Rib and Sea

Κείμενο - Φωτογραφίες - Βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ανάφη. Πώς η υπερβολή του ελεύθερου camping μπορεί να μετατρέψει έναν παράδεισο σε κόλαση!

Τελευταία φορά που πήγα στην Ανάφη ήταν τον Νοέμβριο του 1993. Έκτοτε δεν ξαναπήγα. Όχι επειδή δεν μου άρεσε το νησί, αλλά επειδή δεν μπορούσα να αντικρύσω τους κατοίκους του! Τι είχε συμβεί όμως την αποφράδα εκείνη μέρα στην Ανάφη που με έκανε στη συνέχεια να ντραπώ και να μην ξαναπατήσω στο όμορφο αυτό νησί των Κυκλάδων;  

Έφθασα στην Ανάφη με το καράβι της άγονης, εκείνο το κρύο βράδυ του Νοεμβρίου, καβάλα στο παπί, φορτωμένος με τη βιντεοκάμερά μου, έτοιμος για το ρεπορτάζ που μου είχε ζητήσει να κάνω ο τότε "εργοδότης" μου για τον γιατρό του Ωνάσειου, Άλκη Μιχάλη. Ποιος ήταν ο "εργοδότης" μου; Ο ταρζάν της τηλεοπτικής ζούγκλας, το αποτυχημένο μοντέλλο, ο αποτυχημένος σκιτσογράφος, ο αποτυχημένος φοιτητής της ιατρικής, που δεν υπηρέτησε στη συνέχεια στον στρατό γιατί το έπαιξε τρελός, ο κατά δήλωσή του "δημοσιογράφος" Μάκης Τριανταφυλλόπουλος.

Είχε κυκλοφορήσει στο νησί, δεν ξέρω πώς, ότι έρχεται ένας δημοσιογράφος από την ομάδα των συνεργατών του Μάκη για να κάνει ρεπορτάζ για τον Μιχάλη, και είχαν κλειστεί όλοι στο καβούκι τους ενώ η οργή ήταν έκδηλη στα πρόσωπά τους. Μετά βίας κατάφερα να βρω ένα πιάτο φαγητό και ένα κρεββάτι να περάσω τη νύχτα...

Το άλλο πρωί βγήκα στους δρόμους της Χώρας αναζητώντας πρόθυμους ανθρώπους να μιλήσουν για τον γιατρό. Όλοι είχαν τα καλύτερα να πουν. Για το παιδάκι, που ο Μιχάλης του έσωσε τη ζωή χωρίς να πληρωθεί, για το Ωνάσειο, που ήταν πάντοτε ανοικτό για τους Αναφιώτες, για την αγάπη του για το νησί και για το σπίτι που επέλεξε να κτίσει πάνω απ' τη Φλαμουρού, προκειμένου να ξεφεύγει από το άγχος και την κούραση του χειρουργείου.

Οι κάτοικοι ανοίχτηκαν. Άρχισαν να μιλούν, να με προσεγγίζουν, να γλεντούν μαζί μου, το δεύτερο εκείνο βράδυ, σε ένα εστιατόριο της Χώρας. Μέθυσα, σχεδόν, χόρεψα μαζί τους και στη συνέχεια με κατευόδωσαν στο λιμάνι συνοδεία... κοκορόσουπας! Πίστεψαν ότι όσα μου είχαν πει για τον γιατρό τους θα έβγαιναν στο γυαλί του βοθροκάναλου της ζούγκλας.

Δυστυχώς, εξαπατήθηκαν! Κι' εγώ μαζί! Ο Ταρζάν, άλλα του πήγα, άλλα έδειξε! Εξαφάνισε όλα τα σχόλια των κατοίκων για τον γιατρό και περιορίστηκε σ' εκείνους τους θλιβερούς μονολόγους του για τα φακελλάκια που παίρνει τάχα ο Μιχάλης, δείχνοντας συγχρόνως το "παλάτι" που έχει φτιάξει στην Ανάφη, συνοδεύοντας την εικόνα με ένα ειρωνικό λαϊκό άσμα. Τον ξέχεσα, βεβαίως, όταν είδα το αποτέλεσμα της δουλειάς μου, έφυγα αηδιασμένος από την εκπομπή του και τον έβαλα στη μαύρη λίστα.

Άλλο ήταν όμως το πρόβλημα. Με τι μούτρα θα έβλεπα τους Αναφιώτες στην επόμενη επίσκεψή μου στο νησί; Χρειάστηκε να περάσουν 23 ολόκληρα χρόνια για να πατήσω και πάλι στην Ανάφη αυτό το καλοκαίρι. Και το έκανα για έναν, κυρίως, λόγο. Να βρω τον γιατρό και να του ζητήσω συγγνώμη on camera για λογαριασμό του ελεεινού "συναδέλφου". Ο γιατρός, όταν με άκουσε, με ευχαρίστησε αλλά δεν ήθελε επ' ουδενί να δώσει συνέχεια, καθώς είχε ήδη συνταξιοδοτηθεί και η πληγή εκείνη είχε κλείσει πια γι' αυτόν οριστικά. "Μου στοίχισε πολύ τότε εκείνη η ιστορία Ιωσήφ, αλλά πάει τώρα, πέρασε και δεν θέλω να την συζητήσω", μου είπε. Σεβάστηκα την επιθυμία του, αλλά εγώ είχα την υποχρέωση να βγάλω από μέσα μου τη δημοσιογραφική ρετσινιά, έστω και έτσι...

Φθάσαμε φέτος το καλοκαίρι, ξημερώματα της 9ης Αυγούστου, στο λιμάνι της Ανάφης. Βάρβαρη ώρα, σίγουρα, όμως ανάγκη δωματίου δεν είχαμε. Παρκάρισα το αυτοκινούμενο στο ντόκο των ψαράδων και πέσαμε για ύπνο. Το πρωί κατέβασα το παπί απ' τη σχάρα και ανηφόρισα με την καπετάνισσα μέχρι τη Χώρα σε αναζήτηση κατάλληλου χώρου διανυκτέρευσης. Κύριο μέλημά μας να υπάρχει σήμα κινητής τηλεφωνίας,  internet και μια βρύση με νερό. Εντοπίσαμε, τελικώς, το ύψωμα... κάτω ακριβώς από τον πυλώνα με τις κεραίες κινητής τηλεφωνίας, με θέα και σε απόσταση ελάχιστων μέτρων από τον κατάλευκο οικισμό της Χώρας και παροχή νερού στην αυλή του Γυμνασίου από όπου συμπληρώσαμε την δεξαμενή του αυτοκινούμενου με την άδεια φυσικά του Δημάρχου.

Κάτι μου θύμισε πάντως εκείνος ο πυλώνας, που στέλνει τη βλαβερή ακτινοβολία του στα σπίτια του οικισμού και το σχολείο (παρ' όλες τις σκόπιμες διαβεβαιώσεις των αρμοδίων φορέων ότι η ακτινοβολία δεν είναι επικίνδυνη για την υγεία του ανθρώπου) και νομίζω ότι ο κ. Ρούσσος, ο Δήμαρχος της Ανάφης, θα πρέπει να καταβάλει στο μέλλον προσπάθειες ώστε να απομακρυνθούν οι κεραίες αυτές από το κέντρο του οικισμού και να τοποθετηθούν σε κάποιο από τα βουνά που περιβάλλον τη Χώρα, ώστε και η ακτινοβολία να μην "πυροβολεί" εξ επαφής τους Αναφιώτες, και το σήμα να φθάνει ευκολότερα σε όλα τα σημεία της νότιας ακτογραμμής που αποτελεί και τον τουριστικό κορμό της Ανάφης : http://www.ribandsea.com/waves/1510-apomakrynontai-epitelous-o-pylonas-kai-oi-keraies-ap-to-fry-tis-kasou

Επιστρέψαμε στο λιμάνι, άφησα το δίτροχο εκεί και οδήγησα το αυτοκινούμενο μέχρι το οικόπεδο-"φιλέττο", όπου είχαμε επιλέξει να στήσουμε το σπιτάκι με τις ρόδες. Επόμενη κίνηση να επιστρέψω στο λιμάνι, για να πάρω το παπί, κατηφορίζοντας το όμορφο μονοπάτι που ξεκινά απ' το Δημοτικό σχολείο και καταλήγει στο εργοστάσιο της ΔΕΗ, κοντά στην παραλία του Αγ. Νικολάου.

Από τις πρώτες εκείνες ώρες περιήγησής μας με το δίτροχο, καταλάβαμε ότι είχαμε επιλέξει τον πιο ακατάλληλο μήνα για να έρθουμε στην Ανάφη. Ήταν βεβαίως επιλογή μας αυτή γιατί, αν δεν πάει κανείς στην Ανάφη (όπως και στη Γαύδο) την περίοδο της τουριστικής αιχμής, δεν μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει στα δύο αυτά πανέμορφα νησιά με τους ελεύθερους κατασκηνωτές. Πράγματι, όλες σχεδόν οι παραλίες της Ανάφης αποτελούν ένα απέραντο ελεύθερο camping! Τα αντίσκηνα, τα πάσης φύσεως σκίαστρα και οι υπνόσακκοι θυμίζουν... hot spots λαθρομεταναστών!

Ιδίως στον Μεγάλο Ρούκουνα και στο Κλεισίδι - δύο από τις ομορφότερες αμμουδερές παραλίες της Ανάφης - το θέαμα είναι απίστευτο και απογοητευτικό! Δεν υπάρχει σχεδόν ελεύθερος χώρος να περπατήσει κανείς επάνω στην αμμουδιά, αφού τα αντίσκηνα φθάνουν μέχρι εκεί που σκάει το κύμα, ενώ δεν υπάρχει αλμυρίκι που να μην έχει καταληφθεί από τους κατασκηνωτές! Και έχει βεβαίως την εξήγησή του αυτό, δεδομένου ότι και στις δύο αυτές παραλίες υπάρχουν κάποιες στοιχειώδεις υποδομές που εξασφαλίζουν στους κατασκηνωτές τουαλέτες και τα απαραίτητα εφόδια από τα παρακείμενα mini markets. Ήταν χαρακτηριστική πάντως η απάντηση του Δημάρχου όταν του έθεσα τη σχετική ερώτηση: "Αν μου πει κάποιος να πάω φέτος στον Ρούκουνα, δεν θα πάω γιατί τσαντίζομαι! Δεν είναι εικόνα αυτή! Πρέπει κάτι να κάνουμε για να βρούμε μια λύση. Πιστεύω ότι θα τη βρούμε ώστε να μη γίνει το πρόβλημα οξύτερο του χρόνου" http://www.ribandsea.com/face/2495-o-dimarxos-tis-anafis-iakovos-royssos-milaei-ston-iosif-papadopoulo

Τόσο ο Δήμαρχος πάντως της Ανάφης όσο και ένας νεαρός, σχετικώς, επιχειρηματίας που διατηρεί μίνι μάρκετ και δωμάτια στη Χώρα, συμφώνησαν ότι με δεδομένο τον μικρό αριθμό κλινών που υπάρχουν στο νησί, οι ελεύθεροι κατασκηνωτές δίνουν ζωή στα μαγαζιά και τις επιχειρήσεις. "Με την αγορά εμφιαλωμένων νερών και κωλόχαρτων;", ρώτησα τον νεαρό επιχειρηματία. "Ναι, με τα εμφιαλωμένα νερά και τα κωλόχαρτα! Αν αποκλείσουμε τους ελεύθερους κατασκηνωτές επτά τουλάχιστον επιχειρήσεις θα κλείσουν! Δεν υπάρχει συγκεκριμένη συνταγή για τον τουρισμό. Συνεπώς είμαστε υποχρεωμένοι να περάσουμε από αυτό το στάδιο μέχρις ότου το νησί αποκτήσει τις υποδομές για να μπορεί να φιλοξενεί όλον αυτόν τον κόσμο σε δωμάτια. Άλλωστε, τουρίστες του υπνόσακκου, που έκαναν διακοπές στην Ανάφη πριν από χρόνια, επιστρέφουν σήμερα με την οικογένειά τους και αναζητούν ενοικιαζόμενα δωμάτια. Να σου πω επίσης πως και η τουριστική περίοδος στην Ανάφη δεν υπερβαίνει τις σαράντα ημέρες!".

Τις πινακίδες, πάντως, που απαγορεύουν την ελεύθερη κατασκήνωση και τον γυμνισμό, και υπάρχουν σε όλες τις παραλίες του νησιού, τις αγνοούν άπαντες, ενώ ο Δήμος που τις τοποθέτησε σφυρίζει αδιάφορα! Σε κάποιες μάλιστα από αυτές η λέξη "Δεν" (επιτρέπεται) έχει καλυφθεί με αυτοκόλλητα ή έχει μουντζουρωθεί!

Χωρίς αμφιβολία όμως η Ανάφη είναι ένας μαγικός τόπος. Άλλος ένα μαγικός τόπος δηλαδή στο Αιγαίο, από αυτούς που τρελαίνουν τους ξενέρωτους βορειοευρωπαίους, μολονότι η συντριπτική πλειοψηφία των ελεύθερων κατασκηνωτών της Ανάφης διαπιστώσαμε πως ήταν γηγενείς. Να ευθύνονται ίσως γι' αυτό τα μνημόνια, τα δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα των κυβερνήσεων (δεξιών τε και αριστερών) και η οικονομική εξαθλίωση του λαού που οδηγεί τους νέους κυρίως ανθρώπους στη λύση των φθηνών διακοπών του αντίσκηνου; Μπορεί. Αν και το ελεύθερο camping είναι τρόπος ζωής περισσότερο και όχι μια απλή επιλογή φθηνών διακοπών. Ένας τρόπος ζωής, όμως, που δεν μπορεί και δεν πρέπει να στερείται κανόνων, αν θέλουμε οι παραλίες και οι θάλασσές μας να είναι εξ ίσου όμορφες και προσβάσιμες και του χρόνου.

Ολόκληρη σχεδόν τη νότια πλευρά της Ανάφης καλύπτει μια αλυσσίδα από δέκα όμορφες αμμουδερές παραλίες, που συνδέονται μεταξύ τους με μονοπάτια. Μπορεί κανείς, αν έχει διάθεση, αντοχή, νερό και... καπέλλο, να περπατήσει ξεκινώντας από την παραλία του Αγ. Νικολάου, στο λιμάνι, και να καταλήξει στην παραλία Πρασιές κάτω από το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής. Δυστυχώς, πράσινο στα μονοπάτια της Ανάφης δεν υπάρχει, όπως υπάρχει στα μονοπάτια της Γαύδου, με αποτέλεσμα ο περιπατητής να "ψήνεται" κάτω από τον καυτό ήλιο που πυρώνει την πέτρα και να βρίσκει καταφύγιο μόνο στη σκιά που παρέχουν τα αλμυρίκια των παραλιών. Εφ' όσον βεβαίως δεν είναι Αύγουστος, οπότε όλα τα αλμυρίκια θα είναι εκ των πραγμάτων κατειλημμένα!

Καλύτερη πάντως, κατά τη γνώμη μου, παραλία, τόσο από πλευράς ποιότητας αμμουδιάς και θάλασσας, όσο και από πλευράς συνωστισμού, ήταν η παραλία Φλαμουρού κάτω από το σπίτι του γιατρού. Η δύσκολη σχετικώς πρόσβαση και η έλλειψη υποδομών δεν την κάνει και τόσο δημοφιλή, ενώ το στήσιμο αντίσκηνων είναι σχεδόν απαγορευτικό. Τι καλά! Ανάλογη είναι η κατάσταση και στην παραλία του Αγ. Νικολάου, στο λιμάνι της Ανάφης. Εδώ δεν υπάρχουν αντίσκηνα, ελεύθερο camping και γυμνισμός, όχι γιατί η πρόσβαση είναι δύσκολη ή γιατί δεν υπάρχουν υποδομές, αλλά γιατί οι κάτοικοι του νησιού την έχουν δικαιωματικώς κρατήσει για να κολυμπούν αυτοί και τα παιδιά τους. Εξ ου, άλλωστε, και δεν υπάρχει απαγορευτική πινακίδα...

Προσωπικώς δεν περιορίστηκα στα παραλιακά μονοπάτια. Έχοντας π.χ. δει σε φωτογραφίες τη ρωμαϊκή σαρκοφάγο, που υπάρχει έξω από το ξωκκλήσι της Παναγίας στο Δοκάρι, θέλησα να περπατήσω ως εκεί. Όποιον όμως ντόπιο και αν ρώτησα οι πληροφορίες ήταν από ακαταλαβίστικες και μπερδεμένες μέχρι απολύτως ανακριβείς! Στη συνέχεια βεβαίως διαπίστωσα ότι όλοι εκείνοι δεν γνώριζαν να μου πουν, γιατί, απλούστατα, δεν είχαν πάει ποτέ οι ίδιοι ως εκεί! Περπάτησα λοιπόν, χωρίς αποτέλεσμα, σε όλα τα ορεινά μονοπάτια πάνω από τις παραλίες του Μεγάλου Ρούκουνα, της Καταλυμάτσας και του Μεγάλου Ποταμού, μέχρις ότου ανακάλυψα από πού έπρεπε να έχω ξεκινήσει. Ακόμη και σ' εκείνη την πινακίδα, όμως, δεν υπάρχει αναφορά στην Παναγία στο Δοκάρι και στην ρωμαϊκή σαρκοφάγο, απλώς η ένδειξη "αρχαία πόλη 15΄, Ρούκουνας 50΄". Την βρήκα τελικώς την Παναγία στο Δοκάρι και τη ρωμαϊκή σαρκοφάγο και χαλάλι το περπάτημα της μισής Ανάφης!

Ένα ακόμη μονοπάτι που είχα στο μυαλό μου να περπατήσω, από τότε που για πρώτη φορά αντίκρυσα τον τεράστιο Μονόλιθο στη χερσόνησο του Καλάμου, τον μεγαλύτερο της Ανατολικής Μεσογείου και τον δεύτερο σε μέγεθος μετά τον βράχο του Γιβραλτάρ, είναι το μονοπάτι που ξεκινά από το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής και καταλήγει στην παλιά μονή της Καλαμιώτισσας. Εκεί όπου το 1715 κτίστηκε ο μονόχωρος ναός με τα κελλιά και την μικρή δεξαμενή νερού από ένα ναυτικό και τα δύο του παιδιά, Μελέτιο και Αγάπιο, μέχρι το 1887, ανήμερα της πανήγυρης, όταν ένας κεραυνός έπεσε και σκότωσε επτά άτομα, μεταξύ αυτών και τον ηγούμενο της μονής και τον εφημέριο της Ανάφης. Από τότε το πανηγύρι γίνεται στο μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής, στη θέση όπου υπήρχε ο αρχαίος ναός του Απόλλωνα Αιγλήτη.

Σύμφωνα με τον μύθο οι Αργοναύτες επιστρέφοντας απο την Κολχίδα έπεσαν σε καταιγίδα, ναυάγησαν και ζήτησαν από τον Απόλλωνα να τους σώσει. Τότε είδαν μπροστά τους να ξεπροβάλει από τη θάλασσα ολόκληρο νησί, στο οποίο και τελικά προσέγγισαν. Εκεί εξερχόμενοι οι Αργοναύτες ανήγειραν βωμό προς τιμήν του Απόλλωνα του «Αιγλήτη» (αυτού που λάμπει, Αίγλη) και ονόμασαν το νησί Ανάφη (απ' το αναφαίνω). Είναι συνήθης πάντως τακτική του ιερατείου να κτίζει τις χριστιανικές εκκλησίες επάνω σε  αρχαίους ελληνικούς ναούς χρησιμοποιώντας πολλά από τα μέλη τους σαν οικοδομικά υλικά (λίθοι, κιονόκρανα, μαρμάρινοι πλίνθοι κ.λπ.).   

Η φιλόλογος κα Αρετή Πότσιου ανέφερε σε παλαιότερο άρθρο της στην «Ελευθεροτυπία»: «Επισκέφθηκα τον ναό του Απόλλωνα, γιατί το μοναστήρι είναι καθισμένο πάνω στον μεγάλο περίβολο του αρχαίου ιερού. Μέσα στον περίβολό του, εκτός από την εκκλησία, υπάρχουν κτίσματα που έχουν συμπληρωθεί με παντός είδους προκτίσματα. Είχα δει εκεί πριν από χρόνια μικρό όρθιο αρχαίο κτίσμα (ναός Απόλλωνα Αιγλήτη;). Χρησίμευε τότε σαν αποθήκη για μπάζα, μέλισσες και κοτούλες τριγύριζαν στον χώρο, γενικά είχε αλλάξει χρήση. Την εκκλησία και τον αρχαιολογικό χώρο συντηρούσε στοιχειωδώς μια οικογένεια βοσκών. Τώρα το μοναστήρι φιλοξενεί δύο καλόγριες. Η πόρτα του χώρου ανοίγει 11-1 το πρωί και 6-8 το απόγευμα. Πινακίδα σήμανσης για τον αρχαιολογικό χώρο δεν υπάρχει».

Και συνεχίζει : «ο μεγάλος αρχαίος περίβολος και τα κτίσματα, με τα μύρια προκτίσματα πάνω στο σώμα του αρχαίου αρχιτεκτονικού συμπλέγματος, καθώς και τα διάσπαρτα αρχιτεκτονικά μέλη του στην ευρύτερη περιοχή, λίθοι, κιονόκρανα, σπόνδυλοι κιόνων κ.ο.κ., πολλά από τα οποία έχουν μετατραπεί σε χαμηλούς περιβόλους, πεζούλια, εισόδους, κατώφλια. Σε διπλανό λοφίσκο, αρχαίοι λίθοι έχουν χρησιμοποιηθεί σε ένα πρόσφατο κτισμένο εκκλησάκι. Τα μελλοντικά σχέδια της επένδυσης, για τα οποία έχει μιλήσει ο ίδιος ο ηγούμενος της μονής Προφήτη Ηλία Θήρας κ. Δαμασκηνός Γαβαλάς στις κοινοτικές αρχές της Ανάφης, περιλαμβάνουν τη δημιουργία «ξενώνων» που θα αναπτύξουν τον τουρισμό της περιοχής. Περιλαμβάνουν ακόμη γήπεδα μπάσκετ, τένις και βόλεϊ, θέατρο και άλλες εγκαταστάσεις «θρησκευτικού τουρισμού».

Ξεκίνησα στις 6 από τη μονή της Ζωοδόχου Πηγής, βράδυ σχεδόν. Το μονοπάτι αρκετά ανηφορικό στην αρχή, φορτώνει γρήγορα τους πνεύμονες και ανεβάζει τους κτύπους της καρδιάς. Μπροστά μου, σε αρκετή απόσταση, διακρίνω ένα κινούμενο φως. Κάποιοι, προφανώς, έχουν ξεκινήσει νωρίτερα και προηγούνται. Διατηρώ σταθερό ρυθμό στον βηματισμό μου και δεν αργώ να τους προσπεράσω. Μετά τα πρώτα είκοσι λεπτά της ανάβασης το φως του ορίζοντα, προάγγελος ενός ήλιου που ξυπνά, αρχίζει να φωτίζει πίσω μου το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής, το γαλάζιο της θάλασσας και τα σπίτια της Χώρας που μοιάζουν να αιωρούνται πάνω απ' το πέλαγος. Καθώς η ώρα περνά, η κορυφή του Μονόλιθου πλησιάζει και μετρά τα σύννεφα που περνούν τρέχοντας, η μπλούζα μουσκεύει  απ' τον ιδρώτα, η αναπνοή κτυπάει κόκκινο, το μυαλό αδειάζει, η ψυχή απογειώνεται. Κάποιοι κατεβαίνουν. Αναρωτιέμαι, τι ώρα ανέβηκαν; Λίγο αργότερα θα πάρω την απάντηση, καθώς αρκετοί περιπατητές έχουν ανέβει  στην Καλαμιώτισσα το απόγευμα της προηγούμενης ημέρας και διανυκτερεύουν, όπως και όπου βρουν, προκειμένου να απολαύσουν τη δύση και την ανατολή του ήλιου.

Το θέαμα, καθώς οι ακτίνες του ήλιου παλεύουν με τα σύννεφα, είναι μοναδικό. Η εκκλησία της Καλαμιώτισσας εμφανίζεται ξαφνικά, κατάλευκη, μετά από μια δεξιά καμπή του μονοπατιού. Άνθρωποι είναι σκαρφαλωμένοι στον τρούλο, άλλοι ξαπλώνουν στο προαύλιο και τους γύρω βράχους, άλλοι τρώνε μέσα από κάποια κονσέρβα, άλλοι είναι σκεπασμένοι για να προφυλαχθούν από το πρωϊνό αγιάζι και παρακολουθούν εκστασιασμένοι τον ορίζοντα. Ξεχωριστός τόπος, μοναδικός κι' εγώ ιδιαίτερα ευτυχής που αξιώθηκα να πραγματοποιήσω μια παλιά μου επιθυμία...

Ξεχωριστή εμπειρία αποτελεί η περιπλάνηση στα σοκάκια της Χώρας, ιδίως το απόγευμα και λίγο πριν τη δύση του ήλιου. Κατάλευκα σπίτια, καθαροί δρόμοι, καλόγουστα μαγαζιά, μικροπωλητές που πουλάνε χειροποίητα κοσμήματα, καλλιτέχνες που ζωγραφίζουν προτραίτα περαστικών, ειδυλλιακά μπαράκια, λουλουδιασμένες αυλές, κτιστοί φούρνοι. Όλα διαδραματίζονται κάτω από τον θετικό μαγνητισμό και την ενέργεια που εκπέμπει ο τόπος αυτός, χωρίς υπερβολές, χωρίς ενοχλητική φασαρία. Η Ανάφη ανήκει στα νησιά αυτά όπου μπορεί κανείς να ερωτευτεί ή να... ξαναερωτευτεί.

Επιστρέφοντας στα γήϊνα και καθημερινά, θα αναφέρω ότι στην Ανάφη υπάρχει πλέον πρατήριο καυσίμων (λίγα μέτρα απόσταση στον δρόμο από τη Χώρα προς το λιμάνι), το οποίο όμως λειτουργεί συγκεκριμένες ώρες, αλλά δεν υπάρχει φαρμακείο και τράπεζα, με εξαίρεση το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και ένα ΑΤΜ, το οποίο όμως ενδεχομένως να έχει ξεμείνει από χαρτονομίσματα όταν θα τα χρειαστείτε. Υπάρχει επίσης Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο, αλλά μόνο κατ' όνομα, αφού σ' αυτό υπηρετεί εδώ και μερικά χρόνια ένας και μοναδικός γιατρός, που κι' αυτόν τον βρίσκει κανείς στο Ιατρείο μόνο από τις 12 μέχρι τις 2.30 το μεσημέρι και στο τηλέφωνο σε περιπτώσεις ανάγκης.

Μαρίνα για τον ασφαλή ελλιμενισμό των σκαφών δεν υπάρχει στην Ανάφη, το λιμάνι της οποίας γίνεται απαγορευτικό όταν πνέουν νότιοι άνεμοι. Ο Δήμαρχος με διαβεβαίωσε πάντως ότι το έργο για την κατασκευή μαρίνας έχει πλέον ωριμάσει προ καιρού και αναμένεται σύντομα να αρχίσουν οι εργασίες. Εν καιρώ μνημονίων και κόφτη; Αμήν και πότε...

Στο νησί λειτουργεί Δημοτικό σχολείο, Γυμνάσιο και Λύκειο, ενώ δίπλα στο Γυμνάσιο υπάρχει παιδική χαρά, προσφορά της "Ομάδας Αιγαίου". Ευχάριστη ήταν η είδηση πως το νησί δεν υποφέρει από λειψυδρία, μολονότι το φράγμα είναι άδειο λόγω της ανομβρίας που ταλαιπώρησε πέρυσι όλα σχεδόν τα νησιά του Αιγαίου. Οι γεωτρήσεις που έχουν γίνει ικανοποιούν τις ανάγκες του πληθυσμού σε νερό, αν και τα εμφιαλωμένα καλύπτουν κι' εδώ τις ανάγκες των κατοίκων και των επισκεπτών για πόσιμο νερό. Η συγκέντρωση των απορριμμάτων γίνεται στον ΧΥΤΑ, ενώ πολύ καλά λειτουργούν και οι κάδοι ανακύκλωσης. Στον διαχωρισμό μάλιστα των ανακυκλώσιμων απορριμάτων αντιδρούν πολύ καλά οι Αναφιώτες με αποτέλεσμα ο όγκος των σκουπιδιών να έχει μειωθεί δραματικά, όπως μου είπε ο Δήμαρχος, ενώ κάποιο έσοδο από την διάθεση των ανακυκλώσιμων υπάρχει και για τον Δήμο.

Ευχαριστώ την "ΑΝΕΚ LINES", τους πλοιάρχους του "ΠΡΕΒΕΛΗΣ" κ.κ. Βαγγέλη Στουραίτη και Κώστα Δρίβα, και τον Δήμαρχο της Ανάφης κ. Ιάκωβο Ρούσσο.