Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Η χρήσιμη 17Ν.
Απ΄ τον καιρό που σατανικές συμπτώσεις και ανομολόγητα παιχνίδια της μοίρας κατάφερναν να ξελασπώσουν την οργάνωση ΠαΣοΚ κάθε φορά που αυτή βρίσκονταν σε δεινή επικοινωνιακή θέση, μέχρι σήμερα την εποχή των μεταφρασμένων νομοσχεδίων που γίνονται "νόμοι" του κράτους σε μία ημέρα, και την εποχή των λιστών Λαγκάρντ, υπεράκτιων διαζυγίων, Panama papers, και όλων των άλλων κ@λοpapers και λιστών που κυκλοφορούν κατά καιρούς, υπήρξε μία σταθερά που προσέφερε τις αγαστές της υπηρεσίες (εκούσια ή ακούσια ίσως δεν το μάθουμε ποτέ) στο βρωμερό, ελεεινό και τρισάθλιο ελληνικό πολιτικό σύστημα, απασχολώντας την κοινή γνώμη με τις πράξεις της, και πετώντας την μπάλα της σημαντικής για τους πολίτες καθημερινής εξουσιαστικής βίας στην εξέδρα: Η 17Ν.
The Couphodina and Klasmenos-Karagioz Papers.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Α΄Μέρος.
Tον ειδεχθή εγκληματία, στυγερό δολοφόνο με το ανέκφραστο παγερό πρόσωπο Κουφοντίνα, τυχόντα 48ώρου διακοπής έκτισης της ποινής του χάριν αναψυχής, υποδέχθηκαν στην έξοδο των φυλακών Κορυδαλλού ο υιός του, η σύζυγός του, η δικηγόρος του, ο υιός τού τρίτου τη τάξει πολιτειακού παράγοντος Προέδρου της Βουλής και άλλα δοχεία νυκτός. Ο επί της Δικαιοσύνης υπουργός δεν ανέκραξε «την ευθύνη της απόφασης φέρει η αρμόδια Επιτροπή χορήγησης αδειών». Προφανώς διότι του άρεσε η απόφαση, ενώ δεν του άρεσε η απόφαση για την Ηριάννα. Νομιμοποιούμαι, λοιπόν, να τον ερωτήσω: «Κοντονή, αν ο εν λόγω είχε σκοτώσει το παιδί σου, τί θα έκανες;»
Απόντες ήσαν :
Ποιά νομίζεις πως είσαι ρε Καραχάλιου; Ο Αμίρ ή ο Αντεακουμπαμάστον;
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Οι πωλητικοί μας έχουν αποδυθεί και πάλι στην ευγενή άμιλλα της απόδειξης ποιός είναι ο λιγότερο ανέντιμος. Αυτός έκλεψε λιγότερα, εκείνος δεν είναι στα διάφορα papers και πάει λέγοντας. Και φτάσαμε στο σημείο να ταπεινώνεται ένας αξιωματικός, επειδή έκανε το καθήκον του και ξεσκέπασε μία κυοφορούμενη μίζα, αλλά ο Χάνος Κλασμένος σε κάποιον έχει υποσχεθεί κάτι ή το προορίζει για τον εαυτό του, εξ ου και εξεμάνη. Αυτός ο άμωμος, ο άσπιλος, ο αμόλυντος. Ο τιμηθείς με το παράσημο Μεγαλέξανδρος τη στιγμή που οι πραγματικά έντιμοι, οι μη κρατικοδίαιτοι τα παρατάνε αηδιασμένοι. Όπως αυτός που εγκαταλείπει τη Χίο μετά από 40 χρόνια δημιουργικής δράσης.
Όπως ο αγωνιστής επιχειρηματίας Φλωράς που τα έβαλε με τα καρτέλ του ξενόγλωσσου βιβλίου και με το ανεξάρτητον Αρχίδιον που ονομάζεται Επιτροπή Ανταγωνισμού και κατήγαγε Πύρρειο νίκη, για να μάθουν όλοι οι όμοιοί του ξεροκέφαλοι να μην τα βάζουν με Αρχές και Αρχίδια.
Ήθος ΠαΣοΚ (a.k.a. "Δημοκρατική Συμπαράταξη").
Κι εδώ βλέπουμε ένα παρακλάδι του διαχρονικού ΠαΣοΚ, να δείχνει την διαχρονική εκτίμηση τής πασοκαρίας που επάξια αντιπροσωπεύει για τον λαό, έναν λαό που ως άξιος της μοίρας του στήριξε τόσα χρόνια όλους αυτούς τους μιζαδόρους λωποδύτες, όλα αυτά τα τρωκτικά που με κομπίνες, λοβιτούρες, λαμογιές και κάθε είδους παρόμοιες πασοκικές πρακτικές ροκάνισαν το δημόσιο χρήμα, κοινοτικά κονδύλια, επιδοτήσεις, και ό,τι βρήκαν μπροστά τους, καταχρεώνοντας τρείς επόμενες γενιές ελλήνων, προκειμένου η γυαλιστερή αυτή φραγκοπαντρεμένη φραγκόκοτα να ζήσει μιά άνετη και ξένοιαστη ζωή με τα κλεμμένα του ελληνικού λαού.
Το κακό είναι πως όλη αυτή η πασοκαρία ζει και κινείται ακόμα, και ετοιμάζει μάλιστα την αντεπίθεσή της, κρυμμένη βέβαια όπως όλοι οι παράνομοι, οι εγκληματίες κι οι θρασύδειλοι πίσω από νέο όνομα, με "νέα οράματα" μίζας και ρεμούλας, την "Δημοκρατική Συμπαράταξη".
Εγγυήσεις.
Δεσμεύτηκε η κυβέρνηση μέσω της φυματικής Τσαλακωτής σαρανταποδαρούσας για την προστασία των συμβολαιογράφων, και την ομαλή συνέχιση των πλειστηριασμών.
Δεν είναι η πρώτη φορά στα μνημονιακά χρόνια που κυβέρνηση δωσιλόγων σαν κοινός νταβατζής εγγυάται την προστασία των πορνών του και την ευταξία του
μπ@@@δέλου του, για την όσο πιό ήσυχη και ολοκληρωμένη απόλαυση των τοκογλύφων-πελατών της.
Όμως για να δούμε: Πολλές φορές πολλές κυβερνήσεις δεσμεύτηκαν και εγγυήθηκαν πράγματα που δεν μπουρούσαν να πραγματοποιήσουν στα σίγουρα. Κι αυτό γιατί δεσμεύτηκαν στο όνομα (και σε βάρος) του λαού, του λαού βέβαια που καμmία όρεξη είχε, και καμία παρόμοια εντολή δέσμευσης είχε δώσει (όπως και τώρα) για την ίδια την σφαγή του και την λεηλασία της περιουσίας του.