεται με ανούσιες ατάκες που καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα;  Μια ζωή θυμάμαι όλους τους πρωθυπουργούς μας να διακηρύσσουν ότι η χώρα αλλάζει σελίδα, ότι η ανάπτυξη έρχεται με δικαιοσύνη και κοινωνική ευαισθησία εν μέσω ισότητος και αλληλεγγύης και ότι, επί τέλους, η θέση της χώρας μας στη διεθνή κοινότητα αποκαταστάθηκε.  Αποτέλεσμα; ΜΗΔΕΝ εις το πηλίκιον που είπε κάποια πρωθυπουργική ψυχή.