Rib and Sea
Η ανώνυμη 85χρονη, ο επώνυμος πλέον 11χρονος και ο Οδυσσέας Τσενάϊ.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
[Στη διπλανή φωτογραφία το συμβολικό δώρο του μικρού Αμίρ στον φίλο του Αλέξη τον βραχύ, ο οποίος του εκμυστηρεύθηκε ότι θα το φυλάει ως πολύτιμο φυλαχτό].
Αναζητούσα το όνομα της υπερήλικης Ελληνίδας που βασάνισαν προ ημερών αλλοδαπά καθάρματα. Αδύνατον. Θα παραμείνει ες αεί η 85χρονη. Όπως λέμε ο «...χρονος ληστής», του οποίου τα στοιχεία δεν δίνονται στη δημοσιότητα, για να προστατευθούν τα προσωπικά δεδομένα του. Διότι και οι κακούργοι έχουν δικαιώματα.
Ο λαθρομετανάστης Αφγανός Αμίρ, όμως, είναι πλέον φίρμα. Τον δέχθηκε και ο πρωθυπουργός στο Μαξίμου [ναι, εκεί που δεν δέχθηκε τους συνταξιούχους, τους οποίους ψέκασαν τα ΜΑΤ] και του έκανε ένα συμβολικό δώρο: το σύμβολο του Έθνους. Δηλαδή, ένα κουρελόπανο, όπως είχε πει παλαιότερα ο πολύς κ. Ρούσσης, μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου παρακαλώ, τον οποίο τιμούν όσοι αποκαλούν φασίστα τον Άγγελο Συρίγο. Κάτι που έχει πας τις το δικαίωμα να καίει, όπως μας ενημέρωσε παλαιότερα ο άλλος πολύς κ. Βαρβιτσιώτης, βουλευτής της ΝΔ και τέως υπουργός δικαιώνοντας, έτσι, και αυτός τους παρακρατικούς που παίζουν μολοτοφοπόλεμο με τα ΜΑΤ γύρω από το Πολυτεχνείο και καίνε το εθνικό σύμβολο κάθε λίγο και λιγάκι.
Ο Χάνος, ο Αμίρ και οι άμοιροι - Διχασμένη και ανοργάνωτη πολιτεία.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Ο Χάνος Κλασμένος είχε ζητήσει την παραίτηση Μουζάλα, επειδή ο τελευταίος είχε αποκαλέσει τα Σκόπια εν τη ρύμη του λόγου του «Μακεδονία». Τελικά ο Μουζάλας δεν παραιτήθηκε και ο Χάνος ρούφηξε το αυγό του. Η καρέκλα δεν του επιτρέπει να το παίζει πατριώτης, εξ ου και ακολουθεί την ατζέντα της κερα-Τασίας. Αυτός είναι και ο λόγος που κάθισε στ’ αυγά του [ή μήπως στα τέσσερα;], όταν ο Αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης μίλησε χθες στη Θράκη μας αποκαλώντας την εκεί μουσουλμανική μειονότητα «τουρκική» και τα Σκόπια «Μακεδονία».
Προχθές ανεγκέφαλοι τινές, εις ένδειξιν αχαλίνωτου αυνανισμού, πέταξαν πέτρες στο σπίτι του μικρού Αφγανού, ο οποίος είχε κληρωθεί να σηκώσει τη σημαία του σχολείου του με βάση το νέο «αξιοκρατικό» σύστημα του υπουργού-τζόκερ, αλλά τελικά δεν τη σήκωσε και ορθώς. Παραθέτω σημείωμα συμπατριώτου τινός ονόματι Μάκης Ρούσσος:
Κοντόκουσι ή φυλακή: Οι ηλικιωμένοι της Ιαπωνίας έχουν δυο επιλογές.
Γράφει η Μαριάνθη Πελεβάνη.
Πηγή : http://tvxs.gr/news/kosmos/kodokushi-i-fylaki-oi-ilikiomenoi-tis-iaponias-den-exoyn-alli-epilogi
Φυλακή ή θάνατος. Αυτή φαίνεται πως είναι η κατάληξη ή η επιλογή γα πολλούς Ιάπωνες ηλικιωμένους. Η φτώχεια που αυξάνεται, η αλλοτρίωση, η μοναξιά, η κοινωνική απομόνωση είναι οι λόγοι που οδηγούν τα ηλικιωμένα άτομα να επιλέξουν την παραβατικότητα ή να παραδοθούν σε έναν μοναχικό θάνατο.
Τα βοηθητικά προγράμματα της Πρόνοιας διακόπτονται, οι κοινωνικές παροχές περικόπτονται, οικογένεια δεν υπάρχει, ούτε φίλοι, μόνο μοναξιά, ανασφάλεια και πλήξη. Οι γείτονες δεν χτυπούν την πόρτα. Κανείς δεν έρχεται. Ή θα πεθάνεις μόνος ή θα προτιμήσεις τη φυλακή, όπου θα εξασφαλίσεις φαγητό, συντροφιά και φροντίδα.
Αγοράζουν το νησί τους για να γλιτώσουν από τους κροίσους!
Πηγή : http://tvxs.gr/news/eyropi-eop/agorazoyn-nisi-toys-gia-na-glitosoyn-apo-toys-kroisoys
Όταν πάμπλουτοι ξένοι άρχισαν να καταφθάνουν στο νησί τους με ελικόπτερα, οι πέντε από τους έξι κατοίκους του Ουλούα, στη Σκωτία, φοβήθηκαν ότι ο τρόπος ζωής τους θα έφτανε αναπόφευκτα στο τέλος του. Αποφάσισαν τότε να... αγοράσουν το νησί.
Το Ουλούα, με τις παρθένες παραλίες, τους καταπράσινους λόφους και τις απόκρημνες ακτές, τέθηκε προς πώληση τον Ιούλιο από τον έκτο κάτοικο, τον απόγονο μιας αριστοκρατικής οικογένειας στην οποία ανήκει το νησί εδώ και πολλές δεκαετίες. Οι πέντε κάτοικοι βασίζονται σε έναν νόμο που ψηφίστηκε πέρυσι από την κυβέρνηση της Νίκολα Στέρτζον και ο οποίος επιτρέπει να αναβάλλεται η πώληση ιδιωτικών εκτάσεων σε ιδιώτες επενδυτές ώστε να δίνεται η δυνατότητα στις τοπικές κοινότητες να κάνουν αντιπροσφορά για να τις αγοράσουν.
Έσταξε η queue της καμήλας.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Ουρές στα εκδοτήρια του ΟΑΣΑ από τους πολίτες που σπεύδουν να προμηθευθούν την ηλεκτρονική κάρτα απεριορίστων διαδρομών. Και γιατί σπεύσατε ρε και συνωστίζεσθε σαν να είσθε στην προκυμαία της Σμύρνης; Δεν το περιμένατε ότι η υπουργάρα ο Μαυραγάνης θα σας έψεγε και γι’ αυτό;
Το θέμα των ημερών λοιπόν η ανοργανωσιά μίας δημόσιας επιχείρησης. Χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα υποτίθεται πως εκσυγχρονιζόμεθα και πατάσσουμε τη ρεμούλα. Και ο λαός απλώς παραπονείται για την ταλαιπωρία. Μετά το ξεχνάει και αρχίζει το γνωστό τροπάριο «Την ψήφο μου για ένα επίδομα». Ένας λαός κοινωνικώς μερισματούχος, επιδοματούχος, συνταξιούχος από τα 45 που τώρα χαίρεται, επειδή θα κουρέψουν και τα δάνεια που πήρε από την Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας, που δεν αντιδρά καθώς κόβουν τη σύνταξη στις χήρες, που αγωνίζεται ακόμη για αναγνώριση πλασματικών χρόνων ασφάλισης. Από πού θα βγουν όλα αυτά τα λεφτά; Όχι από τη λίστα Lagarde, αλλά από την υπερφορολόγηση των ίδιων. Τσιμουδιά για παιδεία και υγεία. Και διερωτώνται εν μέσω αυτού το ζόφου τα συνασπιστήρια: