Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Σβήνουν τα ίχνη του σκανδάλου Εθνικής Πανγαία.
Πηγή : http://www.sofokleousin.gr/archives/275750.html
Στα «χαρτιά» και στις δηλώσεις υπουργών φαίνεται ότι θα μείνει η διακηρυχθείσα πρόθεση της κυβέρνησης να διερευνήσει την υπόθεση της Εθνικής Πανγαία, εταιρείας ακινήτων της Εθνικής Τράπεζας, η οποία πουλήθηκε με σκανδαλώδεις όρους από την προηγούμενη διοίκηση Τουρκολιά σε γκρουπ ισραηλινών-πολυεθνικών συμφερόντων. Χρησιμοποιώντας ως όχημα την MIG Real Estate με την οποία συγχωνεύθηκε, η Πανγαία μπήκε στο χρηματιστήριο, η μετοχική της σύνθεση άλλαξε για τρίτη φορά και το παζλ της υπόθεσης γίνεται εξαιρετικά πολύπλοκο, δυσχεραίνοντας οποιαδήποτε απόπειρα διερεύνησης.
Μετά την ολοκλήρωση της συγχώνευσης, η «νέα» Εθνική Πανγαία έχει ελληνική διοίκηση, με πρόεδρο τον πρώην υπουργό των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ Χρήστο Πρωτόπαπα. Βρίσκεται υπό τον έλεγχο της εδρεύουσας στην Ολλανδία και διοικούμενης από το Λονδίνο Invel Real Estate, η οποία ανήκει στο γκρουπ του Ισραηλινού δισεκατομμυριούχου επιχειρηματία Beny Steinmetz. Κατά φοβερή σύμπτωση(;) σχεδόν όλα τα στελέχη της προέρχονται από θυγατρικές της Deutsche Bank.
Η "Αγνή του Θεού" στον Πολυχώρο Πολιτισμού "Διέλευσις".
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Την επίσημη πρώτη κάνει σήμερα (6 Ιανουαρίου 2016) το θεατρικό έργο του Αμερικανού συγγραφέα John Pielmeier "Η Αγνή του Θεού", στον Πολυχώρο Πολιτισμού "Διέλευσις". Με σκηνοθετική δεξιοτεχνία η Χρυσάνθη Κορνηλίου καθοδηγεί τις Μαρία Δούση, Μαρία Βασιλέλλη και Αναστασία Παπασπύρου, οι οποίες ποιούν ήθος και εκπέμπουν φως, στα δύσκολα μονοπάτια της μάχης που δίνει η πίστη με την αμφιβολία και ο ορθολογισμός με το μυστήριο.
Σε μια μεγαλούπολη, όπως η Αθήνα, και σε μια εποχή κατά την οποίαν όλα μετρώνται και ζυγίζονται ανάλογα με την τηλεθέαση, τον αριθμό των εισιτηρίων, τα ακριβά σκηνικά και τη διαφήμιση, στον Πολυχώρο "Διέλευσις" ποιείται, νομίζω, ήθος και πολιτισμός.
Ο κοπανιστός αέρας εφ'εξής θα ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ.
Του Ξενοφώντα Μπρουντζάκη.
Πηγή : http://www.topontiki.gr/article/154922/o-kopanistos-aeras-efexis-tha-onomazetai-syriza
Αφήσαμε πίσω μας ένα χρόνο που μάλλον όλοι μας θέλουμε να ξεχάσουμε. Ήταν το δίχως άλλο ένας χρόνος μεγάλων απογοητεύσεων, διαψεύσεων, απωλειών, ένας χρόνος ψευδών και απάτης, ένας χρόνος εθνικής ασυναρτησίας - σίγουρα ο πλέον επώδυνος της μεταπολίτευσης. Η «πρώτη φορά Αριστερά» έφερε στην επιφάνεια την συντριπτική της ανυπαρξία και κυρίως αποκάλυψε τον στυγνό κυνισμό της λαμβάνοντας μέτρα που καμιά άλλη κυβέρνηση δεν θα τολμούσε να εφαρμόσει. Επίσης, γίναμε μάρτυρες της θηριώδους της δίψας για εξουσία και του ακραίου πολιτικού αμοραλισμού της μέσα από την πιο απίθανη συμμαχία με την «ψεκασμένη» ακροδεξιά. Συνέβησαν τόσα πολλά και σε τόσο μικρό διάστημα - με αλλεπάλληλες αχρείαστες εκλογές και πολιτικές εξελίξεις - που η ελληνική κοινωνία δεν μπόρεσε ούτε να τα κατανοήσει στην διάστασή τους (παρά μόνο τα μέτρα που αφορούσαν άμεσα την τσέπη της και αυτά δεν ήταν λίγα…) ούτε πολύ περισσότερο να τα αφομοιώσει, να τα αξιολογήσει, να τα κρίνει.
Οι Ρουμάνοι δεν ξέρουν το κόλπο. Συλλαμβάνουν πολιτικούς και φοροφυγάδες!
Πηγή : http://www.freepen.gr/2016/01/blog-post_403.html?m=1
Του Ηλία Π. Παπαγεωργιάδη.
«Τι είναι πιο πιθανό; Να μη βγει ο ήλιος για ένα μήνα στο Βουκουρέστι ή να περάσει μία εβδομάδα χωρίς να συλλάβουν ένα πολιτικό ή φοροφυγά / καταχραστή;»
Μη βιαστείτε να στοιχηματίσετε… Στις 12 Δεκεμβρίου 2014 ο ήλιος ανέτειλε στη Ρουμανική πρωτεύουσα για πρώτη φορά μετά τις 11 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου, λόγω ενός σπάνιου μετεωρολογικού φαινομένου. Τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει εβδομάδα χωρίς συλλήψεις ανθρώπων που κατηγορούνται για πάσης φύσεως σοβαρά αδικήματα.
Το κράτος απειλεί την επιχειρηματικότητα που δεν διαπλέκεται με τους διαχειριστές του.
Πηγή : http://www.protagon.gr/scripta/editorial/44341013979-44341013979
Του Κώστα Γιαννακίδη.
Ενώ παραδοσιακά λέμε ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες και η μικρομεσαία επιχείρηση είναι ο κορμός της ελληνικής οικονομίας, η πολιτική συμπεριφέρεται λες και διοικεί μία χώρα δημοσίων υπαλλήλων και συνταξιούχων.
Η timeline μου διαβάζει ένα κομμάτι που έγραψε ο Δημήτρης Φύσσας στην Athens Voice, περιγράφοντας το τέλος του ως αυτοαπασχολούμενος. «Το ελληνικό κράτος με κατάφερε να του χρωστάω, εγώ που πάντα πλήρωνα τους φόρους μου στην ώρα τους. Κι αν συνέχιζα αυτοαπασχολούμενος, το χρέος μου θ’ αυξανόταν κι άλλο.» Εκλεισε, λοιπόν, τα βιβλία του και λίγο πριν πατήσει τα εξήντα ψάχνει δουλειά ως μισθωτός. Δεν αποκλείεται βέβαια να συμβιβαστεί και με κανένα «μαύρο» μεροκάματο, αλλά, αυτό θα μείνει ανάμεσα στον ίδιο και στο πορτοφόλι του. Αν το έκανε νωρίτερα, τα βιβλία του θα έμεναν ανοιχτά, απλωμένα σαν λευκά σεντόνια. Κοινώς αν δούλευε με «μαύρα», έκλεβε την εφορία και δεν άνοιγε τα ειδοποιητήρια του ΤΕΒΕ/ΟΑΕΕ, τώρα μπορεί και να του είχε μείνει κάτι κάτω από το στρώμα.
Ελένη Μεταξωτού. Η ζωντανή ιστορία της Σύρνας.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Ετεροχρονισμένα δημοσιεύεται στο "Rib and Sea" εκείνη η συζήτηση που είχα με την γιαγιά Ελένη ή "Λενάκι", όπως συνήθως αποκαλούν την κυρία Ελένη Μεταξωτού στην Αστυπάλαια. Μεσολάβησε η παραλαβή των φωτογραφιών της από την καλή συνάδελφο Κατερίνα Αντωνοπούλου και ο καταιγισμός των άρθρων και βίντεο που προέκυψαν από τα ταξίδια μας στην Αίγινα και στα Χανιά. Ήταν αδύνατον όμως να ξεχάσω τη γιαγιά Ελένη, το βίντεο και οι φωτογραφίες της οποίας πολιορκούσαν εδώ και ένα περίπου μήνα την οθόνη του υπολογιστή μου. Χθες έφθασε τελικώς η ώρα για την επεξεργασία τους.
Νοιώθω εδώ την ανάγκη να πω ότι είναι εξαιρετικό το προνόμιο που έχω, στη διάρκεια των περιπλανήσεών μου στην ελληνική περιφέρεια, να συναντώ απλούς ανθρώπους οι οποίοι έχουν πράγματα να πουν και να κάνουν, σε αντίθεση με τους άλλους, τους "glamorous", τους δήθεν, που κατακλύζουν καθημερινώς τους καθοδικούς σωλήνες της τηλεοπτικής μας αποχέτευσης χωρίς να λένε τίποτε.
Η Ελένη Μεταξωτού έζησε τα παιδικά της χρόνια, καθώς και ένα μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής της, σε μια βραχονησίδα, τη Σύρνα, που απέχει μερικά μίλια από την Αστυπάλαια. Οι αναμνήσεις της από εκείνη την ευτυχισμένη περίοδο, όπως η ίδια λέει, είναι έντονες και ζωγραφίζονται πάνω στο χαμογελαστό πρόσωπό της όση ώρα κάνει αναδρομή στο παρελθόν.
Το τανγκό ενός γελοίου : Από τον Βαρουφάκη στον Λεβέντη.
Του Γιώργου Καραμπελιά.
Πηγή : http://ardin-rixi.gr/archives/197122
Άρεσε γενικώς στην Aλεξάνδρεια,
ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης….
Θάταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο…
Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ’ επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται·
κ’ έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν
χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
κ’ οι Aλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι.
ΚΠ. Καβάφης, «Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης».
Το 2015 άνοιξε με το δίδυμο Τσίπρας-Βαρουφάκης και κλείνει με το δίδυμο Τσίπρας-Λεβέντης! Όπως τότε καθημερινά βλέπαμε τον Βαρουφάκη στα «κανάλια», σήμερα βλέπουμε τον Λεβέντη. Και ο βαθμός έκπτωσης αυτής της χώρας προσμετράται ακριβώς από το δίλημμα που θέτουν οι «αναλυτές», αλλά δυστυχώς και η πραγματικότητα: Άραγε, το πρώτο δίδυμο, το «ηρωϊκό» ή το δεύτερο, το «κωμικό», είναι χειρότερο; Και η απάντηση είναι προφανής: το πρώτο! Το δίδυμο Τσίπρας-Βαρουφάκης κατέστρεψε τη χώρα, έκλεισε τις τράπεζες, μας φόρτωσε ένα ανυπολόγιστο κόστος, 80 ή 90 δισεκατομμύρια ευρώ, άνοιξε διάπλατα την μεγάλη πληγή του προσφυγικού-μεταναστευτικού, μας έφερε μια παρέα Φλαμπουράρηδων που στρογγυλοκάθισαν στο σβέρκο του ελληνικού λαού. Το δεύτερο, το κωμικό, είναι μάλλον θεραπευτικό για τη βλακεία των Ελλήνων. Διότι αποκαλύπτει την πραγματική φύση του πρώτου συνθετικού του διδύμου: «΄Ομοιος-ομοίω, αεί πελάζει». Και επί τέλους μπορεί να προκαλέσει και ολίγο γέλιο στο πικρό χειλάκι των Ελλήνων.
Το μουσείο τυπογραφίας της εφημερίδας "Χανιώτικα Νέα".
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Η εξαιρετική προσπάθεια που έχει καταβληθεί τα τελευταία δέκα χρόνια από τον εκδότη της εφημερίδας "Χανιώτικα Νέα" Γιάννη Γαρεδάκη, της συζύγου του Ελένης και τους συνεργάτες τους για την δημιουργία του μοναδικού, στον ελλαδικό χώρο, μουσείου τυπογραφίας, απέδωσε καρπούς και σήμερα ένα πραγματικό στολίδι είναι ανοικτό και ελεύθερο στους επισκέπτες και σπουδαστές που θέλουν να ενημερωθούν για την πορεία της τυπογραφίας μέσα στον χρόνο.
Είχα την πληροφορία από τον καλό μου φίλο Σπύρο Καπίτσα ο οποίος είχε προσφάτως μεταβεί στα Χανιά και είχε συναρμολογήσει και συντηρήσει αφιλοκερδώς μια τυπογραφική μηχανή που είχε δωρηθεί στο εν λόγω μουσείο. Τηλεφώνησα λοιπόν στην καλή συνάδελφο δημοσιογράφο, διευθύντρια της εφημερίδας και υπεύθυνη του μουσείου Έλια Κουμή η οποία, παρά το απρόβλεπτο της επίσκεψής μου και την ευαίσθητη χρονική συγκυρία - Χριστούγεννα γαρ - δέχθηκε αμέσως να ανοίξει το μουσείο και να με ξεναγήσει στα εκθέματά του.
Το πολεμικό μουσείο του Ανδρέα Χατζηδάκη στο χωριό Ασκύφου Σφακίων.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Η ιδιωτική πρωτοβουλία κερδίζει τελικώς πάντοτε (στην Ελλάδα τουλάχιστον) τις εντυπώσεις, ακόμη και όταν ο ιδιώτης που την αναλαμβάνει δεν αποβλέπει σε οικονομικά ωφέλη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Πολεμικό Μουσείο που έχει στήσει ο Ανδρέας Χατζηδάκης στο χωριό Ασκύφου, στο ομώνυμο οροπέδιο που συναντά κανείς όταν ξεκινήσει από τα Χανιά, βγει στη διασταύρωση προς Βρύσες και ακολουθήσει τον δρόμο που οδηγεί στα Σφακιά. Κάτι ανάλογο είχα πέρυσι δει και στο Λακκί της Λέρου, στο ιδιωτικό Πολεμικό Μουσείο του Γιάννη Παραπονιάρη : http://www.ribandsea.com/face/1949-to-idiotiko-polemiko-mouseio-tou-gianni-paraponiari-sti-lero
Μια χανιώτικη γαίτα ζωντανεύει στα χέρια του Ανδρέα Φουράκη.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Βούλιαξε, διελύθη, σχεδόν, εις τα εξ ων συνετέθη, ξεχάστηκε. Έτσι την βρήκε ο Ανδρέας Φουράκης όταν αποφάσισε να την ξυπνήσει από τον βαθύ λήθαργό της και να την επαναφέρει στη ζωή. Και τότε άρχισε ο μακρύς και επίπονος αγώνας, η μεγάλη προσπάθεια ανακατασκευής, με την πολύτιμη βοήθεια του Χανιώτη καραβομαραγκού Γιώργου Μυλωνάκη. Πρόκειται για μια εγκαταλελειμμένη χανιώτικη γαίτα που καμαρώνει πια μέσα στα νέα της ρούχα και αυτοσυστήνεται με το καινούργιο της όνομα : "Αργυρώ".
Την είδα έξω από το κατάστημα των Φουράκηδων στα Χανιά, στολισμένη, με τα καλά της, φρεσκοβαμμένη, με τα εκατοντάδες λεντάκια να την φωτίζουν σαν ένα αλλοιώτικο αλλά υπέροχο δένδρο Χριστουγέννων βγαλμένο απ' το παρελθόν και αποσβολώθηκα, κάνοντας αυθόρμητα αναδρομή στο υπέροχο χρονογράφημα του φίλου μου, που είχα δημοσιεύσει στο "Rib and Sea" τον Μάρτιο του 2013 με τίτλο : "Μια ψαρόβαρκα, ένας ψαράς, μια ιστορία" : http://www.ribandsea.com/articles/946-2013-03-05-13-05-34