Rib and Sea

Μπράβο Alexis. Κατάφερες, μέσα σε χρόνο-ρεκόρ, να γίνεις το δεύτερο πιό μισητό πρόσωπο μετά την συνονόματή σου της Δυναστείας. Οι δεξιοί σε σιχαίνονται γιατί νομίζουν πως είσαι αριστερός, ή κάνουν πως το νομίζουν, γιατί έτσι τους συμφέρει, αφού μόλις ξανάρθουν στην εξουσία (φροντίζεις εσύ γι αυτό. Και πάλι μπράβο) θα κάνουν τα μύρια αίσχη με την δικαιολογία: "κοιτάξτε τί έκαναν και οι αριστεροί".

Οι αριστεροί (οι πραγματικοί, πλην τσυριζαίων) επίσης σε σιχαίνονται γιατί βρώμισες ανεξίτηλα την έννοια και τα πιστεύω τής αριστεράς.

Οι υπόλοιποι που σε ψήφισαν συγκυριακά τον Ιανουάριο του 2015, προκειμένου να φύγουν τα προηγούμενα μνημονιακά σκύβαλα, μπορεί να μη σε σιχαίνονται ακριβώς (τουλάχιστον όχι περισσότερο απ' τον προηγούμενο κατοχικό πρωθυπουργό), είναι όμως πελαγωμένοι, μετανοημένοι, αλλά προπαντός απελπισμένοι, αφού η αριστερά υπήρξε γι αυτούς η ρεζέρβα, η καβάτζα, η λύση ανάγκης για μιά πολύ έκτακτη ανάγκη, όπως αυτή που διανύουμε εφτά χρόνια τώρα. Αισθάνονται πιά πως δεν τους έμεινε καμμία ελπίδα και τους απομένει μόνον ο δρόμος της υποταγής.

Κι αφού οι αριστεροί δωσίλογοι υπόγραψαν ό,τι δεν είχαν προλάβει να υπογράψουν οι δεξιοί προδότες, αφού ξεπούλησαν την κρατική περιουσία, αφού έβγαλαν στο σφυρί την λαϊκή περιουσία, αφού δημιούργησαν έναν εργασιακό μεσαίωνα για δουλοπάροικους, βγήκε στις ρούγες ο πρωθυπουργός, γυρολόγος και πραματευτής, με την ντουντούκα:

"Εδώ η φτηνή χώρα! Εδώ οι δούλοι εργαζόμενοι! Ελάτε fraportες να σας κάνουμε νοματαίους! Όλα τζάμπα! Ελάτε να κάνετε πως επενδύετε, να κάνουμε κι εμείς πως κυβερνούμε, να ξαναπάρουμε τις εκλογές, να τρώτε με χρυσά κουτάλια, να κηρύξουμε κι εμείς την δικτατορία του προλεφταριάτου! Ελάτε κόσμε. Greece is comeback!"

Και δώστου "τελειώνουν τα μνημόνια", και δώστου "καθαρή έξοδο στις αγορές" (η νέα αριστερή πιπίλα είναι η "καθαρή έξοδος").

Πήγα χθες να σε αποχαιρετήσω, στην εκκλησία του Αγ. Τρύφωνα, στην Παλλήνη. Πρώτη φορά σε είδα έτσι σοβαρό ρε φίλε! Και με γραββάτα! Και γύρω σου συγγενείς και φίλοι που ακουμπούσαν τα χέρια σου, χάϊδευαν το φέρετρο και έκλαιγαν. Συγγνώμη, Παντελή, αλλά δεν κατάφερα να διακρίνω ποιοι έκλαιγαν στ' αλήθεια για σένα, ποιοι έκλαιγαν για τον εαυτό τους και ποιοι έκλαιγαν για να κερδίσουν τη συμπάθεια των υπολοίπων που συζητούσαν περί ανέμων και υδάτων και έκαναν "κοινωνική κριτική" στο προαύλιο του Αγ. Τρύφωνα. Μόνο τη μητέρα σου, τον αδελφό σου και τα παιδιά σου πόνεσα που δεν χώνεψαν και δεν θα χωνέψουν ποτέ το ξαφνικό φευγιό σου. Αλλοίμονο σ' αυτόν που έφυγε όμως λένε οι εξ ανατολών γείτονες. Και δεν έχουν άδικο...

"Έμαθες από τί πέθανε ο Παντελής;", με ρώτησε κάποια στιγμή ένα γνωστός και μη εξαιρετέος μαϊντανός, καθώς στεκόμουν αποχαυνωμένος, θλιμμένος, προβληματισμένος και μελετούσα όλο αυτό το "κοινωνικό γίγνεσθαι". Του έγνεψα αρνητικά, απρόθυμος να εμπλακώ σε συζητήσεις μαζί του. Άσε με ρε Σ..., είπα από μέσα μου. Όχι, δεν έμαθα. Έχει σημασία; Μόνο αν πρόκειται για δολοφονία ή αυτοκτονία θα με ενδιέφερε ίσως. Ήταν κάτι απ' τα δυό; Δεν νομίζω. Δεν θα αυτοκτονούσε ποτέ και για κανένα λόγο το χαμογελαστό παιδί. Ούτε όμως να τον δολοφονήσει μέσα στο σπίτι του θα μπορούσε κανείς τον Παντελή. Συνεπώς, άει σιχτίρι, αφήστε τον άνθρωπο ήσυχο να ξεκουραστεί... Αυτά ήθελα να πω του μαϊντανού, αλλά κρατήθηκα.

Του Αντώνη Σιγάλα.

Είναι στο Ειρηνοδικείο μια Δευτέρα πρωί και εκδικάζονται υποθέσεις υπερχρεωμένων νοικοκυριών που έχουν κάνει αίτηση να μπουν στο νόμο Κατσέλη. Η διαδικασία ξεκινάει στις 9 ακριβώς και ο κόσμος έχει ήδη συγκεντρωθεί έξω και μέσα στην αίθουσα.

Από την πρώτη υπόθεση που εκδικάζεται γίνεται αμέσως σαφές ότι η έδρα είναι αρνητική. Η ειρηνοδίκης έχει ένα μόνιμο ύφος ειρωνίας και επίθεσης ενάντια στους αγχωμένους δανειολήπτες, που ο ένας μετά τον άλλο διαδέχονται στην εξέταση από την έδρα για την υπόθεσή τους.

Περάσανε τὰ χρόνια φύλλα ἢ βότσαλα
Θυμᾶμαι τὰ παιδόπουλα τοὺς ναῦτες ποὺ ἔφευγαν
Βάφοντας τὰ πανιὰ σὰν τὴν καρδιά τους
Τραγουδοῦσαν τὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα.
Κι εἶχαν ζωγραφιστοὺς βοριάδες μὲς στὰ στήθια.

(Από τη συλλογή «Προσανατολισμοί»  του Οδυσσέα Ελύτη).

H "Blue Star Ferries" μάς καλεί όλους να «γράψουμε την ιστορία μας» μέσα από ξεχωριστές, ανθρώπινες στιγμές, με χρώματα, εικόνες και συναισθήματα εμπνευσμένα από τα ταξίδια μας, καθώς και από τη ζωή στα νησιά του Αιγαίου.