Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Το γελοίον του πράγματος.

Οι Δικηγορικοί Σύλλογοι της χώρας κήρυξαν για σήμερα αποχή των δικηγόρων από την άσκηση των καθηκόντων τους εις [και όχι  «ως» που λένε οι μορφωμένοι] διαμαρτυρίας για το αγωγόσημο που επέβαλε η κυβέρνηση.

Εν πρώτοις τί είναι τα αυτό το ρημάδι; Είναι τέλος επιβαλλόμενο επί του χρηματικού αντικειμένου της δίκης ανερχόμενο σε 8/000 κατά κανόνα ή 4/000 επί εργατικών διαφορών. Μέχρι το 2010, εάν ζητούσα να καταδικασθεί ο εναγόμενος στην καταβολή ορισμένου ποσού, έπρεπε να καταβάλω το τέλος. Αν ζητούσα απλώς την αναγνώριση της υποχρέωσής του να μου καταβάλει συγκεκριμένο ποσό,  δεν υπεχρεούμην να το καταβάλω. Με την επιβολή των Μνημονίων κατέστη υποχρεωτική η καταβολή του τέλους είτε ζητώ την καταδίκη είτε ζητώ την αναγνώριση της υποχρέωσης του αντιδίκου να μου καταβάλει κάτι. Στη συνέχεια η ρύθμιση καταργήθηκε και επανήλθαμε στο προ του 2010 καθεστώς. Τώρα επανερχόμεθα στο επιβληθέν το 2010 καθεστώς.

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω. Με κατακλύζει η ενασχόληση πάντων με τα ασήμαντα, τα ποταπά, τις δηλώσεις κάποιας Κασιμάτη, εκπροσώπου μου στο Κυνοβούλιο, το πόσο συγκλονίζει η δήλωση της τάδε μούρης για το θάνατο της μητέρας της, τα σκιρτήματα που προκαλεί η δείνα μούρη που τα δείχνει όλα κ.λπ. Πάντως η Κασιμάτη δεν ξέφυγε από τη πεπατημένη. Εξέφρασε τη λύπη της που οι δηλώσεις της παρερμηνεύθηκαν.  

Ο Μπόρις Τζόνσον, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, εξελέγη πρωθυπουργός τού ΗΒ με συντριπτική πλειοψηφία. Εν τούτοις χιλιάδες Λονδρέζοι συγκεντρώθηκαν αλαλάζοντας «Δεν είσαι πρωθυπουργός»  ή «θέλουμε να μείνουμε στην ΕΕ». Εγώ γιατί τόσα χρόνια πίστευα ότι στις Δημοκρατίες υπάρχει μεν ελευθερία του λόγου, κρατεί δε η πλειοψηφία του δήμου; Τοσαύτην επλανώμην πλάνην οικτράν;

Πηγή : http://mandatoforos.blogspot.com/2019/10/blog-post.html

Το blog αποφάσισε να γυρίσει οριστικά σελίδα.
Αποφάσισε όμως πρώτα-πρώτα να γυρίσει την πλάτη στην πολιτική, πεπεισμένο απολύτως για την αέναη, ατελείωτη προδοσία που συντελείται εις βάρος τούτου του λαού, πρώτα απ' όλα απ' τον ίδιο τον λαό και δευτερευόντως από την συμμορία των απατεώνων πολιτικών κάθε χρώματος και φασιστικής απόχρωσης.

Ελλάδα πλέον δεν υπάρχει. Υπάρχει μία αποικία, ένα εργοτάξιο, κατοικούμενο από ημιαγράμματους, ανιστόρητους, ανερμάτιστους αυτόχθονες, χωρίς ίχνος ελληνικής παιδείας κι ελληνικής συνείδησης, που έχουν απεμπολήσει παραδόσεις, ήθη και αξίες πατρογονικές στον βωμό μιάς εικονικής επιβίωσης.

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Δεν εντυπωσιάζομαι πλέον από την έλλειψη συστολής που διακρίνει τον Αλαίκσοις. Εξακολουθεί να εκφωνεί λόγους στα αγγλικά, ενώ είναι σκράπας και λέει διαρκώς βλακείες. Δεν εννοεί να καταλάβει ότι αν δεν κατέχεις κάτι, δεν πρέπει να το χρησιμοποιείς, διότι εκτίθεσαι. Είναι ζήτημα στοιχειώδους συστολής και ταπεινοφροσύνης, τουτέστιν ήθους. Έτσι, λοιπόν, τον άκουσα πάλι να καταφέρεται κατά του Σαμαρά, ο οποίος επιμένει, ορθώς, να κάνει λόγο  για λαθρομεταναστευτικό πρόβλημα και λαθρεποικισμό. Έτσι, μου θύμισε την ουρανομήκη παπάρα που εκστόμισε «έχει σύνορα η θάλασσα και δεν το ξέραμε;». Τότε γιατί διαθέτουμε πολεμικό ναυτικό και στρατιωτικές δυνάμεις στα νησιά ρε φιλάρα; Για να προστατεύσουμε τί;