Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Δεν μπορώ πάντως να πω ότι η ζωή μου δεν έχει ενδιαφέρον!
Έχω πολλάκις αναφέρει ότι είχα στην κατοχή μου ένα ιπτάμενο φουσκωτό βαρκάκι και συγχρόνως ήμουν ο αποκλειστικός αντιπρόσωπος του κατασκευαστή του στην Ελλάδα (Polaris Motor s.r.l.) από το 2007. Το βαρκάκι αυτό ήθελα πριν από δύο χρόνια να το πουλήσω καθώς ούτε τα οικονομικά μου ούτε η ηλικία μου επέτρεπαν πλέον ιπτάμενη δραστηριότητα μ' αυτό (ήθελα ένα τουλάχιστον ακόμη άτομο να με βοηθήσει για να τοποθετήσω το φτερό επάνω στο σκάφος) ούτε χρήματα περίσσευαν για την συντήρησή του.
Επειδή δυσκολευόμουν πολύ να βρω αγοραστή, καθώς δεν υπάρχει (ακόμη) αναγνωρισμένη σχολή εκμάθησης χειριστών ιπτάμενων φουσκωτών στην Ελλάδα, το παρέδωσα τον Σεπτέμβριο του 2017 στον Aimaro Malingri (στην Πάτρα) για να το πουλήσει αυτός στην Ιταλία και να μου δώσει τα χρήματα που θα μου αναλογούσαν μετά την αφαίρεση της προμηθείας του. Είχαμε μάλιστα συμφωνήσει να μου επιστρέψει το βαρκάκι στην περίπτωση που δεν μπορούσε ούτε αυτός να το πουλήσει.
Φυστίκια Αιγίνης βγάζει και το Κορωπί!
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Το Κορωπί, και γενικώς η περιοχή των Μεσογείων, είναι μια περιοχή που διατηρεί ακόμη κάποια στοιχεία που συναντά κανείς σε πόλεις της επαρχίας. Αμπέλια, χωράφια με ζαρζαβατικά, αμυγδαλιές, ελιές, σύκα και φυστίκια Αιγίνης. Φυστίκια Αιγίνης; Ναι, φυστίκια Αιγίνης!
Ο Ηρακλής Χατζηγιάννης είναι ένας επιχειρηματίας, το κατάστημα του οποίου βρίσκεται επάνω στον κεντρικό δρόμο που διασχίζει το Κορωπί, λίγο μετά το τέρμα της λεωφόρου Βάρης-Κορωπίου. Εμπορεύεται αντικείμενα που έχουν σχέση με το σπίτι. Από κουρτινόξυλα και πόμολα, μέχρι αλουμίνια και εξοπλισμό για το τζάκι.
Και η ζωή συνεχίζεται ίδια κι’ απαράλλαχτη Νο 2
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
[όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι’ όλα τα ίδια μένουν]
Έπεσε το μάτι μου σε ένα καλογραμμένο άρθρο του κ. Καρανίκα, όχι του Νίκου, περί της σίτισης των προσφύγων.
https://www.protagon.gr/themata/kolpo-ekatommyriwn-me-ta-syssitia-twn-prosfygwn-44341721456
Ο θεσμός τής «απ’ ευθείας ανάθεσης» στις δόξες του και πάλι ή μάλλον αδιαλείπτως. Μου θύμισε ο αρθρογράφος ότι είχε παραιτηθεί ο Πρόεδρος της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Συμβάσεων αηδιασμένος από το φαγοπότι. Αυτό θα πει «ανεξάρτητη Αρχή». Την αφήνουμε εν τη ανεξαρτησία της και κάνουμε τις εξαρτημένες δουλίτσες μας.
Δεν μας το παίρνουν το Αιγαίο. Το πήραν!
Διαβάζω αυτές τις ημέρες σχόλια και δημοσιεύματα, τόσο σε εγχώριους και διεθνείς ιστότοπους όσο και στα μέσα κοινωνικής απομόνωσης, ειπωμένα και γραμμένα από μετά Χριστόν προφήτες, "ειδήμονες", πολιτικούς αναλυτές και διεθνολόγους, ότι το Αιγαίο διαμελίζεται, ότι Ελλάδα που δεν έχει τον έλεγχο του Αιγαίου δεν υπάρχει (Without control of the Aegean, there simply is no Greece) και άλλα τέτοια βαρύγδουπα https://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/ypex/801135_ndendias-gia-galazia-patrida-i-fotografia-me-lypei-den-tha-toys
Διαβάζω στο άρθρο αυτό του Tyler Cowen στο site του MRU (Marginal Revolution University) https://marginalrevolution.com/marginalrevolution/2010/07/the-geopolitics-of-greece.html
Και η ζωή συνεχίζεται ίδια και απαράλλαχτη.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Προχθές αγόρασα την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», για να διαβάσω το προσφερόμενο βιβλίο του Νίκου Τσιφόρου «Ελληνική κρουαζιέρα», κι’ αν κάποτε δεν έχω τί άλλο να κάνω, να διαβάσω και το επίσης προσφερόμενον βιβλιάριον του Νίκου Παπανδρέου για τον μπαμπά του. Εικάζω ότι θα εμπεριέχει και ανάλυση της ιδέας του περί επανίδρυσης του ΠΑΣΟΚ, ώστε να απογυμνωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Έριξα μια ματιά στη συνέντευξη που έδωσε ο Σκουρλέτης, ο οποίος δήλωσε και τούτο:
«Ασφαλώς και μπορούμε να ενσωματώσουμε … τη λαϊκότητα του ΠΑΣΟΚ, αλλά όχι τον λαϊκισμό». Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα.
Στους Δολίνες των Διδύμων.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Καθ' οδόν προς το Σαλάντι κάναμε μια μικρή παράκαμψη στο ύψος των εντυπωσιακών κρατήρων των Διδύμων. Πολλές φορές είχαμε περάσει από εδώ στο παρελθόν αλλά δεν έτυχε ποτέ να σταματήσουμε.
Πρόκειται για γεωλογικούς σχηματισμούς, σε σχήμα κρατήρα, που αποκαλούνται δολίνες (σπήλαια). Δημιουργήθηκαν από καθίζηση του εδάφους και εντυπωσιάζουν με το κυκλικό τους σχήμα και το μέγεθός τους. Στο ένα από τα δύο σπήλαια υπάρχουν εκκλησάκια της βυζαντινής και μεταβυζαντινής περιόδου. Το εκκλησάκι του Αγ. Γεωργίου και το εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος.
Φαντάσματα γυμνιστών περιφέρονται στα θλιβερά απομεινάρια του ξενοδοχείου Σαλάντι.
Ο επιχειρηματίας που έκτισε το «Σαλάντι», την περίοδο της επταετίας, θέλησε το 1980 να μετατρέψει τον θαλάσσιο χώρο μπροστά απ’ το ξενοδοχείο σε παραλία γυμνιστών.
Υπήρξαν όμως πολλές αντιδράσεις, τόσο από ντόπιους παράγοντες και κατοίκους του χωριού Δίδυμα, που βρίσκεται σε μικρή απόσταση απ’ το ξενοδοχείο και την παραλία, όσο και από το Ιερατείο, με πρωταγωνιστή τον Μητροπολίτη Ύδρας και Σπετσών Ιερόθεο.
Ο χώρος του ξενοδοχείου ήταν περιφραγμένος ώστε να μην υπάρχει επαφή των γυμνιστών με τους κατοίκους του χωριού και τους ηδονοβλεψίες οι οποίοι κατέφθαναν με λεωφορεία από την Αθήνα για να επιδοθούν στο αγαπημένο τους οφθαλμόλουτρο. Λέγεται μάλιστα ότι υπήρχε και Σύλλογος με το όνομα Σύλλογος Ηδονοβλεψιών Κυψέλης.
Ευάγγελος Κέφης. Κάνει το κέφι του δίνοντας μορφή και ζωή στα κούτσουρα!
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Με ρωτούν πολλές φορές οι συνδρομητές μου στο YouTube πού βρίσκω τους απλούς αλλά ξεχωριστούς ανθρώπους από τους οποίους παίρνω κατά καιρούς συνεντεύξεις. Με την ευκαιρία λοιπόν της συνέντευξης που πήρα σήμερα από τον Βαγγέλη Κέφη, αυτόν τον υπέροχο γλύπτη του ακατέργαστου ξύλου, σκέφτηκα ότι η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα είναι ότι δεν ψάχνω να βρω εγώ αυτούς τους ξεχωριστούς ανθρώπους που διακοσμούν τις σελίδες του διαδικτυακού περιοδικού μου και του YouTube. Αυτοί έρχονται σε μένα, συστημένοι από κάποιο κοινό φίλο ο οποίος γνωρίζει ότι θα τους ακούσω και θα προβάλλω με αγάπη και σεβασμό όλα όσα θα μου πουν και θα μου δείξουν χωρίς περικοπές και λογοκρισία.
Το βαρύ τίμημα της ελληνικής δειλίας.
Δεν έχω τίποτα εναντίον της Τουρκίας. Όταν όμως μας στέλνει λαθρομετανάστες και τα αεροπλάνα της εισβάλλουν στον εθνικό μας εναέριο χώρο παράνομα, στα πλαίσια ενός ασύμμετρου, υβριδικού πολέμου, τότε πιστεύω πως πρέπει να καταρρίπτονται αφού προηγηθεί μία επίσημη προειδοποίηση. Ένα τελεσίγραφο. Είμαι σίγουρη άλλωστε πως η πολιτική του κατευνασμού που ακολουθεί η Ελλάδα, φοβούμενη να αντιμετωπίσει τους εισβολείς, είναι λανθασμένη. Πως όταν σκύψεις το κεφάλι μία φορά, δεν θα έχει τελειωμό. Το ίδιο ισχύει και για την Κύπρο, όταν η Τουρκία στέλνει με θράσος τα πλοία της για να προβούν σε γεωτρήσεις εντός της δικής της ΑΟΖ. Τα πλοία αυτά πρέπει ασφαλώς να βυθίζονται, φυσικά επίσης μετά από μία επίσημη προειδοποίηση. Εάν δεν το κάνει η Ελλάδα στηρίζοντας την Κύπρο όπως οφείλει, οι Τούρκοι θα κάνουν γεωτρήσεις ακόμη και στη Ραφήνα, ξεκινώντας από την Καστελόριζο και την προσάρτηση του.
Της Σερένας Νομικού.
Δεν έχω τίποτα εναντίον των μεταναστών. Όταν όμως χρησιμοποιούνται ως όπλο ενός ασύμμετρου, υβριδικού πολέμου* της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας, τότε αλλάζω άποψη. Ειδικά όταν διαπιστώνω πως αργά αλλά σταθερά εποικείται η σκόπιμα χρεοκοπημένη πατρίδα μου. Ότι διαφοροποιείται ο πληθυσμός της, με τους ικανότερους να την εγκαταλείπουν επειδή δεν μπορούν να επιβιώσουν. Mε τους λαθρομετανάστες να παίρνουν τη θέση τους, αφού η Φύση φροντίζει έτσι ώστε να συμπληρώνονται πάντοτε τα κενά.
«Η Ελλάδα αργεί να πεθάνει».
Μακάρι να αντιληφθεί ο κ. Μητσοτάκης ότι ολόκληρη η βόρεια ακτή της Κρήτης, η Μύκονος, η Σαντορίνη, η Ρόδος, η Κέρκυρα, η Πάρος και πάμπολλα ακόμα καυχήματα (άλλοτε) ελληνικής ομορφιάς, δεν είναι πια Ελλάδα. Είναι Γκρεκοτουριστάν.
Του Χρήστου Γιανναρά.
Σαράντα πέντε χρόνια τώρα (από το 1974) δεν μοιάζει να ακούστηκε, ίσως ούτε μία φορά, η άλλοτε συχνότατη απειλή ή προειδοποίηση ότι «η Ελλάδα κινδυνεύει». Πιθανό να θεωρούμε όλοι πια αυτονόητο ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Κάποτε το τραγουδούσαμε, αν και ξέραμε ότι είναι υποβολιμαίο. Τώρα, βυθισμένοι στον έσχατο ευτελισμό της πολλαπλής επιτρόπευσης, μοιάζει και να το πιστεύουμε.
Οι απειλές ιστορικού αφανισμού μας αιτιολογούσαν πάντοτε κάποια εκτροπή από την ομαλότητα, συνήθως δικτατορία. Για κάθε αυθαίρετη αναστολή λειτουργίας του Συντάγματος υπήρχε επίκληση κινδύνου για την κρατική μας επιβίωση. Η συχνή επανάληψη της έσχατης αυτής απειλής την κατέστησε αναξιόπιστη. Σήμερα δεν τολμάει κανείς να μιλήσει για κίνδυνο ιστορικής εξαφάνισης του Ελληνισμού.