Rib and Sea

Επιμέλεια άρθρου - Φωτογραφίες - Βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Κατά έναν ανεξήγητο λόγο η Κύθνος δεν περιλαμβανόταν συνήθως στους βασικούς προορισμούς των περιπλανήσεών μας στο Αιγαίο, τις εποχές που τα φουσκωτά σκάφη ήταν το αγαπημένο θαλάσσιο μεταφορικό μας μέσο. Αγκυροβολούσαμε βεβαίως κατά καιρούς στον Μέριχα, στα Λουτρά ή στην Κολώνα, αλλά μέχρι εκεί. Η Κύθνος όμως δεν είναι σίγουρα μόνο Μέριχας, Λουτρά και Κολώνα. Είναι και η γραφική Χώρα της, η "κρυμμένη" Δρυοπίδα, η Παναγιά η Κανάλα, οι φιλόξενοι και πρόσχαροι κάτοικοί της, τα αρχαία κάστρα της και οι δεκάδες υπέροχες αμμουδερές παραλίες της. Είχαμε την ευκαιρία να την γνωρίσουμε καλά αυτή τη φορά - χάρις στην "Hellenic Seaways", το αυτοκινούμενο και το παπάκι - και να διαπιστώσουμε ότι πρόκειται για ένα από τα πιο όμορφα νησιά των Κυκλάδων!

Αποβιβαστήκαμε από το "Άρτεμις", την ώρα που ξάπλωνε ο ήλιος στον ορίζοντα, και κατευθυνθήκαμε προς τα Λουτρά. Παρκάρισα κάτω απ' τα αλμυρίκια, σε απόσταση λίγων μέτρων από τη θάλασσα και τη φυσική λεκάνη με το τρεχούμενο ιαματικό νερό. Εκεί έμελλε να είναι το στέκι μας, βοηθούντος βεβαίως του Innova που, αφού κατέβηκε από τη σχάρα του αυτοκινούμενου, μας μετέφερε αγόγγυστα σε κάθε γωνιά του όμορφου νησιού γρήγορα και οικονομικά.

Εκείνο το πρώτο βράδυ μας στο νησί συνέπεσε με την τεσσαρακοστή επέτειο του γάμου μου με την καπετάνισσα. Κάτι οι τέσσερις δεκαετίες, κάτι η όμορφη βραδιά, με έκαναν να κλείσω, κατ' εξαίρεσιν, ένα τραπέζι για δύο στο γραφικό ταβερνάκι "Άριας", στο κολπάκι της Αγ. Ειρήνης, ένα μόλις χιλιόμετρο απόσταση από τα Λουτρά. Ο Καπετάν Κωσταντής Βλαστάρης, φαροφύλακας και νοικοκύρης του μικρού κόλπου της Αγίας Ειρήνης, άφησε προίκα στα παιδιά του το μικρό αρχοντικό - ψαρομάγαζό του. Εκείνα, συνεχίζοντας το έργο του, δημιούργησαν το «Άριας».

Σήμερα ο εγγονός, Κώστας Βλαστάρης «Σούμας», και η οικογένειά του ζουν καθημερινά με το μυαλό τους σ' αυτό το ψαρομάγαζο. Ο "Σούμας" δημιουργεί με τον μοναδικό του τρόπο μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα ευφορίας και απόλαυσης, ενώ η γυναίκα του Ελένη μεταμορφώνει τα φρέσκα ψάρια και τους αστακούς που φέρνουν τα καίκια, μαζί με τα λαχανικά και τα βότανα από το νησιώτικο μποστάνι το οποίο καλλιεργεί βιολογιακά και αγνά η ίδια, σε μία πανδαισία γεύσης και απόλυτης απόλαυσης. Η κυρία Μαριέττα, η μητέρα του Κώστα, βάζει την εμπειρία της παράδοσης στις ντόπιες σπεσιαλιτέ ενώ η κόρη του Άρια σερβίρει τα γεμάτα χρώμα κυκλαδίτικα πιάτα. 

Η επιλογή μου πάντως απεδείχθη ιδανική, σε ένα περιβάλλον που, όπως μάθαμε αργότερα, είναι το αγαπημένο στέκι κάποιων "celebrities", οι οποίοι καταπλέουν εκεί incognito με το σκάφος τους για να γευματίσουν και να ρομαντζάρουν στο ημίφως, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα και τους παπαράτσι. Κάπως έτσι νοιώσαμε άλλωστε κι' εμείς... http://arias.gr/d/index.html

Έχοντας σαν οδηγό τον χάρτη του νησιού, αλλά και τις πληροφορίες που είχαμε ήδη πάρει, αρχίσαμε από το άλλο πρωί να παίρνουμε σβάρνα τις παραλίες, τα κάστρα, τους οικισμούς και τις σπηλιές καβάλα στο παπί. Σίγουρα κάποια παραλία μας ξέφυγε αφού, όπως μου είπε κάποιος ντόπιος, 60 είναι συνολικώς οι παραλίες που περιβάλλουν την Κύθνο! Οι περισσότερες είναι προσβάσιμες από την ξηρά, με χωματόδρομο ή μονοπάτι, ενώ η προσέγγιση σε μερικές είναι δυνατή μόνο με σκάφος. Αυτό έγινε, άλλωστε, στην περίπτωση της παραλίας του Αγ. Ιωάννη, στην οποία φθάσαμε τελικώς με το φουσκωτό των φίλων μας, του Νίκου και της Λόπης, στο οποίο επιβιβαστήκαμε στο λιμανάκι της Αγ. Ειρήνης, μερικά μέτρα απόσταση από το υπέροχο εξοχικό τους. Είναι αλήθεια ότι κατέβαλα προσπάθεια να φθάσω στην παραλία αυτή, τόσο από τον χώρο υγειονομικής ταφής απορριμμάτων, όσο και από την παραλία του Αγ. Στεφάνου, αλλά το μεν παπί δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει στον πολύ δύσκολο και με απίστευτη κλίση χωματόδρομο, το δε μονοπάτι απαιτούσε πολύ χρόνο και κόπο με την βιντεοκάμερα και το τρίποδο στον ώμο και την καπετάνισσα να περιμένει...

Έχοντας πάει στις περισσότερες παραλίες της Κύθνου θελήσαμε να τις βαθμολογήσουμε. Καταλήξαμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι οι καλύτερες, με τα δικά μας τουλάχιστον κριτήρια, είναι οι παραλίες Ζογκάκι, Κολώνα, Επισκοπή, Απόκρουση, Άγιος Δημήτριος και η Μεγάλη Άμμος στην Παναγιά την Κανάλα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι υπόλοιπες παραλίες δεν είναι καλές. Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι παντού τα αλμυρίκια εξασφαλίζουν την πολυπόθητη σκιά, με εξαίρεση την παραλία του Αγ. Σώστη, ενώ η μοναδική παραλία στην οποία υπάρχει παροχή νερού είναι η παραλία του Αγ. Δημητρίου. Η πληροφορία αυτή αφορά, κυρίως, τους κατόχους αυτοκινούμενων.

Περπατήσαμε πάντως αρκετά και στην Κύθνο. Είναι η χαρά του πεζοπόρου τα μονοπάτια των νησιών του Αιγαίου. Το πρόβλημα στην Κύθνο, όπως και στην Ανάφη, είναι ότι τα μονοπάτια δεν είναι σκιερά με ό,τι αυτό συνεπάγεται όταν κάποιος τα περπατάει στη ντάλα του καλοκαιριού, με την πέτρα να λυώνει κάτω απ' τον καυτό ήλιο. Το νοιώσαμε καλά αυτό, π.χ., στα μονοπάτια που οδηγούν στο Οβρυόκαστρο και στο κάστρο της Ωριάς. Άξιζε όμως τον κόπο η προσπάθεια, καθώς και οι δύο τοποθεσίες είναι απίστευτες από πλευράς θέας. Από το κάστρο της Ωριάς, στο βορειοδυτικό άκρο του νησιού, με θέα στο πέλαγος και στο στενό που χωρίζει την Κύθνο από τη Τζια, και από το Οβρυόκαστρο με θέα στο πέλαγος, το λιμάνι του Μέριχα και την παραλία της Κολώνας.

Το Κάστρο της Ωριάς ήταν η έδρα της ιταλικής φεουδαρχικής οικογένειας των Κοζαδίνων (Gozzadini) οι οποίοι κυριάρχησαν στο νησί από το 1337 έως το 1617 σαν υποτελείς του Ενετικού Δουκάτου της Νάξου. Το 1292 η Κύθνος λεηλατήθηκε από τους Καταλανούς, ενώ σε όλη τη διάρκεια της Ενετοκρατίας, αλλά και της Τουρκοκρατίας αργότερα, υπέφερε πολύ από τις πειρατικές επιδρομές.

Το κάστρο καταστράφηκε από τον στόλο του Τούρκου πειρατή Χαϊρρεντίν Μπαρμπαρόσσα το 1537. Σύμφωνα όμως με τη μαρτυρία του καθολικού Επισκόπου Σύρου Αντ. Ιουστινιάνη, η οριστική εγκατάλειψη τοποθετείται γύρω στα 1570, οπότε οι Φράγκοι μετέφεραν τις κατοικίες τους στη Μεσσαριά (Χώρα) που τελικά έγινε η νέα πρωτεύουσα.

Η παραλλαγή του θρύλου της Ωριάς για το συγκεκριμένο κάστρο έχει ως εξής: ένας Τούρκος μεταμφιεσμένος σε έγκυο γυναίκα (δεν ήταν αυτός η «Ωριά») εμφανίστηκε στην πύλη του κάστρου και παρακάλεσε να μπει μέσα. Η ωραία κόρη του διοικητή έδωσε εντολή να ανοίξουν την πύλη και τότε οι Τούρκοι όρμησαν και κατέλαβαν το κάστρο. Η κόρη από τον καημό της για την απερισκεψία της, που έφερε την καταστροφή, έπεσε από τον βράχο και σκοτώθηκε. Σημειωτέον ότι πανομοιότυπη ιστορία υπάρχει και για άλλο κάστρο της Ωριάς, το Κρεπακόρε, στην Ηλεία.

Σήμερα, από το κάστρο σώζονται μόνο ερείπια τειχών και κατοικιών, ενώ από τις 100 εκκλησίες του, που είχε στην περίοδο της ακμής, σώζονται μόνο οι εκκλησίες της Κεραλεούσας και της Αγίας Τριάδας.

Η περιπλάνηση στα γραφικά σοκάκια της Χώρας ή Μεσσαριάς, ιδίως το βράδυ, αποτελεί ξεχωριστή εμπειρία. Από τα τραπεζάκια, που πλημμυρίζουν κάθε ελεύθερο χώρο, μέχρι τα καλόγουστα καταστήματα. Από τον μοναδικό αγγειοπλάστη της Κύθνου Γιώργο Γεωργούλη και την Ειρήνη Παγανέλη, που κάνει τέχνη φτιάχνοντας γλυκές λιχουδιές, μέχρι την Άννα Βλαστάρη, τη νεαρή μουσειολόγο που μας ξενάγησε στο παλιό Κυθνέϊκο αρχοντόσπιτο που φέρει την πινακίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου της Μεσσαριάς.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στη Δρυοπίδα η οποία, πάντως, αν και δεν υστερεί καθόλου σε γραφικότητα, ζει, θα έλεγε κανείς, στη σκιά της Μεσσαριάς. Δεν ήταν άλλωστε τυχαίο το σχόλιο του αγγειοπλάστη Γιώργου Γεωργούλη όταν τον ρώτησα από πού ξεκίνησε την επιχειρηματική του δραστηριότητα : "Ξεκίνησα στη Δρυοπίδα, όπου έμεινα επτά χρόνια, αλλά τα τρία τελευταία χρόνια μετακόμισα στη Μεσσαριά όπου η τουριστική κίνηση είναι αυξημένη με ανάλογη αύξηση και του τζίρου μας". http://www.ribandsea.com/face/2544-giorgos-georgoylis-o-aggeioplastis-tis-kythnou

Στη Δρυοπίδα υπάρχει το πολυδιαφημισμένο σπήλαιο Καταφύκι ή Γεωργίου Μαρτίνου (συμπεθερούλη) το οποίο αφήνεται να εννοηθεί πως είναι σταλακτιτικό. Δεν υπάρχουν όμως σταλακτίτες, με εξαίρεση ένα "αρκουδάκι" και μια "μέδουσα" που φαίνεται πως γλύτωσαν από τη μανία των μεταλλωρύχων! Πρόκειται για μια τεράστια σπηλιά η οποία, μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες, υπήρξε μεταλλείο εξόρυξης σιδήρου. Περί αυτού δηλαδή ακριβώς πρόκειται, αν θέλει να πει κανείς τα πράγματα με το όνομά τους. Όπως μας εξήγησε άλλωστε ο νεαρός ξεναγός, οι εργάτες έσπαγαν τους σταλακτίτες που υπήρχαν στο σπήλαιο για να πάρουν το σιδηρομετάλλευμα! Δεν γνωρίζω κατά πόσον αυτές οι πληροφορίες βασίζονται σε πραγματικά περιστατικά, αλλά ιδού τι αλίευσα στο διαδίκτυο : http://www.koinignomi.gr/news/koinonia/koinonika/2015/07/17/anoikto-gia-toys-episkeptes-spilaio-katafyki-stin-kythno.html  

"Όπως καταδεικνύει και το όνομά του (Καταφύκι), το Σπήλαιο αποτέλεσε σε διάφορες ιστορικές στιγμές καταφύγιο για τους κατοίκους του νησιού προκειμένου να προφυλαχθούν από τις εκάστοτε εχθρικές επιθέσεις που δέχθηκαν από Φράγκους, Τούρκους και άλλους επιδρομείς. Υποστηρίζεται μάλιστα πως το σπήλαιο είχε συνδεθεί και με θρησκευτικές τελετουργίες του νησιού καθώ σύμφωνα με γραπτές πηγές, μετά την Ανάσταση  οι κάτοικοι του χωριού γλεντούσαν και χόρευαν στη "μεγάλη πλατεία" του Σπηλαίου. Αυτό όμως που το σημάδεψε ανεξίτηλα στις συνειδήσεις των κατοίκων του νησιού είναι πως για πολλά χρόνια χρησιμοποιήθηκε ως ορυχείο. Όπως αναφέρουν ιστορικές πηγές, το Καταφύκι, απ' την αρχαιότητα κι' όλας, πολύ πιθανόν να χρησιμοποιείτο ως ορυχείο, καθώς την ίδια εποχή υπήρχαν πολλά ορυχεία μετάλλου στην Κύθνο. Υπάρχουν αναφορές ότι ήδη από το 1835 είχε ξεκινήσει η εξόρυξη του σιδήρου, ενώ σε νεότερα χρόνια, απ' το 1910 ως το 1940, ξένες μεταλλευτικές εταιρείες το χρησιμοποιούσαν για την εξαγωγή του σιδήρου.

Το βασικότερο χαρακτηριστικό του Σπηλαίου είναι ότι αποτελεί ένα ιδιαίτερο και εντυπωσιακό συνονθύλευμα φυσικών στοών και τεχνητών ανοιγμάτων. Το φυσικό μέρος του Σπηλαίου δημιουργήθηκε από υπόγειο χείμαρρο (που εικάζεται ότι διέτρεχε το Σπήλαιο) ο οποίος έχει λαξεύσει τα υπόγεια τοιχώματα με απαράμιλλη καλλιτεχνική δεξιοτεχνία, ενώ το τεχνητό μέρος δημιουργήθηκε για τις ανάγκες εξόρυξης σιδήρου. Με αυτό τον τρόπο δικαιολογούνται και οι πολυάριθμες διακλαδώσεις, είτε φυσικές, είτε τεχνητές, που εμφανίζονται σε όλη την έκταση του Σπηλαίου. Οι διάδρομοι του σπηλαίου έχουν μήκος 600 μ., η έκταση που καλύπτουν είναι περίπου 3.500 τ.μ, ενώ η θερμοκρασία του είναι μόνιμα στους 17ο C.

Περίπου 10 μέτρα από την κεντρική είσοδό του, βρίσκεται η λεγόμενη "μικρή πλατεία" ή "μικρή πιάτσα" ενώ, λίγο παρακάτω είναι η "μεγάλη πλατεία" ή "μεγάλη πιάτσα", σύμφωνα με τις ονομασίες που μας κληροδότησαν οι παλαιότεροι. Δεξιά από αυτά τα σημεία ορθώνονται επιβλητικά μια σειρά από φυσικούς διαδρόμους. Αυτά τα ρήγματα είναι αποτέλεσμα γεωλογικών διαδικασιών. Οι πλευρές των ρηγμάτων είναι σχεδόν κατακόρυφες, το πλάτος τους δεν ξεπερνάει το ένα μέτρο ενώ η υφή, η μορφή καθώς και η συνολική διαμόρφωση των πετρωμάτων καταμαρτυρά το άφταστο εύρος της ευφυΐας της φύσης. Χαρακτηριστικό δε είναι ότι οι δύο τελευταίοι διάδρομοι επικοινωνούν με την "αίθουσα σταλακτιτών".

Η "αίθουσα σταλακτιτών" είναι ίσως το πιο όμορφο θέαμα του επισκέψιμου μέρους του σπηλαίου. Οι διαστάσεις της είναι 25Χ17 μέτρα ενώ έπειτα από κατολισθήσεις το δάπεδο της αίθουσας έχει καλυφθεί από όγκους μαρμάρων πάνω στα οποία έχουν σχηματιστεί σταλαγμίτες, γεγονός που καταδεικνύει ότι οι κατολισθήσεις αυτές έγιναν σε πολύ παλιές περιόδους. Στην οροφή της αίθουσας υπάρχουν μαστοειδείς πολύχρωμοι σταλακτίτες με πολύ εντυπωσιακά σχήματα. Σε αυτούς τους σταλακτίτες έχουν δοθεί ιδιαίτερα αντιπροσωπευτικές ονομασίες και συγκεκριμένα "μέδουσα" ή "πολυέλαιος" ή "χταπόδι", "αρκουδάκι" και "έμβρυο" ενώ ο επιβλητικός σταλαγμίτης έχει πάρει το όνομα Πύργος της Βαβέλ.

Ιδιαίτερης φυσικής ομορφιάς είναι η δεξιά πλευρά της αίθουσας που απαρτίζεται από λεπτά φύλλα (σαν λεπίδες) ασβεστόλιθου και σιδηρομεταλλεύματος λαξευμένα έντεχνα από τη ροή του νερού. Συνεχίζοντας στον κεντρικό άξονα, το σπήλαιο καταλήγει σε έναν φυσικό διάδρομο που φτάνει στο νότιο τέλος του. Επιστρέφοντας από το νότιο τέλος προς τα δεξιά υπάρχει "κρυμμένος" ένας δαιδαλώδης διάδρομος με διάφορα και ποικίλα σχήματα. Έπειτα παρουσιάζεται ένα μικρό επίπεδο ύψωμα, δεξιά του οποίου υπάρχει ένα βαθύ και επικίνδυνο βάραθρο. Σε απόσταση 20 περίπου μέτρων από το ύψωμα (δεξιά καθώς προχωράμε) υπάρχει ένα ανηφορικό άνοιγμα που οδηγεί σε έναν χώρο όπου για άλλη μια φορά η φύση μας χαρίζει απλόχερα μια απ' τις πιο δημιουργικές στιγμές της.

Βυθισμένο μέσα στα πετρώματα και περίτεχνα σκαλισμένο ανάμεσα σε σταλακτίτες και σταλαγμίτες ξεπροβάλλει το "γουρνάκι". Το νερό μέσα απ' τη γούρνα κυλά εδώ και χρόνια με τον ίδιο νωχελικό μα αρμονικό ρυθμό, δημιουργώντας ήχους απόλυτης κατανυκτικής ηρεμίας και εικόνες που χαράζουν για πάντα τη σκέψη όσων αντικρίζουν αυτό το θέαμα. Αριστερά τώρα της στοάς που οδηγεί στο "γουρνάκι" υπάρχει μια άλλη, τεχνητή και πολύ βαθιά στοά η οποία έχει μήκος περίπου 2 χιλιόμετρα, οδηγώντας σε μια έξοδο που βρίσκεται στην περιοχή Κύνιδος ή Πιαδάκια. Αυτή η στοά χρησίμευε για τις μεταλλευτικές δραστηριότητες που έλαβαν χώρα στο σπήλαιο, γεγονός που το αποδεικνύουν και τα εναπομείναντα καρότσια, συρματόσχοινα και τα άλλα εργαλεία εντός της στοάς. Ακριβώς μπροστά από την είσοδο της στοάς υπάρχει το άνοιγμα που οδηγεί προς το βόρειο τέλος του σπηλαίου, ενώ αριστερά προς τα πίσω εμφανίζεται κι άλλο ένα άνοιγμα που αυτή τη φορά οδηγεί στο αρχικό σημείο ολοκληρώνοντας έτσι την κυκλική διαδρομή".

Ο οικισμός με τη μεγαλύτερη τουριστική κίνηση, μαζί με τη Μεσσαριά και την Δρυοπίδα, είναι αυτός των Λουτρών. Τα εστιατόρια, με κυρίαρχο στο μενού τους τα ψάρια, βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο, τα τραπέζια και οι καρέκλες ακουμπούν σχεδόν στο κύμα, ενώ η φυσική λεκάνη που υπάρχει στο ανατολικό άκρο της αμμουδερής παραλίας δεν μένει στιγμή χωρίς λουόμενους, οι οποίοι  απολαμβάνουν δωρεάν το ζεστό ιαματικό νερό που φθάνει ως εκεί από το υδροθεραπευτήριο. Δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στον πειρασμό και μπήκαμε κι' εμείς στη γούρνα! Περιέργεια και γεράματα γαρ...

Δεν είναι τυχαίο ότι η δεύτερη ονομασία του νησιού είναι Θερμιά και οφείλεται στα θερμά ιαματικά νερά που αναβλύζουν από δύο πηγές. Η μία, των Αγίων Αναργύρων, είναι αλατούχα και βρίσκεται μέσα στο υδροθεραπευτήριο που λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια προσελκύοντας μεγάλο αριθμό επισκεπτών. Έξι ευρώ το μπάνιο, οκτώ ευρώ το υδρομασσάζ. Η δεύτερη, η επονομαζόμενη πηγή του Κάκαβου, βρίσκεται σε απόσταση 50 μ. από την πρώτη, περιέχει ιωδιούχο, βρωμιούχο και χλωριούχο νάτριο και η θερμοκρασία της φτάνει τους 52 βαθμούς Κελσίου. Έχει αποδειχθεί ότι τα νερά των πηγών ενδείκνυνται για τη θεραπεία ρευματικών, αρθριτικών και γυναικολογικών παθήσεων. Το υδροθεραπευτήριο των λουτρών, είχε επισκεφθεί στο παρελθόν και η σύζυγός του Όθωνα Αμαλία προκειμένου να τεκνοποιήσει! Το ερώτημα είναι : Ήταν σίγουρο ότι το πρόβλημα δεν το είχε ο Όθωνας;

Στη βόλτα μου μέσα στο λιμάνι του Μέριχα είχα την ευκαιρία να καταγράψω μια νεαρή γαλλίδα, τη Βιολέττα, η οποία τραγούδησε σε άψογα ελληνικά και έπαιξε με το βιολί της ένα τραγούδι της Γλυκερίας! Όσο για τον εξαιρετικό μελισσοκόμο Φραγκίσκο Λαρεντζάκη, επιφυλάχθηκα να μιλήσω μαζί του γύρω στα τέλη Ιουνίου του 2017, καθώς την εποχή αυτή γίνεται ο τρύγος του μελιού και θα έχει πολλά να μου πει. Τώρα, άλλωστε, δεν είχε ούτε ένα βαζάκι μελιού απομείνει πάνω στα ράφια! Εντύπωση μου έκαναν πάντως οι εξαιρετικές εγκαταστάσεις του εργαστηρίου του, αλλά και η ποικιλλία των προϊόντων που παράγει με κυρίαρχο, βεβαίως, συστατικό το μέλι.

Περισσότερες πληροφορίες για την ιστορία της Κύθνου δεν θα αναφέρω, δεδομένου ότι σήμερα οι μηχανές αναζήτησης στο διαδίκτυο βρίθουν πληροφοριών, ακόμη και για το πιο απίθανο πράγμα. Κάντε κάτι και σεις!

Ευχαριστούμε την "HELLENIC SEAWAYS" για την μεταφορά μας στην Κύθνο και τον καπτα Στέλιο Περιστεράκη για την άψογη φιλοξενία που μας επεφύλαξε στο πλοίο "ΆΡΤΕΜΙΣ".