Rib and Sea

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Παιδί Ποντίων προσφύγων, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλλιθέα, έβγαλε τον Ασπρόπυργο και ταξίδεψε με τα καράβια μέχρι που τα εγκατέλειψε όταν αποφάσισε να δημιουργήσει οικογένεια. Ασχολήθηκε στη συνέχεια επαγγελματικά με το λιανικό εμπόριο, δημιούργησε μια δική του εταιρεία παροχής υπηρεσιών και το 2004 έκλεισε τα βιβλία του γιατί θεώρησε ότι μπορούσε πλέον με όσα είχε δημιουργήσει να ζήσει την οικογένειά του. Μέχρι που ήρθε το Καστελλόριζο και τα μνημόνια και τα ανέτρεψαν όλα.

Έμεινε άνεργος, για αρκετά χρόνια, και κάποια στιγμή απασχολήθηκε σαν συμβασιούχος με τα προγράμματα του ΕΣΠΑ εισπράττοντας κατ' ουσίαν ένα επίδομα σε μια ανακύκλωση της ανεργίας που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος.

Τύπωναν διπλά προγράμματα. Ένα με 8ωρα και 5ήμερο για την Επιθεώρηση Εργασίας και ένα με 12ωρα και 6ήμερο για τους εργαζομένους. Τα 12ωρα ξεκίνησαν με τη δικαιολογία της πλάτης στην εταιρεία για να μη χάσει κανείς τη δουλειά του και εξελίχθηκαν σε τιμωρία: «Δεν πιάσατε τον στόχο; 12ωρα όλοι». Ο συνάδελφος που μίλησε στην Επιθεώρηση Εργασίας απολύθηκε αμέσως. Η ελπίδα και η ανάγκη ήταν τα δεσμά των εργαζομένων των Public. Αλλά κάποια στιγμή κάποιοι δεν άντεξαν άλλο. Ενώθηκαν και κινήθηκαν δικαστικά, κερδίζοντας σε έναν πολύ άνισο αγώνα. Η εταιρεία, όμως, αρνείται πάλι να πληρώσει τα δεδουλευμένα τους και έτσι οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να μας μιλήσουν.

Ρεπορτάζ της Τζένης Τσιροπούλου.

Η μαρτυρία του Γ.Ζ.*

Εργαζόμουν οκτώ χρόνια ως τεχνικός (στο service), αρχικά στα Multirama Καλαμάτας και έπειτα στα Public αφότου μετονομάστηκαν -πρόκειται για τον ίδιο όμιλο. Οι εργασιακές συνθήκες δεν ανταποκρίνονταν ποτέ σε αυτό που είχαμε υπογράψει.

Γράφει ο Γιάνης Βαρουφάκης.

Οταν τα στοιχεία της Φύσης, το νερό και η φωτιά, ξεσπούν εναντίον των ανθρώπων, το ξέσπασμά τους σκοτώνει συστηματικά φτωχούς ανθρώπους.

Ποτέ δεν ανασύρθηκαν δεκάδες πνιγμένοι από την Εκάλη ή τη Βουλιαγμένη. Ποτέ δεν συνέβη να δούμε σορούς καμένων στο ακριβό Χόλαντ Παρκ, όπως εκείνες τις σορούς δεκάδων κατοίκων της παραμελημένης εργατικής πολυκατοικίας Γκρένφελ που τους κατάπιε η πυρκαγιά πριν από λίγους μήνες στο Λονδίνο.

Ταξική βροχή; Ταξική φωτιά; Οχι βέβαια. Απλά, αβάσταχτα ταξικές κοινωνίες.

Βγήκε προχθές ένα κυβερνητικό κάθαρμα (πρώην πασοκικό εκσυγχρονιστήρι και νυν "αριστερό" νεοφιλελεστήρι) και μέμφθηκε την προηγούμενη κυβέρνηση καθαρμάτων, που δεν άρχισε τους πλειστηριασμούς επί των ημερών της, παρά την έκανε πάσα στην σημερινή κυβέρνηση του λαού (κατά το "Ευρώπη των λαών").

Λες και δεν ήταν τα συντρόφια του (θού Κύριε) αυτά που -πολύ σωστά τότε- απειλούσαν με πολιτικό και κοινωνικό αρμαγεδδόνα εάν ξεκινούσαν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, και μάλιστα πρώτης κατοικίας.

Και δεν βρέθηκε ένα δημοσιογραφικό κάθαρμα να του τρίψει την αλήθεια στην μούρη.

Και δεν βρέθηκαν δυό-τρείς "παριστάμενοι" να τον χουγιάξουν και να τον λειώσουν στο φτύσιμο.

Τα αντανακλαστικά της κοινωνίας μας, βοηθούντων πάντα  των ΜΜΕ και της κρατικής βίας, τείνουν να εξαφανιστούν.

Βλέποντας αυτό που συμβαίνει στην χώρα μας τα μνημονιακά αυτά χρόνια, βγάζει κανείς αβίαστα συμπεράσματα. Πρέπει να είναι τυφλός για να μη τα δεί, ή τελειωμένο κομματόσκυλο για να μη τα καταλάβει.

Όλες οι κυβερνήσεις που ανέλαβαν την εξουσία αυτά τα χρόνια, μία-μία, όλες, ανεξάρτητα αν ονομάζονταν "δεξιές" ή "αριστερές" ή του (πέτσινου) "συνταγματικού τόξου", ή ό,τι άλλο, ξεβρακώθηκαν. Όλες, μία προς μία, βάδισαν τον ίδιο δρόμο της ξεφτίλας και της εθνικής μειοδοσίας. Απερίφραστα όλοι οι πρωθυπουργοί αυτής της περιόδου, καθώς και οι υπουργοί τους είναι προδότες, και απατεώνες τέτοιου βεληνεκούς που το εκτελεστικό απόσπασμα ως στιγμιαία απόδοση δικαιοσύνης (ή τιμωρίας) δεν θα αρκούσε για να ξεπλύνει το άγος και να κατασιγάσει τα πάθη του λαού.