Rib and Sea

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

"Αφιερώνεται" στους κατοίκους της ακριτικής Κάσου, και όχι μόνο.

"Σε δέκα χρόνια θα το έχουν ξεχάσει κι' αυτό", είχε πει προ ετών ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αναφερόμενος στις διαμαρτυρίες συνειδητοποιημένων και ενεργών πολιτών προκειμένου η ονομασία του κρατιδίου των Σκοπίων να μην περιέχει τη λέξη "Μακεδονία" ή παράγωγά της. Και είχε δίκιο, δυστυχώς, παρ' όλο που αυτή καθ' εαυτή η δήλωση, ιδίως όταν βγαίνει από τα χείλη ενός έμπειρου πολιτικού, είναι επιεικώς απαράδεκτη.

Η μνήμη είναι μια ξεχωριστή ανθρώπινη ιδιότητα που κάνει τον άνθρωπο να διαφέρει "ποιοτικά" από τα υπόλοιπα ζώα, μολονότι και αυτά δεν στερούνται μνήμης. Σύμφωνα με την "Βικιπαίδεια", "μνήμη καλείται ο χώρος του εγκεφάλου στον οποίον αποθηκεύονται και από τον οποίον ανασύρονται πληροφορίες συνειδητά. Μια πρώτη κωδικοποίηση επιτρέπει σε πληροφορίες από τον έξω κόσμο να φθάσουν στα αισθητήρια όργανά μας. Για παράδειγμα, μια σειρά ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων σε κάποιο εύρος συχνοτήτων μεταφέρει σε μας, μέσω του αέρα, την πληροφορία πως «μια λάμπα φωτίζει».

Δεν είναι όμως η πληροφορία αυτή που διεγείρει στον αμφιβληστροειδή χιτώνα του ματιού τους αντίστοιχους υποδοχείς, είναι τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα τα οποία τη μεταφέρουν κωδικοποιημένη. Και η πληροφορία αυτή δεν έχει νόημα εκτός της ανθρώπινης συνείδησης, εκεί δηλαδή όπου γίνεται αντιληπτή η ουσία της.

Στα αισθητήρια όργανα το σήμα περνά από το περιβάλλον σε άλλο μέσο (στο ανθρώπινο σώμα) και κωδικοποιείται διαφορετικά, μετατρεπόμενο κατ' αρχήν σε χημικό ή φυσικό ερέθισμα και στη συνέχεια σε σειρές από ηλεκτρικές ώσεις, οι οποίες οδεύουν προς τον εγκέφαλο και εκεί λαμβάνουν μορφή ως αισθήσεις. Οι ηλεκτρικές αυτές ώσεις συσχετίζονται και κωδικοποιούνται στον εγκέφαλο ώστε να λάβουν κατανοητές μορφές και να τους αποδοθεί σημασία και έννοια. Η διεργασία και το αποτέλεσμα της τελευταίας αυτής μετατροπής αφορά, για πρώτη φορά στην όλη διαδικασία, τη μνήμη.

Η μορφή που λαμβάνει το ερέθισμα ώστε να γίνεται κατανοητό από τη μνήμη (κωδικοποίηση) είναι το πρώτο αναγκαίο ζητούμενο σε μια διαδικασία μνήμης.

Η αποθήκευση είναι ένα δεύτερο στάδιο κατά το οποίο η μορφή αυτή, που παράχθηκε, αποτυπώνεται για κάποιο χρονικό διάστημα ώστε να μπορέσει να ανασυρθεί όταν απαιτηθεί. Άλλες πληροφορίες αποθηκεύονται για μεγάλα και άλλες για μικρότερα χρονικά διαστήματα κι έπειτα χάνονται, «σβήνουν».

Τρίτη διεργασία είναι η ανάκτηση μιας πληροφορίας που έχουμε αποθηκεύσει, η επιστροφή της δηλαδή στη συνείδησή μας".

Η αποθήκευση λοιπόν της πληροφορίας γίνεται αυτομάτως στον ανθρώπινο εγκέφαλο, θέλει δεν θέλει. Όταν, για κάποιους λόγους, η πληροφορία αυτή δεν ανακαλείται, υπάρχει πρόβλημα. Λαός χωρίς μνήμη δεν ζει, λένε. Μπορεί βεβαίως κάποιες φορές να μην πρέπει να ανακληθεί μια πληροφορία από τη μνήμη για να αποφευχθεί, ας πούμε, μια επιδείνωση στις σχέσεις ενός ζευγαριού, ενός πατέρα με το παιδί του, ενός ανθρώπου που προσφέρει στην κοινωνία, αλλά αντί ευγνωμοσύνης εισπράττει χολή κ.ο.κ. Ακόμη και τότε, όμως, η μνήμη υπάρχει, δεν χάνεται. Απλώς παραμένει στα "αζήτητα" για ευνόητους λόγους. Δεν είναι ωστόσο λίγες οι φορές που η μνήμη επανέρχεται δριμύτερη όταν το πρόβλημα στις ανθρώπινες σχέσεις διαιωνίζεται ή επιδεινώνεται.

Όταν όμως πρόκειται για υποθέσεις μεγάλου εθνικού ενδιαφέροντος ή για τις σχέσεις των ανθρώπων με τον ευρύτερο κοινωνικό τους περίγυρο, οι μνήμες πρέπει να είναι πάντα ζωντανές. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τα μηνύματα "Η Κύπρος δεν ξεχνά", "Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά" (ή Αριστερά, το ίδιο είναι πια) κ.ο.κ.

Θα μου πείτε τι με έπιασε τώρα με τη μνήμη και την αμνησία. Θα σας πω και θα σας ζητήσω, στο τέλος, να μου πείτε τι θα κάνατε εσείς στη θέση μου. Προσπαθώντας όμως, κατά κάποιο τρόπο, να βιώσετε τις τραυματικές εμπειρίες μου και όχι να κρίνετε την απόφασή μου από την θέση ενός ψυχρού παρατηρητή των γεγονότων που θέλει να το "παίξει" "συνετός" και "υπεράνω". Είχα υποσχεθεί, άλλωστε, κατά την διάρκεια της τελετής παράδοσης των ειδών πρώτης ανάγκης στα σχολεία και το Ιατρείο της Κάσου, που μετέφεραν στο νησί τα μέλη του "Ναυτίλου" τον Νοέμβριο του 2015 ότι θα αναλύσω τις σκέψεις μου για την Κάσο και τους κατοίκους της, με σχετική επιστολή μου, εν ευθέτω χρόνω : http://www.ribandsea.com/travels/2108-stagona-agapis-tou-naftilou-stin-kaso Είχα πάρει από τότε την απόφαση να μην ξαναπάω στο αγαπημένο αυτό νησί του νοτιοανατολικού Αιγαίου, το οποίο ανελλιπώς επισκέπτομαι από το 1981, απλώς δεν το είχα επισήμως ανακοινώσει. Ήρθε λοιπόν η στιγμή να το κάνω τώρα.

Το παιγνίδι της μνήμης και της αμνησίας.

Δεν μπορεί, κατ' αρχάς, κανείς να ισχυριστεί ότι όσα συνέβησαν και με οδήγησαν στην οριστική και αμετάκλητη απόφασή μου να μην ξαναπάω στην Κάσο, συνέβησαν τον τελευταίο χρόνο. Απλώς αυτά που συνέβησαν το καλοκαίρι του 2015 ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το πικρό ποτήρι που γέμιζε σιγά σιγά από το 1981.

Πρέπει να πω ότι το 1982 αποφάσισα να ανακαινίσω το εγκαταλελειμμένο πατρογονικό σπίτι της γυναίκας μου στο Φρυ και να ξοδεύσω (τότε) 4,5 εκατομμύρια δραχμές για να αποκτήσει το κατέλημα πόρτες, παράθυρα, νερό, τουαλέττα, πατώματα, αυλή, ρεύμα, τηλέφωνο, βόθρο, ηλεκτρικά είδη, σκεύη, κεραμίδια, ξύλινη πέργκολα και έπιπλα.

Την απόφασή μου εκείνη με βοήθησε, κυρίως, να πάρω η εκπληκτική παραλία Μάρμαρα των Αρμαθιών, όπου μας πήγε με την ξύλινη ψαρόβαρκά του ο καπτα Νίκος Οικονόμου, εξάδελφος της καπετάνισσας. Και δεν είναι τυχαίο ότι, παρά την απόφασή μου να μην ξαναπάω στην Κάσο, στα νερά των Αρμαθιών θέλω να σκορπιστεί η τέφρα μου όταν φύγω...

Εκείνο πάντως το καταραμένο ραβδί της μάγισσας που με κτύπησε στο κεφάλι όταν γεννήθηκα, φταίει για όλα. "Θα μιλάς, θα φωνάζεις και θα διαμαρτύρεσαι όταν βλέπεις κάτι στραβό, κάποια αδικία", μου είχε πει. Κι' εγώ αυτό ακριβώς κάνω από τότε, χωρίς να λογαριάσω ποτέ τις συνέπειες.

Αυτό έκανα και στην Κάσο. Πήγαινα στ'Αρμάθια, ψάρευα αγριάδια και σκάρους, αλλά κατήγγειλα και την γαϊδουριά κάποιων ντόπιων που άφηναν στα Μάρμαρα τα σκουπίδια τους και με ανάγκασαν να γίνω εγώ ο "σκουπιδιάρης με το φουσκωτό". Φωτογράφιζα και προσέφερα αφιλοκερδώς τις φωτογραφίες για τα ημερολόγια του συλλόγου, αλλά κατήγγειλα και τον δήμαρχο και δάσκαλο που δεν ασκούσε τα διδασκαλικά του καθήκοντα, όπως όριζε ο νόμος, αλλά εισέπραττε κανονικά τον μισθό του. Κι' ας έλεγε η Νομαρχία πως το ταμείο είναι άδειο, στην προσπάθειά της να δικαιολογήσει γιατί δεν έκλεινε εκείνη η αναθεματισμένη η τρύπα στην οροφή της αίθουσας που ανάγκαζε τους μικρούς μαθητές να στριμώχνονται σε μια άκρη παρακολουθώντας τη μεγάλη λεκάνη που γέμιζε με νερό. Για τον μισθό του δασκάλου όμως (και δημάρχου) που δεν ασκούσε τα καθήκοντά του υπήρχαν χρήματα στο ταμείο της Νομαρχίας! "Και τι σε νοιάζει εσένα ρε; Τα δικά σου παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο;", απαντούσαν κάποιοι θερμοκέφαλοι οπαδοί του δημάρχου στις καταγγελίες μου.

Μετά ακολούθησαν οι δολιοφθορές. Ψόφιες γάτες στην αυλή του σπιτιού, μπουκωμένη χολέτρα με σακκούλες, πανιά και πέτρες για να πλημμυρίσει το σπίτι, σπασμένες λάμπες στην αυλή. Τα ξέχασα όμως κι' αυτά και συνέχισα να προσφέρω με όποιο τρόπο μπορούσα. Ομιλίες, προβολές, καθαρισμοί, αεροφωτογραφίσεις, επείγουσες μεταφορές ασθενών και τραυματιών με το φουσκωτό μου στην Κάρπαθο, ντοκυμαντέρ, τηλεοπτικές εκπομπές, άρθρα στα περιοδικά : http://www.ribandsea.com/travels/27-2009-02-04-19-11-24

http://www.ribandsea.com/travels/1289-pasxa-stin-kaso 

Εν τω μεταξύ το ραβδί της μάγισσας με έβαλε να φωνάξω για τα ζώα που έβοσκαν στη χωματερή της Μαρίτσας. "Και τι σε νοιάζει εσένα; Εσύ τα τρως;", έλεγαν πάλι οι ίδιοι θερμοκέφαλοι. Λίγο έλειψε μάλιστα να με λυντσάρουν κάποιοι Κασιώτες της Αθήνας στην εκπομπή "Κεντρί" της Νατάσας Ράγιου, παρουσία και του τότε βολευτή της Ν.Δ. Αριστοτέλη Παυλίδη που μου κουνούσε το δάκτυλο, κατά την συνήθη τακτική του, επειδή τα είχα βάλει με τον προστατευόμενό του δήμαρχο. Αναγκάστηκε να διακόψει με διαφημίσεις η Νατάσα για να μην τιναχτεί η εκπομπή στον αέρα και γίνουμε ρεζίλι πανελλαδικώς. 1993 ήταν τότε, 2015 καλοκαίρι, και τα ζώα βόσκουν ακόμη στη Μαρίτσα...

Με τα πολλά ευαισθητοποιήθηκε το Υπουργείο Εσωτερικών και έστειλε τρεις υπαλλήλους του στο νησί να κάνουν ε.δ.ε. Το πόρισμα βγήκε, σε μένα όμως δεν ανακοινώθηκε, μολονότι ήμουν ο επωνύμως καταγγέλων, με το πρόσχημα ότι κινδυνεύει τάχα να δημοσιοποιηθεί η ιδιωτική ζωή των πολιτών! Όταν πήρα τελικώς στα χέρια μου το πόρισμα, μετά από εισαγγελική εντολή, διαπίστωσα ότι και οι τρεις εκθέσεις των κ.κ. Σακκά, Γερακιού και Παντελή ήταν καταδικαστικές. Τα αδικήματα; Παράνομες μεταδημοτεύσεις, διπλομισθία, παράβαση καθήκοντος και ηθική αυτουργία σε πλαστογραφία! Η υπόθεση όμως είχε περιέργως μπει στο αρχείο, ενώ ο δήμαρχος, αντί να καθίσει στο εδώλιο και να τεθεί σε προσωρινή αργία μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση, όπως όριζε ο νόμος, επανεξελέγη στην τότε εκλογική αναμέτρηση!

Η επιμονή μου να ζητήσω την συνδρομή του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Παναγ. Ζαβολέα, έφερε αποτέλεσμα. Ο φάκελλος βγήκε απ' το αρχείο και ο δήμαρχος κάθισε στο σκαμνί και καταδικάστηκε πρωτοδίκως με 20μηνη φυλάκιση, ερήμην. Στο Εφετείο, όμως, μετά από μια περιπετειώδη δίκη με πρόθυμους "μάρτυρες"-οπαδούς, ο δήμαρχος απηλλάγη λόγω...αμφιβολιών (και πολιτικής παρέμβασης) με ψήφους 2:1 και πρόταση του εισαγγελέα για την καταδίκη του δημάρχου! Το "ευτυχείτε και αυτοδικείτε, ίσως έτσι δικαιωθείτε", που έγραψα τότε στον επίλογο ενός άρθρου μου στην εφημερίδα "Κασιώτης", έμεινε στην ιστορία...

Τον Οκτώβριο του 1994 κατέβηκα στο νησί για να βοηθήσω, με όποιο τρόπο μπορούσα, στην αποκατάσταση των μεγάλων καταστροφών που είχε προκαλέσει η νεροποντή. Την ώρα που κατέβηκα απ' το καράβι, μια ομάδα εξαγριωμένων οπαδών του δημάρχου, με επικεφαλής τον ίδιο, κινήθηκαν απειλητικά προς το μέρος μου βρίζοντας και απειλώντας ότι αν δεν επιβιβαστώ και πάλι στο πλοίο και δεν φύγω απ' το νησί, θα με πετάξουν στη θάλασσα! Κάποιοι χειρονομούσαν, κάποιοι άλλοι με κλωτσούσαν και άλλοι με έσπρωχναν. Κάποιοι φίλοι Κασιώτες (γιατί νόμιζα τότε ο αφελής πως οι Κασιώτες μπορούν να γίνουν φίλοι) που ήταν παρόντες στο επεισόδιο, την έκαναν με ελαφρά, αφήνοντας τον αείμνηστο Μηνά του Χαραλάμπη να με προστατεύσει και να με φυγαδεύσει προς το κατάστημα του Συνεταιρισμού μέσω αεροδρομίου!

Στη δίκη που έγινε, ένας "πρόθυμος" οπαδός του δημάρχου ψευδομαρτύρησε και ελλείψει δικών μου μαρτύρων κατηγορίας (την έκαναν όλοι με ελαφρά) ο θύτης αθωώθηκε λόγω αμφιβολιών! Πάλι καλά που το δικαστήριο δεν καταδίκασε το θύμα!

Οι μνήμες στριμώχτηκαν, για άλλη μια φορά, σε μια γωνιά του κεφαλιού μου κι' εγώ έσπευσα να βοηθήσω αφιλοκερδώς τον Γιώργη τον "Καρδίτσα" να ρίξει τσιμέντα στη βρύση του Άϊ Γιώργη που έχανε τα νερά της εξ αιτίας ζημιάς απ' τη νεροποντή. Ντόπιος εθελοντής δεν υπήρχε. Δεν άδειαζαν, έπαιζαν όλοι πιλότα στο καφενείο. Ζει ακόμη ο Γιώργης, όσοι αμφιβάλλετε ρωτήστε τον.

Μετά ακολούθησαν οι τρεις Αποστολές αγάπης που διοργάνωσα με τον Παγκρήτιο και τον Ναυτίλο (2003, 2004, 2015), μεταφέροντας είδη πρώτης ανάγκης για τα σχολεία, τον Σύλλογο των Νέων, το Δημοτικό Κατάστημα, το Λιμεναρχείο και το Ιατρείο του νησιού. Ακολούθησαν οι γιατροί, που εξέτασαν αφιλοκερδώς τους κατοίκους : http://www.ribandsea.com/memo/642-2003  http://www.ribandsea.com/memo/636-2004

Ακολούθησε η ακτιβιστική ενέργειά μου, όταν σκαρφάλωσα στον πυλώνα του ΟΤΕ απαιτώντας να απομακρυνθούν οι κεραίες κινητής τηλεφωνίας που τόσα προβλήματα δημιουργούσαν στους κατοίκους και στην εικόνα της Κάσου. Ξέχασα, και πάλι, πως δεν υπήρξε καμμία συμπαράσταση εκ μέρους των Κασιωτών στην προσπάθειά μου αυτή, λες και δεν τους αφορούσε καθόλου το θέμα! Ξέχασα και πάλι τα σχόλια κάποιων ανεγκέφαλων οι οποίοι με χλεύασαν και με παρομοίασαν με... γλάρο, έτσι σκαρφαλωμένος καθώς ήμουν στον πυλώνα, και κάποιων άλλων νεαρών που, με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, με ξέχεσαν για τον κόπο μου να ζητήσω την απομάκρυνση των επιβλαβών κεραιών πάνω απ' τα κεφάλια τους! "Βρε τον μαλάκα, εκεί πάνω είναι ακόμη", είπε ένας νεαρός στις δύο τα ξημερώματα επιστρέφοντας με το παπί από κάποιο μπαράκι. Τον άκουσα και έκλαιγα απαρηγόρητος μέχρι που ξημέρωσε και κατέβηκα από τον πυλώνα. Δεν άξιζε τον κόπο να μείνω περισσότερο με τέτοια "ανταπόκριση" http://www.ribandsea.com/waves/1510-apomakrynontai-epitelous-o-pylonas-kai-oi-keraies-ap-to-fry-tis-kasou

Τα ξέχασα όμως όλα αυτά και συνέχισα να καθαρίζω ακτές και βυθούς, να χαρίζω φωτογραφίες, να οργανώνω δενδροφυτεύσεις και Αποστολές αγάπης, να υποβάλλω προτάσεις για την ήπια τουριστική ανάπτυξη των Αρμαθιών http://www.ribandsea.com/editorial/1567-protasi-iosif-papadopoulou-gia-tin-ipia-anadeiksi-ton-armathion να βοηθώ στην προσπάθεια εξασφάλισης επάρκειας σε νερό και ηλεκτρική ενέργεια μέσω αιολικού πάρκου, με σχέδια που εκπόνησε το αρμόδιο τμήμα του Πανεπιστημίου του Ηρακλείου όταν ομάδα φοιτητών και καθηγητών ήρθαν στην Κάσο μετά από δική μου πρωτοβουλία και... "φτύσιμο" από την τότε Δημοτική Αρχή του Δημ. Ερωτόκριτου http://www.ribandsea.com/face/1569-protasi-dim-katsaprakaki-gia-tin-dimiourgia-yvridikoy-aiolikoy-parkou-stin-kaso

Κάποια στιγμή, κουρασμένος και απογοητευμένος, αποφάσισα να πουλήσω το σπίτι στο νησί και να ρίξω πίσω μου μαύρη πέτρα. Ήταν αρκετή όμως η ευαισθησία του αείμνηστου Γιώργου Ζούλη για να στριμώξει και πάλι τις κακές μνήμες στο βάθος του μυαλού με τον τουβρά του : http://www.ribandsea.com/memo/2043-gia-to-xatiri-enos-touvra

Συνέχισα να κατεβαίνω κάθε χρόνο στην Κάσο, ενώ μετέφερα και τα εκλογικά μου δικαιώματα σε μια προσπάθεια να εκδηλώσω μ' αυτόν τον τρόπο την αγάπη μου για το νησί. Ώσπου, το τελευταίο καλοκαίρι έπεσε, όπως είπα, η κρίσιμη εκείνη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Από τη μια η απαράδεκτη συμπεριφορά  κάποιας "επώνυμης" ξενικιάς, η οποία νόμισε πως μπορεί να με διατάξει σε ανοικτή εκδήλωση όπως διατάζει τις φιλιππινέζες της. Από την άλλη οι συκοφαντίες του Ηλία Μαλανδρή, τις οποίες έκανε σημαία στο φατσοβιβλίο, και για τις οποίες του έχω ήδη υποβάλλει μηνυτήρια αναφορά και επίκειται και αγωγή. Και σαν κερασάκι στην τούρτα οι ύβρεις και απειλές του ταξιτζή-προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Γιάννη Νικολάου και του Δημοτικού Συμβούλου Νίκου Μαστροπαύλου, οι οποίοι έχουν την εντύπωση πως ζούμε ακόμη στα τέλη της δεκαετίας του ΄60.

Βγήκαν λοιπόν στην επιφάνεια οι μνήμες, που με τόσο κόπο είχα στριμώξει σε μια γωνιά του μυαλού, και άντε τώρα να συμμαζευτούν. Τέρμα ο σάκκος του μποξ, μας τελείωσε! Τέρμα τα χαστούκια και στο δεξί μάγουλο επειδή δεν μίλησα όταν έφαγα το πρώτο στο αριστερό. Στο κάτω κάτω εγώ δεν είμαι Κασιώτης. "Ξενικό" με αποκαλούσατε, με απαξιωτικό τρόπο, όπως αποκαλείτε όσους δεν είναι γηγενείς. Τίτλος τιμής, θαρρείς, να είσαι διπρόσωπος, διαπλεκόμενος, αγνώμων, θρασύδειλος και συκοφάντης!

Κάποτε ξεχνούσα και έγραφα στα άρθρα μου ότι οι Κασιώτες συμπεριφέρονται έτσι επειδή αμύνονται. Ότι είναι σαν τα αδέσποτα σκυλιά που όλοι τα κλωτσούν και τα κακομεταχειρίζονται και όταν κάποιο χέρι απλωθεί για να τους βοηθήσει, αυτοί το δαγκώνουν φοβούμενοι πως θα τους κτυπήσει. Τώρα, όμως, θυμάμαι! Γιατί εκείνοι με ανάγκασαν να θυμάμαι το παραμορφωμένο τους πρόσωπο, την αγνωμοσύνη και τη διπροσωπεία τους.

Αυτό που με ενόχλησε περισσότερο δεν είναι πως λόγω της εμμονής μου να υποστηρίζω το δίκαιο απέκτησα εχθρούς. Αυτό ήταν αναμενόμενο και το έχω συνηθίσει. Ούτε με ενόχλησε που δεν μου έστησαν αδριάντα, δεν έδωσαν το όνομά μου σε κάποιο δρομάκι του νησιού ή δεν με έκαναν δήμαρχο. Αυτό που με ενόχλησε, και συνεχίζει να με ενοχλεί είναι ότι ακόμη και αυτοί που λένε πως με σέβονται και με εκτιμούν για την προσφορά μου, αποστασιοποιούνται και φεύγουν τρομαγμένοι όταν πρέπει να πάρουν θέση και να με υποστηρίξουν, με το πρόσχημα ότι εγώ θα φύγω ενώ αυτοί θα μείνουν τον χειμώνα στο νησί. Πόσο "ενωτικό", πόσο "αποστομωτικό", αλήθεια, "επιχείρημα"...

Οι κοινωνίες που συντάσσονται με τα σκουπίδια της πολιτικής, δημοσιογραφικής και δικαστικής διαπλοκής, ενώ την ίδια στιγμή δαγκώνουν το χέρι αυτών που τις ευεργετούν, είναι καταδικασμένες να αφανιστούν. Αυτό ας το κρατήσουν κάποιοι στα υπ' όψιν, όταν στο νησί, μετά από μερικά χρόνια, θα έχουν απομείνει μερικές δεκάδες ηλικιωμένα άτομα και λίγες κατσίκες (αν θα υπάρχουν οι τελευταίες δεν είμαι σίγουρος)...