Rib and Sea

Του Σωτηρίου Καλαμίτση.

Η χαροκαμμένη μάνα του Παύλου Φύσσα εξέφρασε  την «απαίτηση» να είναι παρόντες οι κατηγορούμενοι στη δίκη, ώστε να ακούνε αυτά που τους καταμαρτυρούν οι μάρτυρες. Αυτή την απαίτηση δεν μπορεί κανείς να την κρίνει με οποιονδήποτε τρόπο. Εκείνο, όμως, που μπορεί να κάνει είναι να εξηγήσει γιατί κανείς δεν μπορεί να επιβάλει στους κατηγορουμένους και της συγκεκριμένης δίκης να παρίστανται στο ακροατήριο αντί να απουσιάζουν εκπροσωπούμενοι από τους συνηγόρους του.
Μέχρι πριν δέκα χρόνια περίπου ήταν υποχρεωτική η παρουσία του κατηγορουμένου στο ακροατήριο, τουλάχιστον όταν επρόκειτο για κακούργημα. Όμως, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που εδρεύει στο Στρασβούργο διαμόρφωσε  μέχρι το 2000 το δικαίωμα του κατηγορουμένου να απουσιάζει εκπροσωπούμενος από συνήγορο σε οποιαδήποτε ποινική δίκη ανεξαρτήτως του βαθμού του αδικήματος. Σημείωνε το δικαστήριο σε μία απόφασή του:

Του Σωτηρίου Καλαμίτση.

Άκουσα δυο φορές τις τελευταίες εβδομάδες την κ. Λούκα Κατσέλη, πρώην υπουργό ΠΑΣΟΚ, νυν Πρόεδρο της ΕΤΕ και υποψήφια Πρόεδρο του 99ετούς Υπερνεκροταμείου, να λέει ότι τρεις είναι οι προϋποθέσεις για την άρση των περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων. Τις δύο πρώτες τις προσπέρασα και τις ξέχασα. Κάτι έλεγε για ανάπτυξη πάντως. Ιδού η τρίτη:

«Η εμπέδωση πολιτικής και οικονομικής σταθερότητας που θα επιφέρει επανάκτηση εμπιστοσύνης στο τραπεζικό σύστημα και τη σταδιακή επιστροφή των καταθέσεων».

Με δεδομένο ότι στην Ελλάδα ουδέν μονιμότερον του προσωρινού, ευλόγως πιστεύω ότι τα capital controls δεν θα αρθούν ποτέ. Κάποτε είχαμε τον ΦΑΠ, τον οποίο διαδέχθηκε το ΕΤΑΚ, στη θέση του οποίου ήλθε το ΕΕΤΗΔΕ, τη θέση του οποίου πήρε ο ΕΝΦΙΑ, ο οποίος θα μας συντροφεύει μέχρι το 2031. Και τούτο, επειδή, όπως μας ενημερώνουν οι κυβερνητικοί παπαγάλοι, δεν μπορεί αυτή η κυβέρνηση να τα κάνει όλα μαζί σε μία τετραετία. Θέλει έναν ορίζοντα τεσσάρων τετραετιών το λιγότερο, για να κάνει αυτά που θα έκανε με ένα άρθρο σε ένα νόμο.

Του Σωτηρίου Καλαμίτση.

1] Διάβασα ότι η πλειοψηφήσασα «παράταξη» στις πρόσφατες αρχαιρεσίες της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων υπό τον Πρόεδρο Εφετών κ. Τζανερίκο εκπαραθυρώθηκε από το Προεδρείο. Γιατί όμως; Επικρατούν και στις δικαστικές ενώσεις κωματικά κριτήρια; Το  όνομα, όμως, είναι που χτύπησε καμπανάκι. Και τί θυμήθηκα!
Ήταν τέλη 1989, αμέσως μετά τη συγκρότηση της κυβέρνησης Τζανετάκη, που ο νέος διοικητής της ΕΚΤΕ [απορροφηθείσης μετά από τη μητρική ΕΤΕ] Απ. Γεωργιάδης [καθηγητής της Νομικής στο ΕΚΠΑ και νυν ακαδημαϊκός] με πρωταγωνιστές τους Υπουργούς της Ν.Δ. Παλαιοκρασσά, Κράτσα, Μισαηλίδη υποβάλλει μηνύσεις εναντίον του πρώην ΔΣ για απιστία σε σχέση με συμβάσεις της ΕΚΤΕ με τους εργολάβους Αρφάνη-Χιώνη.

Καλούνται οι διωχθέντες να απολογηθούν και άμα τη εμφανίσει τους συλλαμβάνονται και προφυλακίζονται μέχρι την απολογία τους, όπερ πρωτάκουστο. Ανακριτής ο νεαρός Πρωτοδίκης Χρ. Τζανερίκος, ο οποίος κοιτάζει αμήχανος τους κατηγορουμένους και τους συνηγόρους τους που διαμαρτύρονται γι’ αυτό το ολίσθημα. Είναι προφανές ότι κάτι συμβαίνει.

Σατυρίζει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.

[Ξενοφοβικοί πολίτες της περήφανης Ελλάδας απλώνουν το χέρι για μια σακκούλα τρόφιμα].

Το μενού στο δείπνο που παρέθεσε ο Π.τ.Δ. προς τιμήν του Γ.Γ. του Ο.Η.Ε. στο Μουσείο της Ακρόπολης περιελάμβανε πράσινη σαλάτα, φρέσκιες ψητές γαρίδες με λαδολέμονο και δενδρολίβανο, φιλέτο σφυρίδας στη σχάρα με πατάτες στον ατμό, αρμυρίκια και λευκό κρασί «Σαντορίνη Χατζηδάκη 2015» (Ασύρτικο). Για επιδόρπιο προσφέρθηκε σορμπέ σοκολάτας με φράουλες, λικέρ Μαστίχας Χίου και καφές.

Και όμως, υπάρχει άνθρωπος στα Μ.Μ.Ε. που απασχολήθηκε για να μεταφέρει αυτή την «είδηση». Άξιος ο μισθός του. Δεν ντράπηκε ούτε αυτός ούτε οι συνεργάτες του και ο εργοδότης τους; Και μάλιστα όταν η είδηση είναι ελλιπής. Οι γαρίδες ήταν Σενεγάλης ή Αμφιλοχίας; Η σφυρίδα ήταν Τυνησίας ή Αιγαίου;

Γράφει, ονειρεύεται και προγραμματίζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Πέρασαν δέκα χρόνια από τότε που πούλησα το τελευταίο μου φουσκωτό γιατί αυτό που ο πολύς κόσμος αποκαλεί σήμερα "κρίση", εμένα μου κτύπησε την πόρτα νωρίτερα. Δεν άντεχα να έχω ένα οκτάμετρο δικινητήριο σκάφος και να το βλέπω να μαραζώνει στο parking του Κρεμμύδα επειδή δεν έφθαναν τα χρήματα να χορτάσω το πεινασμένο του ρεζερβουάρ. Το πούλησα, λοιπόν, και στη συνέχεια, προτού αποσυρθώ εντελώς από την ενεργό δράση, πρόλαβα να ικανοποιήσω το όνειρό μου να ταξιδεύσω με ένα 3,80 "Olympic" μέχρι τα Χανιά και την Κάσο, παρέα με τον φίλο και κατασκευαστή του Στέφανο Στεφανίδη ο οποίος συμμετείχε κι' αυτός σ' εκείνα τα ταξίδια με το δικό του 3,80. Χωρίς εφεδρικό κινητήρα (το ιστίο ήταν υπερ-αρκετό) και χωρίς g.p.s. πήγαμε τότε. Ακριβώς όπως τον παλιό καλό καιρό...