Rib and Sea

Του Σωτηρίου Καλαμίτση.

Αγαπητό μειράκιον,
Μόλις το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε την εξουσία την 18.10.1981, ένα από τα πρωταρχικά μελήματά του ήταν να δώσει ψήφο στους 18άρηδες, επειδή το 1982 θα δεξήγοντο δημοτικές εκλογές [δια την ιστορίαν σού επισημαίνω ότι τότε οι νομάρχες διορίζονταν από την κυβέρνηση, εξ ου και δεν υπήρχε εκλογή νομαρχών, νυν περιφερειαρχών]. Έτσι, ψήφισαν στις δημοτικές εκλογές του 1982 και οι 18άρηδες. Ξέρεις, ήταν οι εκλογές, το βράδυ των οποίων [17.10.1982] ο αντικειμενικός δημοσιογράφος Θοδωρής Καλούδης, μετέπειτα συνεργασθείς με τον Κοσκωτά [για την ιστορία του τελευταίου άλλη φορά], ανεκοίνωνε  τα αποτελέσματα ως εξής: εξελέγη ο τάδε, τον οποίο υποστήριξε «το ΠΑΣΟΚ και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις». Ωραίες εποχές εκείνες που το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν στην κυβέρνηση και ο λαός στην εξουσία. Εκεί χάνονται και οι ρίζες τού υπό του Bungalows ρηθέντος «τα φάγαμε όλοι μαζί». Αφού ο λαός ήταν στην εξουσία, δεν μπορεί να είναι άμοιρος ευθυνών για τα φαγωμένα από τους σοσιαλιστές και τις άλλες δημοκρατικές δυνάμεις τις και προοδευτικές ονομαζόμενες.

Του Κλεάνθη Γρίβα.

«Οι Γερμανοί δεν δείχνουν καμιά προτίμηση στην ειρήνη... Πιο δύσκολα θα πείσεις έναν Γερμανό να οργώσει τη γη και να περιμένει υπομονετικά την ετήσια απόδοση από το να προκαλέσει κάποιον εχθρό και να βραβευτεί με τραύματα. Θεωρεί άτολμο και ποταπό να κερδίζει με ιδρώτα αυτό που μπορεί να αγοράσει με αίμα».

Τάκιτος, Ρωμαίος ιστορικός, 1ος αιώνας μ.Χ. (*)

Βρετανία 10 Ιουλίου 1940.

Στις 10 Ιουλίου 1940, η Βρετανία κατάφερε ένα συντριπτικό πλήγμα στο Τρίτο Ράιχ, κρατώντας την ναζιστική στρατιωτική μηχανή έξω από το έδαφος της (η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που πέτυχε ένα τέτοιο άθλο), πράγμα που έδωσε την ευκαιρία και το χρόνο για να ενεργοποιηθούν οι μηχανισμοί που θα επέτρεπαν την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο (Δεκέμβριος 1941), με την οποία σηματοδοτήθηκε η αρχή του τέλους της των ηγεμονικών ονείρων και της ύπαρξης του ναζιστικού Τρίτου Ράιχ.

Του Σωτηρίου Καλαμίτση.

Διότι μετά το «συμβόλαιο με το λαό» [Αντρέας], «την κατάργηση του λαϊκισμού» [Δρακουμέλ], τον «εκσυγχρονισμό» [Σημίτης], την «επανίδρυση του κράτους» [Καραμανλής], την «ευτυχία των Μνημονίων» [Γιωργάκης], την «επαναδιαπραγμάτευση των Μνημονίων» [Σαμαράς] και την «κατάργηση των Μνημονίων»  [Αλέξης-Χάνος] θα έχουμε «συμφωνία αλήθειας» [Κούλης] και «σκληρή διαπραγμάτευση  για τα εργασιακά» [Καρούμπαλος]. Και η απόδειξη (φωτο):
Γιατί, άλλωστε, έχουμε ψηφίσει οκτώ αναπτυξιακούς νόμους [1262/1982, 1892/1990, 2166/1993, 2601/1998, 3299/2004, 3908/2011, 4146/2013, 4399/2016] χωρίς να έχουμε ανάπτυξη, αλλά μεγάλο αριθμό ανεπτυγμένων επιχειρηματιών και πολιτικών εφαψιών;

Του Νίκου Μπογιόπουλου.

Πέρυσι, μερικές βδομάδες πριν από το δημοψήφισμα και λίγους μήνες πριν από το τρίτο Μνημόνιο, στην γενική συνέλευση του ΣΕΒ ο κ.Τσίπρας κατά την ομιλία του είχε πει:

«(…) δεν χάνω την ακλόνητη πίστη μου πως σε μερικά χρόνια από σήμερα, ίσως και σε μερικούς μήνες, οι μέρες αυτές θα καταγραφούν ως μέρες που επανεπιβεβαιώθηκε η κοινή πίστη στο όραμα της Ενωμένης Ευρώπης, της ισότητας και της αλληλεγγύης».

Το τι ακολούθησε είναι γνωστό...  

Φέτος, προχτές, από το ίδιο βήμα, ο κ.Τσίπρας ανέφερε:

«Οι αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντανακλώνται στην μεγάλη παράδοση των εργασιακών κεκτημένων και στην προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων»...