Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Η ξύλινη συναρμολογούμενη πυραμίδα-γρίφος του Βασίλη και της Αναστασίας Μαύρου.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Τον Βασίλη Μαύρο και τη σύζυγό του Αναστασία συνάντησα για πρώτη φορά στην παλιά πόλη της Ρόδου το καλοκαίρι του 2015. Εξεπλάγην ευχάριστα με την ξύλινη συτναρμολογούμενη πυραμίδα που κατασκευάζουν και αυθόρμητα μου γεννήθηκε η επιθυμία να προβάλλω τη δουλειά τους : https://www.ribandsea.com/face/2074-vasilis-mayros-kai-anastasia-ksylourgoi-viotexnes-mias-pyramidas-pazl.html
Πέρυσι το καλοκαίρι τους είδα και πάλι στο ίδιο στέκι, στην είσοδο της παλιάς πόλης της Ρόδου, και χθες το βράδυ, καθώς περπατούσαμε με την καπετάνισσα στην υπέροχη παραλία της Θεσσαλονίκης, τους είδα στο πρώτο εν σειρά περίπτερο της έκθεσης βιβλίου να εκθέτουν την υπέροχη ξύλινη πυραμίδα τους.
Βιολιστής στη στέγη; Όχι! Αεροπλάνο στη στέγη!
Επιμέλεια βίντεο - Drone : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Βλέπαμε τη Ντακότα στην αριστερή πλευρά της εθνικής οδού να αναπαύεται στην οροφή ενός σπιτιού και κάθε φορά διστάζαμε να κάνουμε αναστροφή για να μπούμε στην παλαιά εθνική οδό Κατερίνης - Θεσσαλονίκης και να το δούμε από κοντά. Βλέπετε τότε ταξιδεύαμε στην εθνική οδό γιατί δεν είχε δοθεί στους εργολάβους και τα διόδια ήταν σε αξιοπρεπή επίπεδα.
Αυτή τη φορά όμως περάσαμε από μπροστά του, καθώς χρησιμοποιούμε πλέον αποκλειστικώς τους παραδρόμους για να μην πληρώνουμε το χαράτσι των διοδίων.
Οδηγίες αποφυγής... νταβατζήδων!
Επειδή σκοπεύουμε αύριο να ξεκινήσουμε ένα ταξίδι με αφετηρία το σπίτι μας στο Κορωπί και προορισμό τη βόρεια Ελλάδα (όπου φτάσουμε), ζήτησα από τον φίλο μου Μπάμπη Κωνσταντάτο (ο οποίος βρίσκεται ήδη στη Μακεδονία με το δικό του αυτοκινούμενο) να μου στείλει έναν οδηγό... αποφυγής διοδίων.
Ο Μπάμπης κάνει συχνά αυτή τη διαδρομή και γνωρίζει κάθε σπιθαμή της. Γνωρίζει δε, απ' έξω και ανακατωτά, και αυτό είναι το σημαντικό, με ποιον ακριβώς τρόπο θα αποφύγει ο κάτοχος ενός αυτοκινούμενου τροχόσπιτου τα ληστρικά εις βάρος του διόδια, δεδομένου ότι οι νονοί-εργολάβοι χρεώνουν τα αυτοκινούμενα όχι ανάλογα με το πόσους άξονες ή πόσο μήκος έχουν, αλλά ανάλογα με το ύψος τους! Έχεις αυτοκινούμενο με ύψος πάνω από 2,2 μέτρα; Πληρώνεις σαν να έχεις φορτηγό ή λεωφορείο! Αδιάφορο αν η άδεια κυκλοφορίας του αυτοκινούμενου αναγράφει Ι.Χ. επιβατικό και έχει δύο άξονες!
Τα 150 αργύρια εξευτελισμού των νέων.
150 ευρώ.
Τόσο αποφάσισε να κοστολογήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη αυτό που εδώ κι ενάμιση χρόνο περίπου διακηρύσσει ότι είναι ανεκτίμητο, αυτό που υποτίθεται ότι για χάρη του έχει επιβάλει όλες αυτές τις παράλογες και εγκληματικές πολιτικές. Την ανθρώπινη ζωή. Και τώρα, αυτό το “υπερπολίτιμο”, αυτό το “υπέρτατο αγαθό”, αυτή η “ανυπολόγιστη αξία”, βρήκε επιτέλους το τίμημά της από τα επιτελεία των “σοφών” της κυβέρνησης: 150 ευρώ!
Η απόφαση να δίνεται δωροκάρτα 150 ευρώ σε κάθε νέο που εμβολιάζεται κατά της COVID-19 διαφημίζεται ως ένα “ευχαριστώ” στους νέους μας για την υπομονή που επέδειξαν όλο αυτό το διάστημα, αλλά και ως “κίνητρο” για να σπεύσουν να δεχθούν το “τσίμπημα”.
Στην πραγματικότητα, αυτό που λέει η κυβέρνηση μεταφράζεται ως εξής:
Φούρνοι Κορσεών. Είναι ήδη πρώτοι στον κατάλογο της προτίμησής μας!
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Είχαμε την ατυχία να επιλέξουμε σαν ημέρα αναχώρησής μας για τους Φούρνους την ημέρα της γενικής απεργίας που ακινητοποίησε και τα πλοία στο λιμάνι του Πειραιά. Έτσι στηθήκαμε επί 6 ώρες με το αυτοκινούμενο έξω απ’ το «Blue Star Mykonos», μέχρις ότου αποπλεύσει στις 11 πριν τα μεσάνυχτα. Θεωρούμε πάντως τους εαυτούς μας ιδιαίτερα τυχερούς που αυτή η εξαιρετική ακτοπλοϊκή εταιρεία μάς επιτρέπει να ταξιδεύουμε δωρεάν με τα σύγχρονα, γρήγορα και πολυτελή καράβια της και την ευχαριστούμε γι' αυτό.
Η τελευταία μας ανάμνηση απ’ τους Φούρνους δεν ήταν και η καλύτερη. Ήταν το καλοκαίρι του 2001, αν δεν με απατά η μνήμη μου, όταν καταπλεύσαμε στο νησί με το 6μετρο φουσκωτό που είχαμε εκείνη την εποχή. Κάτι η παρέα, που είχε όλη την ημέρα το μυαλό της στο φαγητό και στον ύπνο, κάτι η δική μας ανυπομονησία να φθάσουμε μια ώρα αρχύτερα στην Κάσο, μας έκαναν να βρούμε μια δικαιολογία για να σηκώσουμε άγκυρα και να φύγουμε άρον άρον με κατεύθυνση νοτιοδυτικά.
Η άγνωστη ιστορία της νησίδας του Αγ. Μηνά στους Φούρνους.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Τα λόγια της Μαρίας Σκλάβου, που μένει στον οικισμό του Αγ. Ιωάννη του Θερμαστή στους Φούρνους, ότι πρέπει να επισκεφτώ οπωσδήποτε το ακατοίκητο νησάκι του Αγ. Μηνά, γιατί η ενέργεια που εκπέμπει είναι απίστευτη, με έκαναν να βρω τον τρόπο να πατήσω το πόδι μου και σ' αυτή τη νησίδα των Δωδεκανήσων.
Παρακάλεσα λοιπόν τον Γιακουμή Μανούσο, τον τυροκόμο που παρουσίασα προχθές στο διαδικτυακό περιοδικό μου και στο YouTube https://www.ribandsea.com/face/4688-giakoumis-manoysos-o-naftikos-pou-anavionei-to-foteino-parelthon-tis-tyrokomias-stous-foyrnous.html να επικοινωνήσει με την αδελφή του Αγγελική και να της ζητήσει να πάω μαζί της με το καίκι στον Άγιο Μηνά. Έτσι και έγινε.
Γιακουμής Μανούσος. Ο ναυτικός που αναβιώνει το φωτεινό παρελθόν της τυροκομίας στους Φούρνους.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Βλέποντας ανθρώπους, όπως ο Γιακουμής Μανούσος στο χωριό Καμάρι των Φούρνων, να διατηρούν ευλαβικά την παράδοση, καταλήγω στο συμπέρασμα πως τίποτε δεν χάθηκε οριστικά σ' αυτή τη χώρα. Τον συνάντησα στον χώρο όπου αρμέγει καθημερινώς τα λιγοστά αιγοπρόβατα που εκτρέφει και στη συνέχεια τυροκομεί το γάλα τους παράγοντας τυρί και μυζήθρα. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έμαθε απ' τον πατέρα του, με την ίδια αγάπη για τα ζώα.
Συνταξιούχος ναυτικός ο Γιακουμής, μάγειρας στα καράβια, επέστρεψε στο νησί του πριν από 14 χρόνια. Αποφάσισε τότε να διατηρήσει έναν περιορισμένο αριθμό ζώων και να συνεχίσει αυτό που έκανε ο πατέρας και ο πεθερός του. "Με τα ζώα μεγάλωσα από παιδί. Μπαρκάρισα στα καράβια, αλλά όταν συνταξιοδοτήθηκα και επέστρεψα στο νησί αποφάσισα να συνεχίσω αυτό που έκαναν οι δικοί μου και να ασχοληθώ με κάτι που γνώριζα, ξοδεύοντας συγχρόνως τη σύνταξή μου!"
Θύμαινα. Ένας μικρός ξεχασμένος παράδεισος που ζει και αναπνέει στη σκιά των Φούρνων.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος
Είναι αλήθεια πως δεν επισκέπτονται όλοι οι ταξιδιώτες τη Θύμαινα των 100 κατοίκων, που απέχει 1 μόλις μίλι απ' το λιμάνι των Φούρνων. Και, ομολογώ, ότι ούτε εγώ είχα περάσει απ' τη Θύμαινα όταν σταμάτησα το 2004 για λίγες ημέρες με το φουσκωτό μου στους Φούρνους. Παραδέχομαι τώρα ότι ήταν λάθος μου. Και το κατάλαβα προχθές που περάσαμε στη Θύμαινα με το "Μεγαλόχαρη" και μείναμε στον μικρό και ξεχασμένο αυτό παράδεισο 5 μόλις ώρες μέχρι να περάσει και πάλι το καραβάκι να μας πάρει. Ήταν αρκετές όμως για να γεμίσουμε την ψυχή μας με όμορφες εικόνες και να συζητήσω με τον Γιώργο Μαρκάκη, τον υπέροχο και μαχητικό αυτόν άνθρωπο που καμιά ατυχία και αναποδιά της ζωής δεν κατάφερε να λυγίσει. https://www.ribandsea.com/face/4685-giorgos-markakis-o-kritikaros-tis-thymainas-pou-den-fovatai-na-pei-ta-pragmata-me-to-onoma-tous.html
Λίτσα Βούλγαρη. Η θεά της... ζύμης στους Φούρνους Κορσεών!
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Η Λίτσα Βούλγαρη είναι δοτική, ευγενική, χαρούμενη, ακούραστη και ταλαντούχα. Όλη την ημέρα κάτι σκαρώνει στον πάγκο εργασίας του μαγαζιού που διατηρεί με τον σύζυγό της στους Φούρνους Κορσεών.Και τι δεν φτιάχνει η απίστευτη αυτή γυναίκα που, όπως η ίδια λέει, εργάστηκε ακόμη και αμισθί σε ανάλογα μαγαζιά προκειμένου να μάθει την τέχνη.
Η θερμαινόμενη βιτρίνα του μαγαζιού, που φέρει τον τίτλο "Μαϊστράλι", γεμίζει κάθε πρωί με τυρόπιτες, μπουγάτσες, λουκανικόπιτες, πιροσκί, πίτσες, κατημέρια, πεϊνιρλί, λουκουμάδες και καθε λογής λιχουδιά που φτιάχνεται με ζύμη. Μέχρι το μεσημέρι μάλιστα δεν έχει μείνει ούτε δείγμα! Για τις πωλήσεις δεν ευθύνονται μόνο οι απίστευτες γεύσεις αλλά και οι... προλεταριακές τιμές, όπως λέει χαριτολογώντας η Λίτσα.
Γιώργος Μαρκάκης. Ο Κρητίκαρος της Θύμαινας που δεν φοβάται να πει τα πράγματα με το όνομά τους.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Υπάρχουν φορές που πραγματικά δυσκολεύομαι να σκιαγραφήσω κάποιους ανθρώπους με την παλληκαριά του Γιώργου Μαρκάκη. Η ζωή τού έδωσε ένα παιδί που γεννήθηκε με νοητική στέρηση και που σήμερα είναι 40 ετών. Ο θάνατος πήρε προσφάτως τη ζωή της κόρης του σε ηλικία 44 ετών. Έχασε ολόκληρο το δεξί του χέρι όταν ένα μηχάνημα του το άρπαξε 5 ημέρες πριν παρουσιαστεί στον στρατό. Και όμως, ο Γιώργος Μαρκάκης συνεχίζει να κοιτάζει κατάματα τη ζωή και να καταγγέλλει τα κακώς κείμενα χωρίς φόβο, αλλά με περίσσιο θάρρος και πάθος.
Τον συνάντησα κατά την διάρκεια τη χθεσινής ολιγόωρης παραμονής μας στη Θύμαινα και του ζήτησα να μιλήσει στην κάμερα. Δέχτηκε πρόθυμα, θαρρείς και περίμενε αυτή την ευκαιρία για να βγάλει με κάποιο τρόπο τον συσσωρευμένο πόνο και τον θυμό του μαζί.