Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Μικρός άκουγα στο ραδιόφωνο ότι η Αυτού Μεγαλειότης ο Βασιλεύς απένειμε το τάδε ή το δείνα παράσημο ή μετάλλιο στον τάδε ή στον δείνα δια τας εξαιρέτους υπηρεσίας του προς το Έθνος κ.λπ. Σχημάτισα, έτσι, την εντύπωση ότι ένα παράσημο ή μετάλλιο δεν μπορεί παρά να είναι μία ύψιστη διάκριση που απονέμεται σε προσωπικότητες μεγάλου διαμετρήματος [όχι σωματικού].

Όταν υπηρετούσα τη στρατιωτική θητεία μου, απόρησα στην αρχή που έβλεπα τα στήθη όλων των ομοιόβαθμων να κοσμούνται από τα ίδια παράσημα. «Μα τί διάολο συμβαίνει;» αναρωτιόμουν, «όλοι οι αξιωματικοί έχουν ανεξαιρέτως διακριθεί για ανδραγαθήματα, για εξαιρετικές υπηρεσίες κ.λπ.;». Μέχρι που πληροφορήθηκα ότι τα περισσότερα από αυτά τα παράσημα απονέμονται σε όλους άμα τη προαγωγή ή τη αποφοιτήσει από κάποια στρατιωτική Σχολή.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Εξεπλάγην βλέποντας το τηλεκατευθυνόμενο αεροπλανάκι να χορεύει μπροστά στον 26χρονο Βαλάντη Λιόγλου στην όμορφη και πρωτότυπη χθεσινή εκδήλωση της "Ἑλληνικής Αθλητικής Αεροπορίας" στο Κάστρο Βοιωτίας με το όνομα "ιπτάμενες σακαράκες".

Έκλεψε την παράσταση ο Βαλάντης και πώς να μη γίνει αυτό αφού το ηλεκτροκίνητο τηλεκατευθυνόμενο αεροπλανάκι υπάκουε στα προστάγματά του, περιστρεφόμενο γύρω από τον άξονά του, πετώντας ανάποδα και κάθετα, χορεύοντας στον αέρα, πλησιάζοντας σε απόσταση 10 εκατοστών του μέτρου από το πρόσωπό του και προσγειούμενο τελικώς στην παλάμη του!

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου.

Στο μνήμα του μεγάλου τραγικού Αι­σχύλου που είχε αδελφό τον Κυναίγειρο (εκείνον που στη μάχη του Μαραθώνα όταν έφευγαν τα περσικά πλοία προσπάθησε να κρατήσει με το χέρι του ένα να μην απομακρυνθεί, κάποιος εχθρός τού το έκοψε και κείνος συνέχισε με το άλλο χέρι κι όταν κι αυτό του το έκοψαν προσπάθη­σε να κρατήσει το πλοίο με τα δόντια και τον αποκεφάλισαν - αλλά και ο ίδιος ο Αισχύλος ήταν οπλίτης στον Μαραθώνα και ναυμάχος στη Σαλαμίνα δέκα χρόνια αργότερα), στο μνήμα λοιπόν αυτού του τραγικού ποιητή έγραψαν πως ήταν ναυμάχος και πολέμησε μαζί με τους άλλους Έλληνες τους Πέρσες στον Μαραθώνα και στη Σαλαμίνα.

Πάει καιρός τώρα που το blog αισθάνεται πως δεν έχει τίποτε άλλο να γράψει, τίποτε περισσότερο να πεί. Νομίζει πως συνεχώς ανακυκλώνει τα ίδια και τα ίδια γνωστά πιά και κατανοημένα απ' την πλειοψηφία του λαού.

Όμως:

Μέρα με την μέρα, σχεδόν κάθε μέρα έρχονται στο φως μικρά και μεγάλα "κατορθώματα", ή λεπτομέρειες, ή απότοκα των κατορθωμάτων, των καθαρμάτων των μνημονιακών κυβερνήσεων. Κατορθώματα που σε προκαλούν να ανακυκλώνεις συνέχεια το μίσος και την οργή για τους παλιάνθρωπους εγκληματίες εκείνους, που με μιά καρέκλα εξουσίας και έναν παχουλό μισθό, πέταξαν τα πέπλα των προσχημάτων για να φανούν όπως είναι στην πραγματικότητα: απατεώνες, αγράμματοι, θρασύδειλοι, κοινωνικά σκουπίδια ανάξια λόγου.

Γιατί δεν χαίρεται ο κόσμος και δεν χαμογελάει, πατέρα;

Γιατί αύριο, παιδί μου, θα γιορτάσουμε για άλλη μιά φορά την επέτειο της έναρξης του πολέμου. Της έναρξης, όχι του τέλους, όχι της απελευθέρωσης.

Γιατί, πατέρα;

Γιατί  απελευθέρωση εδώ στην χώρα μας δεν έγινε ποτέ, παιδί μου. Σε όλα τα κράτη της Ευρώπης που βρέθηκαν υπό κατοχή στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, εορτάζεται η μέρα της απελευθέρωσής τους, ή έστω του τέλους του πολέμου. Στην Ελλάδα η Κατοχή δεν τελείωσε ποτέ. Γιατί ανάμεσα στην πρώτη εκείνη γερμανική κατοχή, και στην δεύτερη Κατοχή που ζούμε τώρα, στο διάστημα που μεσολάβησε, σε όλα αυτά τα 73 χρόνια, στην χώρα μας συνέχισαν να κυβερνούν οι συνεργάτες των γερμανών ναζί, οι δωσίλογοι και οι μαυραγορίτες. Η κάθαρση της κοινωνίας απ' τους προδότες, τα καθάρματα, τους εγκληματίες "έλληνες" που σύμπραξαν με τους κατακτητές, ή εκμεταλλεύτηκαν την Κατοχή για να πλουτίσουν σε βάρος του κατεχόμενου λαού, δεν έγινε ποτέ.