Rib and Sea

Γράφει ο Σαράντος Καργάκος.

Πηγή: Οικονομικός
Ημερομηνία: 19/05/1989

«ZΟΥΜΕ σ'ένα όνειρο που τρίζει»,λέει ένα σύγχρονο νεανικό τραγούδι. Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ τον τελευταίο καιρό. «Καμιά κίνηση γύρω μου. μόνο ένα πουλί νεκρό πέφτει στο έδαφος», όπως λέει το τραγούδι των Cure. «Κιουρ» θα πει θεραπεία, αλλά προσωπικά δεν βλέπω θεραπεία στη μελαγχολία που με κατέχει.

Άκουσα τον πρωθυπουργό να μιλάει στο Περιστέρι για ΕΑΜ. Για πράγματα που δεν έζησε. Εγώ έζησα στο Περιστέρι και στο Μεταξουργείο το 1946, στην περίοδο της κυριαρχίας των Κατελαναίων και των Πανολιασκαίων. Σε ηλικία έξι ετών είδα τη μάνα μου να χαλάει τα ράφια του μαγαζιού μας για να φτιάξει νεκρόκασες για τα σκοτωμένα αδέλφια του πατέρα μου. Λίγες μέρες μετά ξεφύγαμε από το γερμανικό μπλόκο και βγήκαμε στα βουνά. Και τι δεν είδαν τα μάτια μου! Είδα τους Ιταλούς να λεηλατούν το καλύβι μας, τους Γερμανούς να παίρνουν το ψωμί μας και να με κυνηγούν να μου πάρουν το τελευταίο καρβέλι. Το «χάδι» της γερμανικής σφαίρας είναι ακόμη στ' αριστερό μου ποδάρι. Και μετά ο εμφύλιος. Είδα το μπάρμπα μου πρώτο νεκρό της Λακωνίας μετά τη Βάρκι­ζα. Είδα να βγάζουν το μάτι του θείου μου που ήταν παπάς, κι εγώ με την αφέλεια (ή τρομάρα) των 8 χρόνων μου να προσπαθώ να το ξαναβάλω στη θέση του. Είδα τους αντάρτες-που μερικοί ήταν συγγενείς μου-να μπαίνουν στην πόλη μου, ν' απελευθερώ­νουν τους κρατούμενους αλλά να σκοτώ­νουν το δεσμοφύλακα, έναν άγιο άνθρωπο. Είδα τις σφαίρες κάποτε να με κυνηγούν κι εγώ να παίζω μαζί τους κρυφτό στις βελανι­διές. Είδα, τρεις μέρες μετά τη Βάρκιζα, έναν μαινόμενο εθνικόφρονα (τέως Ελασίτη) να με πετάει στη θάλασσα κι έτσι αυτοσχεδίως να μαθαίνω κολύμπι.

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Έβλεπα στην τηλεόραση για την έκθεση  κάνναβης και είχα αποφασίσει να πάω να αγοράσω φέτα από κάνναβη, καθότι, όπως πληροφορήθηκα, με την κάνναβη παράγεις τα πάντα. Πέρα από τη μαστούρα.  

Και στη συνέχεια, βλέπω ότι, μετά τη διαρκή έφοδο επί των συντάξεων, οι οποίες θα υποστούν σημαντική αναπλαισίωση [μεγάλε Κατρούγκαλε] από 01.01.2019, οι γλωσσοπλάστες αριστεροί [λέμε και καμμιά μ..] υπουργοί ανεκάλυψαν τον όρο «δημοσιονομικός χώρος». Θέλουν να πουν στο πόπολο ότι με την υπερφορολόγηση θα υπάρχει περιθώριο, για να μοιράσουν και πάλι επιδόματα. Η φορολόγηση του πλούτου έχει μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Τ’ αρπάζουμε από όπου μπορούμε και μετά μοιράζουμε εική και ως έτυχε.

Η ιταλική περίπτωση δείχνει πιά ανοιχτά πως το πράμα με τίτλο "Ευρωπαϊκή Ένωση" δεν είναι παρά μία εξωθεσμική αντιδημοκρατική, οιονεί φασιστική πανευρωπαϊκή οργάνωση, που το ίδιο το διευθυντήριό της, οι αξιωματούχοι της, η νομενκλατούρα της, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δείξουν περί τίνος ακριβώς πρόκειται.

Και αυτό που πρόκειται δεν είναι παρά μία δικτατορία των τραπεζών και των επιχειρήσεων, που κυριαρχεί και καταδυναστεύει επί των λαών της ηπείρου με τρόπο προκλητικό και επαίσχυντο, στηριζόμενη στους κατά χώρα εκπροσώπους της, δηλαδή τις κυβερνήσεις-τοποτηρητές και φερέφωνα, κι έχοντας χτίσει δεκαετίες τώρα, σιωπηρά, ύπουλα και βρώμικα, ένα νομικό πλαίσιο τόσο σε κάθε χώρα, όσο και στο κέντρο της, νομικό πλαίσιο που ψευδεπίγραφα υποστηρίζει τις δημοκρατικές δομές και τους λαούς της Ευρώπης.

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Η Εισαγγελέας, λέει, του Αρείου Πάγου, λέει, κ. Δημητρίου, λέει, έδωσε χθες εντολή, λέει, να μεταφερθούν, λέει, τα παιδιά των κτηνών της Λέρου σε ασφαλές, λέει, περιβάλλον κ.λπ. Δεν έδωσε, όμως, εντολή να διερευνηθεί πώς, ποιοί και γιατί ολιγώρησαν επί ένα χρόνο, ενώ το πρόβλημα ήταν γνωστό από έτους.

Ο Πρόεδρος του Χαμόγελου του Παιδιού δήλωσε ότι είχε ενημερώσει τις Αρχές από τον Μάιο του 2017 για το συγκεκριμένο πρόβλημα. Γιατί δεν πρέπει να δεχθούν τα επίχειρα όλοι οι μανδαρίνοι που, αν και αρμόδιοι, δεν ασχολήθηκαν με το θέμα και άφηναν τα παιδιά να κακοποιούνται και σεξουαλικώς από τους γονείς-τέρατα;   Οι Εισαγγελείς Ανηλίκων που ασχολούνται, ως μη όφειλαν, με τα προβλήματα επικοινωνίας που αντιμετωπίζουν προβληματικοί πατεράδες κατά την επικοινωνία με τα παιδιά τους;  Οι αστυνομικοί που τα μαθαίνουν όλα; Ρωτάω εγώ τώρα.

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Μολονότι είχα κάθε λόγο να το κάνω, επέλεξα να μην ξεκατινιαστώ στα δικαστήρια με τον δημιουργό της ταινίας "Η ψυχή της Μυκόνου" Νίκο Μαστοράκη https://www.youtube.com/watch?v=Z7QhBDcJL_Q, γιατί σαν συνταξιούχος των 720 ευρώ δεν μου περίσσευαν τα χρήματα για την αγορά δικαστικών ενσήμων, παραβόλων και αμοιβές δικηγόρων. Απ' την άλλη γιατί έχω κάθε λόγο να αμφιβάλλω αν η Ελληνική Δικαιοσύνη θα δικαίωνε έναν ελεύθερο, πλην άσημο, δημοσιογράφο στη δικαστική του διαμάχη με τον "παγκοσμίου φήμης" κινηματογραφικό, τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό παραγωγό, συγγραφέα, βραβευμένο σκηνοθέτη, δημοσιογράφο, τηλεπαρουσιαστή και πολλά άλλα Νίκο Μαστοράκη.

Αλλά και αν ακόμη η Ελληνική Δικαιοσύνη με δικαίωνε, θα ήταν τόσο μεγάλη η ψυχική μου φθορά και το χρονοβόρο της τελεσίδικης απόφασης, σε σχέση με το υποτιθέμενο χρηματικό μου όφελος, που θα διαπίστωνα στο τέλος το μάταιον του πράγματος. Στο κάτω κάτω της γραφής, τί νόημα θα είχε μια οποιαδήποτε δικαστική απόφαση και μια, ενδεχομένως, χρηματική αποζημίωσή μου επειδή δεν αναφέρθηκε το όνομά μου στον κατάλογο των συνεργατών που συνετέλεσαν στη δημιουργία της ήδη πολυβραβευμένης ταινίας; Ο Νίκος Μαστοράκης γνωρίζει πολύ καλά πως έχω δίκιο (το συμβόλαιο που υπέγραψε είναι ο αδιάψευστος μάρτυράς μου) ενώ, κατ' εμέ, η καλύτερη τιμωρία του είναι η αδιαφορία μου.