Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Ο Σωτήρης Καλαμίτσης για Γ. Σαρρή, τράπεζες, καθήκον αληθείας και άλλα...
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Ο Σωτήρης Καλαμίτσης δεν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος και δικηγόρος. Όπως κι' εγώ άλλωστε - για να ευλογήσω λίγο και τα δικά μου γένεια - δεν είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος και δημοσιογράφος. Όταν λοιπόν βρισκόμαστε και συζητάμε το μείγμα είναι εκρηκτικό.
Αυτή τη φορά αποφασίσαμε να μιλήσουμε για την περιβόητη δικαστική απόφαση 2343/2016 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών που δικαίωσε τον Γιώργο Σαρρή στην διένεξή του με την τράπεζα "Cyprus Popular Bank Public Co LTD", όπως μετονομάστηκε με την επωνυμία "Marfin Εγνατία Τράπεζα Α.Ε.".
Με την ένδικη ανακοπή ο Γ. Σαρρής επεδίωξε να ακυρώσει την υπ' αριθμ. 25052/2012 διαταγή πληρωμής του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, η οποία είχε εκδοθεί με βάση σύμβαση χορήγησης πίστωσης σε ανοικτό αλληλόχρεο λογαριασμό, που καταρτίστηκε μεταξύ της τράπεζας και της εταιρείας του Γ. Σαρρή.
Πετώντας πάνω απ' την Ολόμαυρη Ράχη.
Χειριστής drone - Επιμέλεια βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Τα Ψαρά είναι από εκείνα τα νησιά που έχω στην καρδιά μου. Και δεν είναι λίγες οι φορές που έχω ασχοληθεί τόσο με τον ηρωϊκό, μαρτυρικό και αγιασμένο αυτό τόπο, όσο και με έναν από τους κατοίκους του που άφησε το δικό του ανεξίτηλο ίχνος πάνω στην Ολόμαυρη Ράχη. Τον αείμνηστο παπά Νικόλα. http://www.ribandsea.com/face/216-2009-11-30-19-59-03.html
Όντας λοιπόν στη Χίο, σε ένα από τα πρόσφατα ταξίδια μου με την "Hellenic Seaways", δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό και πετάχτηκα αυθημερόν μέχρι τα Ψαρά, επιβιβαζόμενος στο "Ψαρά Glory" που συνδέει κάθε Σάββατο και Κυριακή το νησί με το λιμάνι της Βολισσού. Σύντροφοί μου, όπως συνηθίζω τελευταία σε τέτοιου είδους αποστολές, το δίτροχο και το Mavic.
Δ-ε-ν υ-π-ά-ρ-χ-ο-υ-μ-ε. Πάει και τελείωσε!
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
[Ακόμη και το παρδαλό κατσίκι, μαυρισμένο από τις στάχτες, έχει μείνει ενεό αρνούμενο να καγχάσει με τα καμώματα των κυβερνητικών κλόουν].
1] Απίστευτο και όμως αληθινό. 01.08.2018, ώρα 18:30. Ψηφοφόρος τις επιβαίνει μηχανοκίνητου δικύκλου και
- χωρίς να φοράει κράνος
- ανεβαίνει τη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας στην Αθήνα κινούμενος αντίθετα προς το ρεύμα καθόδου προς Σύνταγμα
- κρατά το τιμόνι με το δεξί χέρι
- στο αριστερό χέρι έχει ένα χάρτινο κύπελλο με καφέ
- μιλάει στο κινητό, το οποίο είναι σφηνωμένο ανάμεσα στο αριστερό μπράτσο του και στο κεφάλι του, το οποίο μοιραίως γέρνει προς τα αριστερά.
Ξεχάστε τον «Μακεδονικό χαλβά», τρώτε «ελιές Κουφοντίνα».
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Υπότιτλος: «ο Χατζηπετρής ως πολιτειακός παράγων».
Όλες αυτές τις μέρες της καταστροφής αδυνατώ να βάλω σε χαρτί τις σκέψεις μου και την οργή μου. Είχα αποσβολωθεί από το απύθμενος θράσος των κυβερνώντων που προσπαθούσαν και ακόμη προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν έγινε και τίποτε ρε αδερφέ.
Διάβαζα τα τρυφερά σημειώματα των συνανθρώπων μου που περιέγραφαν λακωνικά τον άφατο πόνο τους από την απώλεια προσφιλών τους προσώπων. Έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου αυτό που έγραψε εν κατακλείδι μία πονεμένη μητέρα που έχασε το παιδί της: «Να αγκαλιάζετε τα παιδιά σας κάθε μέρα». Ναι, πρέπει να τα αγκαλιάζουμε κάθε μέρα, διότι στο κράτος που ζούμε όλα μπορούν να συμβούν.
Μουσικός περίπατος στον Αρτεμώνα της Σίφνου στο πλαίσιο του μουσικού φεστιβάλ "Musifanto".
Κάμερα - Επιμέλεια βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Κατά την διάρκεια της πρόσφατης παραμονής μας στη Σίφνο είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε μαζί με αρκετό κόσμο και να παρακολουθήσουμε τα δρώμενα μιας "περιπατητικής" συναυλίας στα γραφικά δρομάκια του Αρτεμώνα. Μια μουσική εκδήλωση στα πλαίσια της "Musifanto", ενός μουσικού φεστιβάλ που έχει καθιερωθεί πια στη Σίφνο σαν θεσμός τα τελευταία πέντε χρόνια.
ΜΑΝΩΛΗ ΧΡΙΣΤΟΥΛΑΚΗ: “Η ΚΙΜΩΛΟΣ ΜΟΥ”
Μια φορά και έναν καιρό, ζούσε ένας γιατρός και συγγραφέας που δοξάστηκε στο Κάπρι της Ιταλίας χάρη στο σπουδαίο ανθρωπιστικό – και όχι μόνο – έργο του. Ήταν ο Άξελ Μούντε.
Στις μέρες μας, ζει ένας άλλος γιατρός και συγγραφέας, ο Μ. Χριστουλάκης και δοξάζεται στην Κίμωλο, την ιδιαίτερη πατρίδα του. Αφιέρωσε το νέο του βιβλίο στο γραφικό νησάκι του, με τον τίτλο “Η Κίμωλός μου – Λαογραφικές αφηγήσεις”.
Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του.
Είσαι θεά χρυσή μου!
Θα περίμενε κανείς πως μετά κι απ' αυτήν την εκατόμβη θυμάτων το ποτήρι θα ξεχείλιζε. Αλλά μπά. Τίποτα. Οι πολίτες, ο λαός, πέρα απ' την αξιοθαύμαστη αλληλεγγύη που έδειξε και δείχνει ακόμη, καμία άλλη αντίδραση παρουσίασε προς την κατεύθυνση της παθογένειας, προς το ξερίζωμα του κακού που γεννάει τέτοιες τραγωδίες.
Γιατί κακό υπάρχει και έχει και όνομα.
Λέγεται μνημόνια και δωσιλογισμός.
Λέγεται ανέχεια και ξεχαρβάλωμα των βασικών δομών ασφαλείας και κοινωνικού κράτους.
Λέγεται ΤΑΙΠΕΔ, λέγεται Ανεξάρτητη(!) Αρχή Δημοσίων Εσόδων, και άλλοι παρόμοιοι μηχανισμοί που διοχετεύουν πόρους και χρήμα του ελληνικού λαού απ' ευθείας στις τσέπες των διεθνών απατεώνων-τραπεζών και τοκογλύφων, απομυζώντας τα πάντα και μην αφήνοντας ούτε τα απαραίτητα για την επιβίωση της χήνας με τα χρυσά αυγά που λέγεται Ελλάδα και ελληνικός λαός.
Ο πρωθυπουργός που κρατούσε σημειώσεις.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Όλοι παρατηρήσαμε ότι ο Αλαίσκοις ήταν σαν κλαμμένος μαϊντανός το βράδυ της 23.07.2018, όταν προΐστατο σύσκεψης ανευθυνοϋπεύθυνων για την αντιμετώπιση της κρίσης, την οποία σύσκεψη μετέδιδε απ’ ευθείας, live που λένε οι μορφωμένοι ή «ζωντανά» που λένε τα ζωντανά, το κυβερνητικό κλιμάκιο προπαγάνδας. Γνώριζε ή δεν γνώριζε για νεκρούς; Το ερώτημα αδιάφορο. Το πρόσωπό του τα έλεγε όλα. Γνώριζε και φανταζόταν τί θα ακολουθήσει. Άλλοι παρατήρησαν πως ο πολύς Πολάκης έπαιζε με το κινητό του, ενόσω ο πρωθυπουργός ρωτούσε πότε θα πετάξουν τα Κανανταίρ. Δεν είχε ακούσει, ως φαίνεται, μέχρι τότε ότι τα πυροσβεστικά αεροσκάφη πετούν μόνον με το φως της ημέρας. Το έμαθε την 23.07 και ώρα 23:30.
Ο Σκουρλέτης έπινε νερό, διψασμένος ως φαίνεται από την κάψα της φωτιάς.
Μάτι: μικρογραφία και υπόδειγμα του ωχαδερφισμού τής χώρας.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
[Eιδικά αφιερωμένο στους νεομνημονιακούς που ξέρουν να μαζεύουν τα σκουπίδια καλλίτερα από τους παλαιομνημονιακούς].
Βαρέθηκα, σιχάθηκα ακούγοντας τις δικαιολογίες των κυβερνώντων για την τραγωδία στο Μάτι. Ακόμη περισσότερο σιχάθηκα τους κονδυλοφόρους που δικαιολογούν τη στάση τους και τα μίσθαρνα κνώδαλα που παίρνουν το μέρος των πωλητικών ανδρεικέλων και προσπαθούν να σκαρφίζονται επιχειρήματα της πλάκας, για να αποδώσουν τους «θεσμικούς κατσαπλιάδες» [Λοβέρδος έφα – θαυμάστε την απάντηση Καρτερού*] άσπιλους και αμόλυντους στη θρηνούσα κοινωνία. Οι γελοίοι!
Εθνική τραγωδία είναι ο τρόπος που ζούμε.
Γράφει ο Δημήτρης Ιωάννου.
Εδώ και λίγα χρόνια κατοικώ στη Ραφήνα. Κοντά στο κέντρο του οικισμού, και γι’ αυτό το σπίτι μου δεν κινδύνευσε από τη φωτιά. Ευτυχώς, για μένα, επίσης, δεν υπήρχε ανάμεσα σε αυτούς που χάθηκαν κάποιος συγγενής ή φίλος. Πέρα όμως από την οδύνη που μοιράζομαι με τους Έλληνες για την απώλεια τόσων ψυχών, έζησα την καταστροφή της πυρκαγιάς από πολύ κοντά, με μεγάλη αγωνία. Συν το θλιβερό γεγονός ότι διαφόρων φίλων και γνωστών τα σπίτια έχουν γίνει κάρβουνο.
Παρακολουθώ στην τηλεόραση τις συζητήσεις για τις «ευθύνες», και αισθάνομαι θλίψη μαζί με αγανάκτηση. Γιατί είναι αθλιότητα και μικροψυχία να ισχυρίζεται κανείς, σε τέτοιες στιγμές, ότι για την καταστροφή φταίει η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, η πυροσβεστική, ο δήμαρχος ή οι ξένοι πράκτορες. Αθλιότητα γιατί είναι ασέβεια στη μνήμη των νεκρών να χρησιμοποιείς την απώλειά τους για να κάνεις τη συνηθισμένη, τετριμμένη μικροπολιτική σου. Και μικροψυχία γιατί, αν και μετά από μία τέτοια τραγωδία δεν καταφέρεις να δεις την ύπαρξή σου λίγο διαφορετικά, αυτό μαρτυρά ότι είσαι συναισθηματικά πεθαμένος.