Οι περισσότεροι από εσάς, τους συνδρομητές, αναγνώστες και φίλους μου, αν όχι όλοι, γνωρίζετε τον διακαή πόθο μου να κάνω τον γύρο της Ευρώπης με ένα πεντάμετρο φουσκωτό σκάφος. Μια ιδέα που καρφώθηκε στο μυαλό μου κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού στη Σκωτία το καλοκαίρι του 1991 και ανακοίνωσα επισήμως τον Ιούνιο του 2016 στο διαδικτυακό περιοδικό μου. Ένα ταξίδι που θέλω να ονομάσω «Στα χνάρια του Ιάσονα», που θα διαρκέσει, σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, τρεις περίπου μήνες, θα συμπεριλάβει 13 χώρες και η συνολική απόσταση που θα καλυφθεί θα είναι 8.000 περίπου ν. μίλια.
Δυστυχώς ούτε το 2017, ούτε το 2018, ούτε φέτος κατάφερα να υλοποιήσω αυτή μου την επιθυμία, μολονότι υπάρχουν εταιρείες που διαθέτουν το σκάφος, τον κινητήρα και τον λοιπό εξοπλισμό. Και ο λόγος είναι ότι δεν κατάφερα να βρω χορηγό για τα καύσιμα που θα απαιτηθούν και τα οποία θα ανέλθουν στα 8.000 περ. λίτρα αμόλυβδης βενζίνης. Χονδρικώς δηλαδή 13.000 - 15.000 ευρώ με τις σημερινές τιμές που ισχύουν στην Ευρώπη.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Ανάμεσα στα άλλα θαυμαστά που κρύβει ο Βατόλακκος είναι και το λαογραφικό του μουσείο. Ο Μανώλης Αβαράκης μου άνοιξε την πόρτα και αυτού του αξιοθέατου, με τον Δημήτρη Δερμιτζάκη να με ξεναγεί στους χώρους του. Παλιό ελαιοτριβείο, φουρνόσπιτο, αποστακτήριο, σκεύη, αγροτικά εργαλεία, έπιπλα, παραδοσιακές φορεσιές, αργαλειός, χαλιά, κεντήματα και παλιές φωτογραφίες ήταν όλα εκεί όμορφα τακτοποιημένα σε δύο ξεχωριστά κτίσματα, το ένα δίπλα στο άλλο.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Ο Νίκος Μάνεσης είναι το είδος εκείνο του καλλιτέχνη τον οποίο μισούν οι έμποροι καυσόξυλων! Άλλος βλέπει ένα κούτσουρο ελιάς και λέει "πω πω, ένα ξύλο για το τζάκι" την ώρα που ο Νίκος Μάνεσης βλέπει το ίδιο κούτσουρο όπως βλέπει ο ζωγράφος τον καμβά!
Αυτός ο άνθρωπος, τον οποίο δεν είχα συναντήσει ξανά στο παρελθόν, ήταν η αιτία που μπήκα στη διαδικασία να κατέβω και πάλι στην Κρήτη αφού ο Βαμβουνάκης, ο καλός μου φίλος απ' τα Χανιά, αλλά και ο Βαγγέλης Κέφης, ο ξυλογλύπτης απ' την Κερατέα, μου είχαν διεγείρει τη φαντασία εκθειάζοντας το ταλέντο του Νίκου Μάνεση και το "Β΄ Συμπόσιο Ξυλογλυπτικής" που θα διοργάνωνε στον Άγιο Νικόλαο στις αρχές Οκτωβρίου. "Αν εγώ είμαι του Νηπιαγωγείου στην ξυλογλυπτική, ο Μάνεσης είναι του Πανεπιστημίου!", μου είχε πει ο Κέφης.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Τα προσωπικά δεδομένα και η προστασία τους έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας. Σε κάθε βήμα μας θα πρέπει να αναλογιζόμεθα, μήπως με την πράξη μας προσβάλλουμε κάποιου τα προσωπικά δεδομένα, δηλαδή στοιχεία της προσωπικότητός του και του ιδιωτικού βίου του, αλλά και της συμπεριφοράς του. Γνωρίζω π.χ. ότι ο γείτονάς μου έχει καταδικασθεί για παιδεραστεία και παρατηρώ ότι πλησιάζει τα παιδιά άλλων γειτόνων και τους δίνει καραμέλες, γλειφιτζούρια, σοκολάτες κ.λπ. Ο νους μου πάει στο κακό και ενημερώνω σχετικώς τους γονείς των γειτονόπουλων. Παρεβίασα τα άθλια προσωπικά δεδομένα τού παιδεραστή; Μπορεί να με εναγάγει ή να με μηνύσει ο παιδεραστής για την αποκάλυψη αυτή; Ασφαλώς και όχι, αν και ποτέ δεν ξέρεις πώς μπορεί να σκεφτεί ένας δικαστής, σε περίπτωση που ο παιδεραστής τολμήσει να στραφεί εναντίον μου.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Οι πληροφορίες που είχα για τον διοργανωτή του "Β΄ Πανελληνίου Συμποσίου Ξυλογλυπτικής" που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης ήταν αυτές που βάρυναν στην απόφασή μου να πάω στον Άγιο Νικόλαο. Χρειαζόταν βεβαίως και η σύμφωνη γνώμη των δύο χορηγών μου. Της "ΑΝΕΚ LINES" και της "BLUE STAR FERRIES", τα τμήματα χορηγιών των οποίων συμφώνησαν να μου χορηγήσουν δωρεάν τα εισιτήρια για το αυτοκινούμενο και την αφεντιά μου.
Ο Νίκος Μάνεσης, λοιπόν, ήταν αυτός που με έκανε να βρεθώ το Σάββατο 5 Οκτωβρίου στη Δημοτική πλάζ του Αγ. Νικολάου και τα εγκωμιαστικά σχόλια του καλού μου φίλου Σταύρου Βαμβουνάκη γι' αυτόν τον εξαιρετικό ξυλογλύπτη και διοργανωτή του "Β΄ Πανελληνίου Συμποσίου Ξυλογλυπτικής".
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Ο Πολιτιστικός σύλλογος του Βατόλακκου Χανίων διοργανώνει τα τελευταία τρία χρόνια τον "Περίπατο στην Τέχνη" με συμμετοχή γλυπτών και εικαστικών καλλιτεχνών κατά μήκος του μονοπατιού του ποταμού Βαλσαμιώτη. Ένα τοπίο εκπληκτικής ομορφιάς, με τα νερά του ποταμού να συντροφεύουν τους εκθέτες και τους επισκέπτες.
Δεν είχα τη δυνατότητα να πάω τον Αύγουστο στα Χανιά για να προβάλλω την πρωτότυπη αυτή καλλιτεχνική εκδήλωση, αλλά κατέβηκα στην Κρήτη την περασμένη εβδομάδα με την ευκαιρία του "Β' Πανελληνίου Συμποσίου Ξυλογλυπτικής" που πραγματοποιήθηκε στη Δημοτική Πλαζ του Αγίου Νικολάου. Ανάμεσα στους ξυλογλύπτες ήταν και ο Μανώλης Αβαράκης, ο Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου του Βατόλακκου, ο οποίος μου μίλησε για τον "Περίπατο στην Τέχνη". Εντυπωσιασμένος από τα σχόλιά του, αλλά και όσων είχαν συμμετάσχει φέτος στην έκθεση του Βαλσαμιώτη, αποφάσισα μετά το πέρας του Συμποσίου να ακολουθήσω τον Αβαράκη στον Βατόλακκο.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Το Ενετικό λιμάνι των Χανίων και η παλιά πόλη που το περιβάλλει είναι δίχως άλλο ένας τόπος που πλημμυρίζει τις αισθήσεις, το μυαλό και την ψυχή του επισκέπτη με νοσταλγία και ρομαντισμό και τον μεταφέρει σε μια άλλη εποχή, παρωχημένη. Τότε που δεν υπήρχαν οι θόρυβοι, τα καυσαέρια και οι ίπποι των αυτοκινήτων, αλλά μόνο οι τετράποδοι ίπποι και τα γαϊδουράκια των κατοίκων της πόλης. Και είναι αλήθεια ότι όσο και αν μείνει κανείς και περιπλανηθεί στα γραφικά δρομάκια αυτής της μοναδικής πόλης ποτέ δεν θα την χορτάσει, ποτέ δεν θα βαρεθεί την παρουσία της.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Αν έχεις διαβάσει το βιβλίο Adults in the room, η ταινία του Κώστα Γαβρά που το μετέφερε στην οθόνη φαντάζει μικρή και ανούσια. Σαν κακοπαιγμένη σαπουνόπερα, η οποία, όμως, καθαγιάζει τον Γιάνη καθώς δίπλα του βλέπει κανείς ένα υπουργικό τσίρκο να πετάει ασυνάρτητες ατάκες, μπροστά στις οποίες ο Γιάνης είναι απλώς σοβαρός. Και το κακό είναι ότι δεν μπορεί κανείς να διακρίνει ποιός υπουργός είπε ποιά μαλακία. Μου κακοφάνηκε που το κοινό, το οποίο παρακολουθούσε μαζί μου την ταινία, γελούσε σε στιγμές που θα έπρεπε να κλαίει. Σε σκηνές που αποτύπωναν με ειρωνεία το χάλι μας και την υποχωρητική διάθεση μίας κυβέρνησης που θα βάραγε τα νταούλια και θα χόρευαν οι δανειστές. Με άλλα λόγια «θα μας παρακαλάνε οι δανειστές να μας δανείσουν», όπως είχε πει ο Αλαίκσοις σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση και υλοποίησε ο Κούλης λέγοντας ότι «μας πληρώνουν οι δανειστές, για να μας δανείσουν».
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Για τον Χανιώτη φίλο μου Σταύρο Βαμβουνάκη έχω μιλήσει πολλές φορές στο παρελθόν. Όσες όμως και αν μιλήσω πάλι λίγες θα είναι γιατί ο Σταύρος δεν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Είναι, πρώτα και πάνω απ' όλα, ένα πολύ καλό και ντόμπρο παλληκάρι. Είναι πολυτεχνίτης, αλλά όχι ερημοσπίτης. Κάρβουνο πιάνει χρυσάφι γίνεται. Έχει το εφευρετικό μυαλό του Οδυσσέα και βρίσκει πάντα λύσεις ακόμη κι' εκεί που όλοι νομίζουν ότι υπάρχει αδιέξοδο.
Τελευταία ασχολείται μανιωδώς με το ξύλο της ελιάς. Έμμονη ιδέα του έχει γίνει σχεδόν. Έχει γεμίσει δύο ντουλάπες με ξύλινα ρολόγια, χρηστικά αντικείμενα του σπιτιού, μινιατούρες, ό,τι μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών το ξύλο της ελιάς.
Επιμέλεια :Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Συνήθως, όταν επισκέπτομαι ένα άσημο τμήμα της χώρας, ένα μικρό χωριό επί παραδείγματι που δεν περιμένει να ζήσει απ' τον τουρισμό και τους ξένους επισκέπτες, δεν περιμένω ή μάλλον δεν φαντάζομαι ότι μπορεί εκεί να κρύβεται ένας θησαυρός. Αυτό ακριβώς συνέβη στο χωριό Βατόλακκος του νομού Χανίων, όπου βρέθηκα προσφάτως ακολουθώντας το ζεύγος του Μανώλη και της Ιφιγένειας Αβαράκη σε μια προσπάθεια να γνωρίσω και να προβάλλω, με όσες δυνάμεις διαθέτω, το μαγικό μονοπάτι στο οποίο εδώ και τρία χρόνια διοργανώνουν τον Αύγουστο μια υπαίθρια πολιτιστική εκδήλωση με συμμετοχή γλυπτών, ζωγράφων και άλλων καλλιτεχνών και δημιουργών.